قضاوت باعث اتلاف انرژی

جلسه چهاردهم از دوره بیست و یکم کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰، نمایندگی باباطاهر همدان با استادی مرزبان محترم مسافر مسعود، نگهبانی مسافر محسن و دبیری مسافر ناصر با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» پنجشنبه ١۴ تیر ماه ۱۴۰۳ ساعت ١٧:٠٠ شروع به کار کرد. 

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان مسعود هستم مسافر
دستور جلسه امروز قضاوت و جهالت است. ما انسان‌ها خصوصاً در فرهنگ و ادبیات اعتیاد، همواره دیگران و موقعیت‌ها را قضاوت می‌کنیم، با اندک دید و اطلاعات و آگاهی که از آن‌ها داریم. در واقع قله کوه یخ را به عنوان کامل آن در نظر می‌گیریم، در حالی که ۹۵ درصد کوه یخ زیر آب پنهان است.

قضاوت یعنی تحلیل و بررسی رفتار و گفتار دیگران. به این معنا که بر اساس افکار، احساسات و شواهد درباره کسی یا چیزی نظر بدهیم. که این اتفاق اغلب در همان دقایق اول ملاقات با افراد اتفاق می‌افتد.

جهالت یعنی ندانستن؛ که همه بدبختی‌های بشر در دنیا و در آخرت ریشه در جهالت انسان دارد. دو تا مشکل بزرگ آدمی که مرتبط با جهل است؛ یکی فقدان دانش و علم است و دیگری عدم بهره‌گیری از عقل. که این دو مشکل خاستگاه همه بدبختی‌های آدمی است.

قضاوت و جهالت رابطه مستقیم با هم دارند و همیشه در مقابل هم قرار دارند. یعنی این‌که هر چقدر جهل من و نادانی من بیشتر باشد راحت‌تر درگیر قضاوت می‌شوم. زمانی که من در جهل و ناآگاهی باشم و در مورد مسئله‌ای اطلاعات کافی نداشته باشم دچار قضاوت کردن می‌شوم.

قضاوت کردن کار بسیار سختی است و هر کسی نمی‌تواند قضاوت کند. تنها کسی می‌تواند قضاوت کند و حکم صادر کند که علم و دانش آن را داشته باشد. ما ظاهر امر را می‌بینیم و از باطن آن بی‌خبریم. بیشتر قضاوت‌ها در ظاهر است، چون هر چیز را چشممان می‌بیند سریع مورد قضاوت قرار می‌دهیم.

قضاوت فرد فقط در مورد خودش خوب است چون که فرد به افکار، رفتار و گفتار خودش کاملاً واقف و آگاه است و زمانی که نقص خودش را در دیگران می‌بیند شروع به قضاوت کردن می‌کند تا مسئولیت خودش را سبک‌تر و نواقص خود را پشت بدگویی دیگران پنهان کند.

زمانی که ما دیگران را قضاوت می‌کنیم هم آسایش و آرامش خودمان را سلب می‌کنیم و هم باعث سلب و آسایش و آرامش آن شخصی می‌شویم که مورد قضاوت قرار دادیم.  قضاوت باعث اتلاف انرژی می‌شود، آن انرژی که باید صرف کارهای خودمان از جمله درمان و آموزش شود صرف قضاوت می‌شود.

چه در کنگره و چه در بیرون از کنگره کسی موفق است که بر نفس خودش غلبه کند و دیگران را قضاوت نکند. هر چقدر توانایی درونی انسان، دانایی انسان بیشتر باشد قضاوت‌هایش کمتر می‌شود. دانایی در واقع هنر نادیده گرفتن عیب‌های دیگران است و زمانی در زندگی ما معجزه اتفاق می‌افتد که دست از قضاوت دیگران برداریم و به رفع نقایص خودمان بپردازیم.

در واقع نیروهای بازدارنده هنگامی که از گمراه کردن فردی مأیوس می‌شوند او را وارد وادی قضاوت می‌کنند و قضاوت باعث می‌شود تا فرد از فرمان عقل دور شود و فرمانبردار نفس اماره شود.

قضاوت در واقع مثل سیاه چاله است که تمام انرژی انسان را به درون خودش می‌مکد و از انسان فرصت بازسازی و خودشناسی را می‌گیرد. پایان دادن به قضاوت دیگران سرآغاز تغییر در خود است چون قلبی که خاستگاه قضاوت است عشق در آن پدیدار نخواهد شد. از اینکه به صحبت‌های من گوش کردید سپاسگزارم.

عکس و تایپ: مسافر مرتضی ( لژیون یکم )
ویرایش: مسافر مسعود
مرزبان کشیک: مسافر علی
تنظیم و ارسال: مسافر مسعود مرزبان خبری