ریشۀ قضاوت، جهالت است

جلسهٔ سوم از دوره هفتم کارگاه‌های آموزشی خصوصی ویژهٔ همسفران نمایندگی ایران، با استادی راهنما همسفر اعظم، نگهبانی همسفر سمیه و دبیری همسفر لیلا با دستور جلسهٔ «قضاوت و جهالت» در روز جمعه مورخ 11 تیرماه 1403 رأس ساعت 15 آغاز به کارکرد.

خلاصه سخنان استاد:

خدا را شاکرم که یک‌بار دیگر در کنگره ۶۰ خدمتگزار هستم. دستور جلسۀ امروز درباره قضاوت و جهالت هست. وقتی کلمۀ قضاوت را می‌شنویم ناخودآگاه به یاد دادگاه یا قاضی می‌افتیم، کسانی که در دادگاه‌ها قضاوت می‌کنند و به مشکلات دیگران رسیدگی می‌کنند باید کلی اطلاعات جمع‌آوری کنند تا بتوانند حکمی را صادر کنند، برای همین است که می‌گوییم کار قضاوت سخت است؛ زیرا قاضی باید عدالت را برقرار کند .حالا ارتباط این موضوع با کنگره چیست؟ هنگامی‌که خداوند انسان را خلق کرد به او قدرت اختیار داد، پس همه ما در انجام دادن هر کاری مختار هستیم. قضاوت هم صفتی است که خداوند در وجود انسان‌ها قرار داده است.

تا زمانی که این قضاوت کردن در مورد زندگی خودِ انسان باشد فرد دچار مشکل نمی‌شود. ما در انجام کارهای روزمرۀ خود اختیار داریم و می‌توانیم قضاوت و داوری کنیم؛ مثلاً امروز به کنگره بروم یا نه؟ امروز فلان غذا را درست کنم یا نه؟ ازآنجایی‌که انسان قضاوت کردن را بدون آگاهی و علم بر روی دیگران اجرا می‌کند از همان موقع است که وارد قضاوت می‌شود؛ یعنی من یک صحنه‌ای را ببینم و ناخواسته بدون اینکه تفکر کنم فوراً قضاوت را انجام دهم و این یک قضاوت منفی است، این‌گونه قضاوت‌ها باعث تخریب و ایجاد حس‌های منفی در ما می‌شود. مثال بارز این موضوع مصرف‌کننده‌های هستند که هنوز به کنگره نیامده بودند و به خاطر جهالت و عدم آگاهی به سمت مصرف مواد رفتند و باعث آزار خود و خانواده‌هایشان شدند؛ اما اکنون ما خداراشکر می‌کنیم که توانستیم با مصرف‌کننده‌هایمان وارد کنگره شویم و آموزش بگیریم و جهان‌بینی، دانایی و آگاهی خودمان را روزبه‌روز بالا ببریم و از مقوله جهالت فاصله بگیریم.

می‌توانیم قضاوتی که توسط راهنماها در کنگره انجام می‌گیرد را مثال بزنیم: راهنما می‌تواند در مورد رهجویش قضاوت کند که آیا این رهجو خوب سفر می‌کند یا نه؟ آیا این رهجویِ خدمتگزار عمل سالم انجام می‌دهد یا نه؟ این قضاوت، قضاوت درستی است ولی رهجو نمی‌تواند راهنما، مرزبان و ایجنت و یا شخص دیگری را قضاوت کند؛ چون در این جایگاه نیست و قضاوتی که رهجو می‌کند در اثر عدم شناخت و ناآگاهی است و این امر باعث می‌شود تا ناخواسته چند نفر را هم با خودش همراه کند. برای مثال، رهجو دربارۀ راهنما چیزی را دیده یا شنیده که صحت هم ندارد؛ ولی این امر را با دیگران به اشتراک می‌گذارد و نظر دیگران را هم نسبت به شخص راهنما منفی می‌کند.

پس یاد می‌گیریم که قضاوت نکنیم و همیشه دوربین را به سمت خودمان بگیریم. اگر منِ همسفر حواسم به خودم باشد هیچ‌وقت فرصت نمی‌کنم که دیگران را قضاوت کنم؛ زیرا وقتی قضاوت می‌کنیم، سرزنش و تجسس هم انجام می‌دهیم و انواع ضد ارزش‌ها را در ادامه آن قضاوت مرتکب می‌شویم و درنهایت خودمان آسیب می‌بینیم. استاد امین هم قضاوت را به یک کورۀ داغ پر از سنگ گداخته تشبیه کرده‌اند که شخص قضاوت کننده سنگی از آن کوره را در دست خود می‌گیرد که نه می‌تواند آن سنگ را رها کند و نه به دیگران بدهد، دست‌آخر هم خودش آسیب می‌بیند. اصولاً مکان‌هایی که در آن قضاوت نابجا می‌کنند جو سنگینی دارد و انسان می‌خواهد سریعاً از آن مکان فاصله بگیرد. من این برداشت را از این دستور جلسه دارم که هیچ‌وقت دیگران را قضاوت نکنم؛ زیرا در کتاب آسمانی هم آمده که اگر دیگران را قضاوت کنی خودت هم روزی مورد قضاوت واقع می‌شوی.

عکس: عکاس خبری همسفر بهار رهجوی راهنما همسفر سهیلا (لژیون دوم)

تایپ: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر سهیلا (لژیون دوم)

تنظیم و ارسال: راهنما همسفر زهره

همسفران نمایندگی ایران