گروه خانواده - دستور جلسات دو بعد دارد

دومین جلسه از دوره سوم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران نمایندگی صبا به استادی راهنما همسفر افسانه، نگهبانی همسفر ساحل و دبیری همسفر رؤیا با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» در روز سه‌شنبه دوازدهم تیرماه 1403  ساعت 17:00 شروع به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در کنگره ۴۸ دستور جلسه داریم؛ به‌طورکلی دستور جلسات کنگره دو بخش هستند یک بخش مربوط به انسان‌شناسی و یک بخش مربوط به انسان‌سازی، قسمت اول علمی و قسمت دیگر کاربردی است؛ چرا این دو عنوان یعنی قضاوت و جهالت در کنار هم آمده است؟ نرم‌افزار ذهن ما از بدو تولد به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی‌شده است و قضاوت کردن در شخصیت ما نهادینه‌شده است و بی‌جا و بی‌مورد در هر سن و هر جایگاه و هر مقامی که باشیم همواره در حال رصد کردن، ارزیابی و قضاوت دیگران هستیم و با تجسس‌های نا به‌جا، انسان‌ها را در معرض انرژی منفی خود قرار داده، اضطراب و استرس را به آن‌ها القاء نموده و سلامتی روح و روان آن‌ها را به آستانه آشوب می‌کشانیم.

ذهن انسان معمولاً از بدو بر خواستن از خواب در حال قضاوت هست، راجع به همه موضوعات، هوا گرم است یا سرد؟ چه چیزی بپوشم؟ کجا بروم؟ و ...؛ نمی‌توانیم بگوییم قضاوت به‌طورکلی اشتباه است. گاهی راجع به فرزند خود، همین‌طور راجع به کارها وزندگی روزمره خود نیازمند قضاوت کردن هستیم، راهنما باید یکجاهایی حال درون و بیرون رهجو را قضاوت کند؛ اما برای قضاوت صحیح راجع به آن موارد نیازمند دانش هستیم برای تشخیص نیاز به قضاوت است و قضاوت کردن نیازمند داشتن دانش است؛ درواقع من هرروز بایستی در زندگی روزمره خودم قضاوت کنم و تصمیم بگیرم چه‌کار کنم، کجا بروم، چه زمانی بروم و چه‌کاری را انجام بدهم یا انجام ندهم، هرچه دانایی بیشتری داشته باشم، تصمیم درست‌تری خواهم داشت و اگر انتخاب درستی داشته باشم زندگی‌ام در صلح و آرامش بیشتری قرار می‌گیرد؛ مثال جالب بچه میمون که لحظه‌ای آرام و قرار ندارد، ذهن ما هم همین‌طور است بازیگوش و دائم در حال قضاوت‌های مختلف و بازی دادن‌های فراوان است. به عقیده من هنگام قضاوت این بازیگوشی بیشتر هم می‌شود.

قضاوت برای ما کم‌کم مسئله برجسته‌ای می‌شود، قضاوت بی‌جا یعنی قضاوتی که نتیجه‌ای برای ما انسان‌ها جز تخریب ندارد و این نوع قضاوت، قضاوتی منفی است که باعث تخلیه انرژی انسان می‌گردد. جای سؤال اینجاست که چرا ما باوجود این‌که می‌دانیم قضاوت ناعادلانه و کورکورانه بسیار زشت و قبیح است و دیگران را هم از انجام آن نهی می‌کنیم؛ ولی بازهم درنهایت بی‌انصافی قضاوت می‌کنیم؟ چرا؟ به این دلیل است که ما در درون سلول انفرادی مثلث جهالت خودمان محبوس هستیم و ضلع منیت آن دیوار بلندی است که مانع ارتباط ما با دنیای بیرون از خودمان است. فقط خودمان را می‌بینیم، ضلع دوم ترس است، ترس از شکستن بتی که از خودمان ساخته‌ایم و ضلع سوم ناامیدی است، ناامید از این‌که می‌دانیم آن‌طور که خودمان تصور می‌کنیم؛ نیستیم درنتیجه در گرداب جهالت خود دور می‌زنیم و دیگران را به قضاوت می‌نشینیم. به قول مولانا:          نه تو آنی ک همانی           نه من آنم که تو دانی

تایپ: همسفر نسیم رهجوی راهنما همسفر نرگس (لژیون اول)
ویراستاری و ارسال: همسفر نسرین
همسفران نمایندگی صبا