کمی با کفش‌های او راه برو.

قضاوت به معنی حکم کردن و جهالت به معنی عدم آگاهی و ندانستن است. ارتباط این دو کلمه به این معنا است که ما باید از قضاوت بر مبنای جهالت پرهیز کنیم.
به‌ طوری‌ که هر چقدر انسان‌ها جاهل‌تر و نادان‌تر باشند، قضاوت‌های زیادی در هر موردی دارند.
برای قضاوت ما به علم و آگاهی، حقیقت، صبر، تجربه، تخصص، تفکر سالم، قدرت تشخیص و....نیاز داریم، ولی برای جهالت ما به هیچ پیش نیازی احتیاج نداریم زیرا جهالت همه را همراه خودش می‌آورد. منظور این است که منیت و ترس و ناامیدی باعث نمی‌شود که جهالت بیاید ولی وقتی جهالت و نادانی باشد، ترس، منیت، ناامیدی، حرص، تکبر، خرافات و... همراه آن می‌آید.
اگر جهالت باشد نتیجه اش ناامنی است.
خودخواهی زائیده جهالت و نادانی است.
اگر فردی دانا باشد خرافات را به همراه خود ندارد و ضد ارزش‌ها در واقع میوه‌های جهالت می‌باشند.
پس زمانی که خداوند به انسان اختیار داد همان جا به او قدرت قضاوت داد، قضاوت در مورد مسیر و راه خودش...، انسان فطرتا موجودی است که گویا قاضی بدنیا آمده است و مرتب باید در حال قضاوت باشد. قضاوت کردن در مورد رفتار، اعمال و انتخاب‌های شخصی خودبرای بهبود شرایط زندگی با در نظر گرفتن تفکر، تجربه و آموزش یعنی همان مثلث دانایی که آقای امین دژاکام مطرح نمودند که می‌تواند باعث رشد و ایجاد ساختارهای بهتری گردد.
قضاوت‌ها همه ریشه در جهالت دارد.
به‌طور کلی این‌ موضوع می‌خواهد این مطلب را مطرح کند:
۱) چیزهایی که در مورد دیگران به ما مربوط نیست دخالت نکنیم.
۲) افکار و اندیشه‌هایمان را بر پایه مثبت بگذاریم.
۳) دوربین را روی خودمان بیندازیم و از خودمان فیلم‌برداری کنیم. به این نکته اشاره کنیم که قضاوت کار هر کسی نیست. برای دیگران به داوری ننشینیم. برای‌ اینکه قضاوت کنیم به منابع اطلاعاتی زیادی نیاز داریم، پس بر حدس و ظن راجع به دیگران به داوری ننشینیم.
در رابطه تجربه شخصی خودم در مورد قضاوت می‌توانم بگویم که همیشه در مورد سفر کردن مسافرم، ایشان را مورد قضاوت قرار می‌دادم که تو نمی‌توانی درست سفر کنی و خودم را هیچ‌گاه در جای ایشان قرار نمی‌دادم و فکر می‌کردم که کار راحتی هست تا این‌که خودم وارد سفر نیکوتین شدم و آن‌جا بود که فهمیدم چقدر کار سختی هستش و میزان مصرف نیکوتین من در مقابل با مصرف مسافرم اصلا قابل مقایسه نبود.
به قول بزرگی « اگر می‌خواهید در مورد راه رفتن کسی قضاوت کنید، ابتدا کمی با کفش‌های او راه بروید.»

ویرایش: همسفر زهرا، رهجوی راهنما همسفر لیلا (لژیون دوم)

تصویرگر: همسفر سمیه، رهجوی راهنما همسفر لیلا (لژیون دوم)

ارسال: همسفر لیلا، رهجوی راهنما همسفر مژگان