آموزش‌ها، گره‌های درونی مثل قضاوت را آشکار می‌کنند

جلسه هفتم از دوره چهارم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه همسفران نمایندگی یوسف‌آباد با استادی راهنمای تازه‌واردین همسفر مونا، نگهبانی راهنما همسفر هانیه و دبیری همسفر نرگس با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» در روز سه‌شنبه دوازدهم تیرماه ۱۴۰۳ رأس ساعت 17:00 آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

دستور جلسه امروز در خصوص جهالت و قضاوت است. قضاوت به معنای داوری کردن است. کسی که می‌خواهد در جایگاه داوری قرار بگیرد، بایستی یکسری پیش‌نیازها را گذرانده باشد، بایستی هویت انسان را بشناسد و در حیطه‌ای که می‌خواهد قضاوت کند، آموزش‌دیده‌ و داوری کرده باشد. ترجیحاً این فرد، بایستی فرد صبوری باشد که نقطه تحمل بالایی داشته باشد و نسبت به طرفین دعوا بی‌طرف باشد تا بتواند با یک حس سالم و یک تفکر سالم، قضاوت سالمی را به انجام برساند.

بایستی بگویم که در مقابل کلمه قضاوت در این دستور جلسه کلمه جهالت آمده است. جهالت از نبودن دانایی به وجود می‌آید و به هیچ پیش‌نیازی هم نیاز ندارد و از میوه‌های جهالت می‌توان ترس، ناامیدی و  منیت را نام برد که از اضلاع مثلث جهالت هستند و از سایر میوه‌های آن می‌توان کبر، شرک، دروغ گفتن، مصرف الکل و مواد مخدر، غیبت کردن یا حتی کارهای ضد ارزشی خیلی کوچک را نام برد. انسان موجودی است که از دو بعد آشکار و پنهان به وجود آمده است. قسمت ظاهری، همین جسم ماست و تشکیل‌دهنده صور آشکار ماست و آن قسمتی که نمی‌توانیم ببینیم مثل عقل، نفس و روحمان و آرشیوهایی که جزء، صور پنهانمان محسوب می‌شوند.

خداوند وقتی انسان را خلق کرد یک ویژگی خاص به نام اختیار به انسان عطا کرد و بعد صفات خود را به انسان آموخت. یکی از آن صفاتی که خداوند به انسان آموخت، صفت قضاوت کردن است. می‌توانیم بگوییم خداوند انسان را با این خصلت خلق کرد و به زمین فرستاد چراکه زمین همانند مهدی است برای انسان، یک مهد آموزشی یا مرکز تحقیقاتی و آموزشی. ما آمده‌ایم اینجا که تا هرلحظه بر سر دوراهی قرار بگیریم و خودمان قاضی خودمان باشیم؛ بین خوب و بد یا بین خیر و شر یا ارزش و ضد ارزش و درنهایت یکی از دو راه تقوا و یا فسق و فجور را انتخاب نماییم.

قضاوت کردن اینجا به ما نشان می‌دهد که ما در مسیر درست حرکت می‌کنیم یا خیر تا در هرجایی که متوجه شدیم در مسیر ضد ارزشی هستیم، بتوانیم خود را اصلاح کنیم و در مسیر ارزش‌ها برگردیم. تمامی صفت‌های موجود در انسان دارای دو صور آشکار و پنهان است، صور آشکار قضاوت کردن امری است بدیهی به این صورت که ما دورهم جمع می‌شویم، در خصوص فردی که حالا هست یا نیست و معمولاً هم حضور ندارد، می‌نشینیم و صحبت می‌کنیم و در خصوص اخلاق، ویژگی‌هایش و عملکرد او نظر می‌دهیم، برایش رأی صادر می‌کنیم و آن رأی را هم اجرایی می‌نماییم. در ادامه بعضی‌ از ما او را طرد می‌کنند و  بعضی دیگر با او سرسنگین‌تر می‌شوند.

در حقیقت صور پنهان در انسان کمی پیچیده‌تر است، شاید در ابتدای امر من باور نداشته‌ باشم که من صفت قضاوت کردن دارم، گره قدرت یا گره مسئولیت دارم یا من می‌توانم دروغ‌گو باشم؛ اما وقتی وارد آن آموزش می‌شویم، کم‌کم این صفت‌ها در ما خودشان را نشان می‌دهند. در حقیقت بایستی گفت که حتی افکار درونی‌مان می‌توانند قضاوت را انجام دهند.

مرزبانان کشیک: همسفر افسانه و مسافر مرتضی
عکاس خبری و ارسال: همسفر سارا، خدمتگزار سایت
همسفران نمایندگی یوسف‌آباد