ریشهٔ قضاوت در منیت است

جلسه تیر ماه لژیون سردار نمایندگی ارتش، با استادی مسافر مهدی، نگهبانی مسافر ناصر و دبیری مسافر مهدی با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» دوشنبه ۱۱ تیر ۱۴۰۳ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان مهدی هستم یک مسافر. خوشحالم که دوباره توانستم این جایگاه را تجربه کنم. از نگهبان محترم تشکر می‌کنم که اجازه خدمت در این جایگاه را به من دادند و می‌توانم مشارکت خودم را با شما به اشتراک بگذارم و از مشارکت شما انرژی بگیرم.
همان‌طور که در کنگره گفته شده دقیقاً هر شخصی دستور جلسه مربوط به خودش می‌شود. من در یک ماه اخیر خیلی مورد قضاوت قرار گرفته‌ام و خیلی‌ها را مورد قضاوت قرار داده‌ام. به گفته آقای مهندس این برمی‌گردد به جهل آدم‌ها؛ همان جهالتی که داشته‌اند.
من روزی که وارد کنگره شدم برای خودم ادله خاصی داشتم و طبق آموزش‌هایی که گرفتم توانستم سفرم را ادامه دهم و درمان شوم. من به این دلیل مصرف‌کننده شدم که آدم جاهلی بودم و اگر دانایی داشتم مصرف‌کننده نمی‌شدم. در کنگره به دانایی من اضافه شد که توانستم از آن شرایط بیرون بیایم و به من آموزش داده شد که بتوانم کسی را قضاوت نکنم. قضاوت‌کردن کار هر کسی نیست و فقط خداوند می‌تواند قضاوت کند. بعضی‌ها که درسش را خوانده‌اند بر اساس ادله‌ای که دارند می‌توانند قضاوت کنند.
استاد امین که در مورد مثلث جهالت صحبت می‌کردند گفتند این قضاوت از منیت می‌آید. اگر من دوربینم روی خودم باشد هیچ موقع باعث نمی‌شود که کسی را قضاوت کنم. باید زمانی که می‌خواهم کسی را قضاوت کنم اول ایرادهای خودم را ببینم و خود را تغییر دهم.
ممنونم که به صحبت‌های من توجه کردید.

مشارکت جمعی از اعضاء لژیون سردار نمایندگی:

سلام دوستان ناصر هستم یک مسافر.
در مورد دستور جلسه باید عرض کنم که وقتی انسان به محیط اطراف خودش نگاه می‌کند، نمی‌تواند دائماً قضاوت نکند. ناگزیر انسان نسبت به همه چیز حتی کوچک‌ترین چیزها در محیط اطرافش دچار قضاوت می‌شود. من همیشه به این قضیه فکر می‌کنم که آن کسی را که مورد قضاوت قرار داده‌ام از کجا آمده است، من از کجا آمده‌ام و این نقطه مشترک من با شخصی است که دارم او را قضاوت می‌کنم.
فرقی نمی‌کند، من با تو با او با شما فرقی نمی‌کنیم. همه کم و کسری‌هایی داریم که از روز ازل در وجود ما بوده و داریم تلاش می‌کنیم که آنها را مرتفع کنیم. پس قضاوتی در کار نیست. فیزیولوژی قضاوت از این قرار است که وقتی یک به دو و سه تبدیل می‌شود، موضوع کثرت به میان می‌آید. قضاوت هم به میان می‌آید و در آموزه‌های کنگره من یاد گرفتم که ما همه باید به وحدت رسیده و از من به یک واحد برسیم. پس قضاوت‌کردن دیگری در حقیقت قضاوت‌کردن خود است و نوعی از حماقت و جهالت.
خیلی ممنونم که به من وقت مشارکت دادید.

سلام دوستان مهدی هستم یک مسافر.
در مورد دستور جلسه امروز که قضاوت و جهالت است باید به خدمت شما عرض کنم که همان‌طور که انسان بخش اعظمش مثل کوی یخ در قسمت زیر دریا قرار دارد، صور پنهان انسان نیز که قسمت اعظم و بزرگ انسان است، ناپیدا می‌باشد و ما نمی‌توانیم در مورد موجودی که قسمت بزرگ آن ناپیدا است و دیده نمی‌شود قضاوت کنیم.
حالا چه درست باشد و چه غلط. در نوشتارها ما داریم که اگر کسی بگوید که من می‌دانم این خود دلیل بارزی است بر عدم آگاهی‌ها و دلیل محکمی است بر اینکه من نمی‌دانم. قضاوت نوعی ادعای دانستن است، در نتیجه خود دلیلی بر جهالت من می‌باشد.
خیلی ممنونم که به من وقت مشارکت دادید.

سلام دوستان نادر هستم یک مسافر.
در مورد دستور جلسه باید عرض کنم که قبل از انجام هر کاری باید صورت‌مسئله آن مشخص باشد. برای گشایش باید صورت‌مسئله آن مشخص باشد که همان بخشیدن است. بدین منظور که اگر ما بخواهیم گشایش در مسائل مالی، در مسائل معنوی و سایر مسائل ما ایجاد بشود، باید بخشش را در دستور کار خودمان قرار بدهیم. حال چه به مال چه به وقت و چه به وجود.
اما در مورد قضاوت ما باید بدانیم برای چه و چگونه داریم قضاوت می‌کنیم. اگر صورت‌مسئله، استفادهٔ خودم از قضاوت و بررسی دیگری است و اصلاً کاری به طرف مقابل نداشته باشم و فقط برداشت شخصی من در میان باشد، خوب اشکالی ندارد؛ ولی اگر در کنار این برداشت شخصی او را هم در کنج ذهنم پایش کنم، در حقیقت منفعتی نمی‌برم که هیچ، ضرر هم خواهم کرد. پس مسئله بسیار مهم و حساس است که کار را سخت می‌کند و آدم ترجیح می‌دهد که قضاوت نکند.
به‌جرئت می‌توانم بگویم که حتی ما در قضاوت‌های درست هم صدمه می‌بینیم. چون فکر می‌کنم درست قضاوت کردم من چه شناختی از او دارم درحالی‌که می‌دانم بخش بزرگ و مهم موجودیت انسان پنهان است. پس بی‌جهت اسم دستور جلسه را قضاوت و جهالت نگذاشته‌اند. استاد امین می‌فرمایند تنفر در هر صورت و شکلی، تاریکی است. بنده هم عرض می‌کنم قضاوت هم در هر لباس و شکلی تاریکی است.
مضافاً اینکه من در قضاوت چه درست چه غلط آسیب به صور پنهان خودم می‌زنم و ترمیم صور پنهان به‌مثل صور آشکار نیست. یک برش و جراحت در بدن بعد از سه هفته اثری از آن نیست؛ ولی در ضربات صور پنهان سال‌ها طول می‌کشد تا ترمیم انجام شود. آن هم به دلیل نداشتن و ندانستن ابزار موردنیاز ترمیم آن. پس مراقب ذهن شلوغ و بیمارم باشم.
ممنونم به صحبت‌های من گوش دادید.

تایپ: مسافر حامد و مسافر نادر
ویرایش و ارسال: مسافر حامد و مسافر محمدرضا
نمایندگی ارتش