مشارکت همسفران در کارگاه خصوصی

ایجنت گروه خانواده همسفر فرخنده
قضاوت و جهالت بحثی است که خدا را شکر در کنگره به خوبی در موردش صحبت شده، به صورت کاربردی از آن استفاده شده و راهنماها به خوبی از پس این موضوع و آموزش در لژیون‌ها برآمده‌اند. شما اگر در رفتار، کردار و اعمال رهجویان دقت کنید، متوجه می‌شوید که چقدر حواس‌شان به خودشان است، از حاشیه‌ها فاصله گرفته‌اند، در حال نوشتن سی‌دی‌هایشان هستند، زندگی‌شان را به شکل خیلی خوبی مدیریت می‌کنند و اوقات فراغت‌شان و فرصت‌هایی که قبلاً به شکل سوخته از آن استفاده می‌کردند الان به کسب علم و دانش و سی‌دی نوشتن صرف می‌کنند، اطلاعاتشان را مرتب به‌روز می‌کنند و این خیلی مهم است.

به قول استاد امین همه جنگ‌ها، جنگ فیزیکی و رو در رو نیست، بعضی از جنگ‌ها تأثیر خیلی زیادی روی افراد می‌گذارد اما در ظاهر، شما نشانی از جنگ نمی‌بینید. آقای امین در ادامه توضیح می‌دهند: شما اگر درمورد شخص یا یک سیستم قضاوت کنید که فاصله زیادی با شما داشته باشد و یا آن شخص و سیستم در کهکشان‌های دیگر باشد و یا بُعد مسافت داشته باشد، مثل تیری است که از کمان خارج می‌شود، به هدف می‌خورد، خودش را نشان می‌دهد و آثارش به خود شخص برمی‌گردد؛ یعنی فکر نکنید در کائنات عملی که انجام می‌دهید عکس‌العمل ندارد؛ هر قضاوت جاهلانه‌ای که در مورد کسی یا سیستمی انجام می‌دهید بالأخره روزی تخریبش به شما برمی‌گردد و زمانی این تخریب از روی شما برداشته می‌شود که شما از تاریکی و ظلمت خارج شوید.

بدانید که باید در مسیر تزکیه و پالایش قرار بگیرید، آن موقع است که نیروها دست از سر شما برمی‌دارند. هدف نیروهای شیطانی این است که تاریکی‌های درون خودتان را نبینید و کسی که تاریکی‌های درون خودش را نبیند، به چنین اعمالی مرتکب می‌شود؛ مثل قضاوت، قضاوتی که از روی جهل و نادانی است. من یک مثال می‌زنم تا این موضوع برایتان روشن شود؛ شما وقتی می‌خواهید در مورد کسی قضاوت کنید، اگر شخص را یک لحظه دیده باشید لحظه بعد نمی‌توانید آن شخص را بررسی یا در موردش قضاوت کنید؛ چون انسان در شرایط روحی و روانی مختلفی قرار می‌گیرد. ممکن است زمانی که داریم آن شخص را قضاوت می‌کنیم، آن شخص در شرایط روحی و روانی بسیار بدی قرار داشته باشد و حرکتی که از او سر زده، از روی عدم تعادلش بوده است؛ پس قضاوت شما باطل است؛ برای مثال در ماه مبارک رمضان ما ایرانیان رسم داریم که مرتب فامیل و خویشاوندان را دعوت می‌کنیم و افطاری می‌دهیم. خانواده‌ای بود که هر سال افطاری مفصلی می‌داد؛ یک‌سال به او پیشنهاد می‌شود که می‌تواند مبلغ خوبی در حد توانش برای جهیزیه یک زوج بدهد و ایشان بررسی می‌کند و با خود می‌گوید امسال افطاری مختصری به خویشاوندان می‌دهم و بقیه هزینه‌ها را برای جهیزیه این زوج کنار می‌گذارم تا خودم و خویشاوندانم در ثواب این کار خیر شریک باشیم اما هنگام افطاری این موضوع را مطرح نمی‌کند، در همان‌جا پچ‌پچ‌ها و قضاوت‌ها شروع می‌شود و گوشی‌های تلفن دست افراد فامیل قرارمی‌گیرد و مرتب این شخص را قضاوت می‌کنند ولی غافل از این‌که چه کار خیری انجام داده است و این مسئله را مطرح نکرده تا ببیند عکس‌العمل آن‌ها چگونه است؟ پس ببینید انسان‌ها در شرایط روحی مختلفی قرار دارند و قضاوت کردنِ آن‌ها کار باطلی است.

یک نفر که کار ناشایستی انجام داده بود عمر، ابوبکر و عثمان در مورد این فرد در مسجد حکم صادر می‌کنند، یک‌لحظه حضرت علی (ع) وارد مسجد می‌شوند و در مورد شخص سؤال می‌کنند، به حضرت می‌گویند که این شخص دچار چنین گناهی شده، هر کدام حکم خاصی اعلام می‌کنند و چند نفر هم حکم اعدام می‌دهند ولی حضرت علی (ع) در مورد این شخص تفکر می‌کنند و می‌گویند: این شخص زمانی که این کار خلاف را انجام داده در حالت روحی، روانی و شرایط نرمال و متعادلی نبوده است؛ پس حکم خاصی برای او صادر نمی‌شود.

حال به قول آقای امین با این صحبت‌ها اگر جرئت دارید، قضاوت کنید؛ بنابراین سعی کنید سرتان در کار خودتان باشد، کارهای خودتان را قضاوت کنید و از ضدارزش‌ها فاصله بگیرید.

همسفر فاطمه
دستور جلسه در رابطه با قضاوت است. من شخصاً وقتی که قضاوت می‌کنم افکار و اندیشه‌ام آلوده می‌شود، خودم را در جایگاه فرد مقابل قرار نمی‌دهم و بدون این‌که از شرایط پیشنه و سابقه او خبر و آگاهی داشته‌ باشم شروع به قضاوتِ فرد می‌کنم. در لایو چهارشنبه آقای مهندس فرمودند: قضاوت دو نوع است؛ قضاوتی که انسان در مورد خودش انجام می‌دهد و قضاوتی که در مورد دیگران است؛ قضاوتی که در مورد دیگران است، تخریب بالایی دارد و باعث می‌شود مقدار زیادی انرژی از ما گرفته شده و هدر برود و چیزی نصیب ما نشود اما قضاوت در مورد خودم؛ این قضاوت خوب و بجا است؛ این قضاوت برای وقتی است که من دچار تردید می‌شوم؛ مثلاً برای  ادامه تحصیل یا هر کاری قضاوت می‌کنم که این کار را انجام بدهم یا ندهم؟

استاد امین می‌فرمایند: وقتی صفتی را در فردی دیدی، حالت بد شد و ناراحت شدی قطعاً آن صفت و ویژگی در شما هم وجود دارد. اگر بخواهم تجربه شخصی خودم را بگویم، مدتی یک صفت را در فردی می‌دیدم حالم بد می‌شد و می‌گفتم این صفت در وجود من نیست ولی باورتان نمی‌شود بعد از مدتی نقصی که در آن فرد بود من هم به آن مبتلا شدم، حسش کرده و آن را می‌دیدم.
تزکیه و پالایش، زدودن تاریکی نیست بلکه دیدن تاریکی است؛ وقتی یک نقص در وجود ما هست، اگر بتوانیم آن را ببینیم نصف راه را رفته‌ایم، خیلی بهتر و موفق‌تر خواهیم شد، به آن تزکیه و پالایش خواهیم رسید و می‌توانیم از آن تاریکی رها بشویم؛ البته در کنارش دانایی، آگاهی و آموزش گرفته و از خداوند هم کمک بگیریم تا در این مسیر ما را کمک کند.

باید بدانم منِ انسان رسالتم این نیست و اینجا نیامدم که دیگران را قضاوت کنم و قاضی باشم، بلکه  به این دنیا آمده‌ام که اهداف خودم را دنبال کنم و حتی‌الامکان به دیگران کمک نمایم نه این‌که تخریب ایجاد کنم.

همسفر لیلا
این دستور جلسه به من می‌گوید: قضاوتی که بر اساس عدم آگاهی و دانایی باشد را انجام ندهم. همان‌طور که می‌دانید قضاوت فقط مخصوص ذات باری‌تعالی است؛ یعنی فقط خداوند می‌تواند همه‌ انسان‌ها را قضاوت کند.

تنها کسانی که در جایگاه قاضی قرار می‌گیرند می‌توانند قضاوت کنند و حکم صادر کنند با این‌که با تحقیقات‌شان اطلاعاتی به‌دست می‌آورند، صحت و سقم اطلاعات را بررسی و بر اساس معیار و کتاب قانون حکم را صادر می‌کنند؛ احتمال این را دارد که بعد از سالیان سال متوجه شوند حکمی را که صادر کرده‌اند اشتباه بوده است!

قضاوت اثرات تخریبی زیادی روی ما می‌گذارد. من در کنگره دریافتم زمانی که قضاوت می‌کنیم بستری برای ضدارزش‌هایی چون؛ قیاس، حسد، کینه و ... فراهم می‌شود. کاری که قضاوت انجام می‌دهد همه زیر سر حقه‌های نفس است که باعث می‌شود من اصلاً روی کار خود تمرکز نداشته باشم، در حال تجسس در مورد زندگی دیگران باشم و انرژی و زمانی که باید برای خودم و بهبود زندگی خودم بگذارم را صرف دیگران می‌کنم و جالب این‌جا است که آرامش را از من می‌گیرد؛ چون مدام باید مواظب باشم که طرف چه کاری را انجام می‌دهد یا در آینده می‌خواهد چه کاری را انجام بدهد؟ زمانی که آرامش نداشته‌ باشم ذهن من مغشوش است و ذهن مغشوش به یک حباب غبارآلود تشبیه شده که روی عقل را پوشانده و نمی‌گذارد فرمان عقل صادر بشود.

خیلی وقت‌ها پیش آمده که فکر می‌کنیم ما افراد را قضاوت نمی‌کنیم پس چرا مورد قضاوت دیگران قرار می‌گیریم، یا می‌خواهیم بدانیم چگونه از قضاوت دیگران به دور باشیم؟ زمانی که من به این مسئله فکر کردم متوجه شدم که حتماً قضاوت کردیم اما شاید در صور ظاهر یادمان نباشد ولی در صور باطن انجام داده‌ایم که مورد قضاوت دیگران قرار گرفته‌ایم. به نظر من اولین کاری که می‌توانیم انجام بدهیم تا مورد قضاوت دیگران قرار نگیریم، این است که وارد بازی قضاوت نشویم؛ چون زمانی که وارد بازی قضاوت می‌شویم به گفته استاد امین قضاوت باعث می‌شود تیرهایی از قلب و اندیشه طرف به سوی ما شلیک شود و این بازی ادامه‌دار است و بستگی به میزان جهالت دارد که چقدر تخریب صورت بگیرد. وادی سوم می‌گوید: باید دانست هیچ موجودی به اندازه خود انسان به خویشتنِ خویش فکر نمی‌کند. من باید بدانم کسی که من را قضاوت کرده است اصلاً من برایش مهم نبوده‌ام و فقط حرفی زده و رد شده است؛ من باید خودم برای خودم ارزش قائل باشم و وقتم را هدر ندهم تا ببینم دیگران در مورد من چه می‌گویند و نکته جالب‌تر این‌که همیشه دوستان‌مان به ما چیزی را نمی‌آموزند؛ زمانی که یک نفر در جایگاه بدخواهی و دشمنی روبه‌روی من بیاید و من را قضاوت کند، به من نشان می‌دهد که اگر من ناراحت می‌شوم باید دنبال نقطه‌ضعف‌های خودم بگردم و ببینم کجای کار اشکال داشتم که مورد قضاوت طرف مقابل قرار گرفته‌ام؟

نکته جالبی که جدیداً خواندم این بود که در اثر قضاوت، فردی می‌میرد، می‌سوزد و می‌جوشد؛ بنابراین قبل از آن‌که با حرف‌های خودمان دیگران را تخریب کنیم کمی صبر کنیم تا سخن ما پخته شود تا بتواند در دیگران اثر خوب داشته باشد.

گردآوری و تایپ: همسفر باران رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ویرایش: رابط خبری همسفر زهرا. ط رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر افضل
همسفران نمایندگی وکیلی