قضاوت به معنای حکم دادن

دوازدهمین جلسه از دوره بیست و ششم از سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران در روزهای یکشنبه، با استادی: مسافر مجید نگهبانی: مسافر رضا و دبیری: عباس، با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» در تاریخ:10 /4 /1403 ساعت 17 آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان مجید هستم یک مسافر بسیار خوشحالم که با اجازه استاد عزیزم در این جایگاه قرار گرفتم که خدمت کنم و آموزش بگیرم. دستور جلسه امروز قضاوت و جهالت هست. قضاوت کار بسیار سختی است، آیا ما باید به‌جای خداوند بنشینیم و قضاوت کنیم؟ خود آقای مهندس در سی‌دی‌ها فرمودند: قضاوت فقط مال خداوند است و کار هر بنده‌ای نیست. مثلاً، بعضی از قاضی‌ها مدت‌ها درس قضاوت می‌خوانند و بر صندلی قضاوت می‌نشینند و شروع به‌حکم دادن می‌کنند که در بعضی از حکم‌ها بعد از گذشت سی سال که یک نفر هم اعدام‌شده است، می‌بینند که قاتل اصلی خود را معرفی می‌کند و در قضاوت اشتباه کردند. آن‌ها حتی حقوق بابت این کار دریافت می‌کنند.

متأسفانه قضاوت در بین مردم ما بسیار زیاد شده است، در بین صحبت‌های عادی یکدیگر را قضاوت می‌کنند. به‌ نظر من قضاوت، عين گل به خودی می‌ماند. گل به خودی زمانی که می‌زنی، شاید آن‌طرف خوشحال بشود ولی تو گل خودت را از دست دادی. به قول استاد امین: قضاوت مانند موشکی است که تو پرتاب می‌کنی و باید انتظار داشته باشی هرلحظه این موشک به خودتو برگشت کند. هرکس را قضاوت کنی و از بدی کسی بگویی، مطمئن باش کسی دیگری تو را قضاوت خواهد کرد. مسئله‌ای که متأسفانه در بین بعضی از بچه‌های کنگره وجود دارد، قضاوت بین دوستان خودمان است. مثلاً دو نفر در کنگره برای درمان اعتیاد آمدند.

یک نفر با مصرف مواد سنتی و نفر دیگر با مصرف مواد صنعتی و روان‌گردان وارد کنگره شده است، ما شروع به مقایسه کردن می‌کنیم، می‌گوییم کسی که تریاک و مواد سنتی مصرف می‌کند، حتماً به درمان می‌رسد ولی نفری که مواد صنعتی استفاده می‌کند به درمان نخواهد رسید، اما این‌طور نیست، می‌بینیم کسی که مواد صنعتی مصرف کرده بود به درمان کامل رسید اما کسی که مصرف کم تریاک و سنتی داشت به درمان نرسید، این را گفتم که بگویم ما در اینجا قضاوت بی‌جا انجام داده‌ایم. حتی افراد بسیار کمی در مورد راهنمایان کنگره ۶۰ قضاوت می‌کنند، شاید راهنما در رابطه با مسئله‌ درمان اعتیاد رهجو را قضاوت بکند ولی یک رهجو نباید راهنمای خود را قضاوت بکند، چون راهنمایان آمده‌اند که من و شمارا به درمان و رهایی و تعادل برسانند.
دوستان عزیز هرروز که ما از خانه بیرون می‌آییم، اگر شروع به قضاوت بکنیم، مطمئن باشیم آن روز خود را خراب کرده‌ایم و انرژی را از دست می‌دهیم. مثلاً یک فرد را می‌بینیم که سوار بر یک ماشین گران است، قضاوت را شروع می‌کنیم که این فرد این ماشین گران‌قیمت را از کجا آورده، دزدی کرده است یا حق مردم را خورده است، درصورتی‌که خداوند حتی به من یک دوچرخه هم نداده است، حتی در اینجا پای خداوند را هم وسط می‌کشیم. خوب آیا ما از زندگی آن فرد خبرداریم که زندگی شخصی او چگونه است؟ شاید به او ارث رسیده باشد یا حتی به‌واسطه کارش به این ثروت رسیده باشد.
 

تایپ و نگارش: مسافر حسین لژیون دهم
عکاس: مسافر محسن لژیون دهم