قضاوت نکنیم تا مورد قضاوت دیگران قرار نگیریم

اگر بخواهیم قضاوت و جهالت را به صورت عامیانه معنا کنیم، قضاوت به معنی حکم‌ نمودن و جهالت به معنای نادانی می‌باشد. چرا این دو واژه پشت سر هم قرار گرفته‌اند؟ قرار گرفتن این دو واژه در کنار هم به این خاطر است که از قضاوت‌ نمودن بر اساس جهل و نادانی خودداری کنیم. وقتی به انسان اختیار داده شد پارامتر قضاوت نیز بر سر کار آمد. انسان لحظه‌به‌لحظه در حال قضاوت‌کردن است. به‌طورمثال آیا به کنگره بروم یا نروم؟ پول را اینجا خرج کنم یا نکنم؟ وقتی انسان یکی از دو راه تقوا یا فسق و فجور را انتخاب می‌کند، باز هر کدام از آن‌ها به هزاران راه کشیده می‌شوند.

اگر ظن و گمان بد به کسی بردیم و در مورد دیگران تجسس کردیم، سپس وارد مرحله سرزنش می‌شویم و شروع به غیبت می‌نماییم و قطعاً وارد جهالت نیز می‌شویم. بهتر است افکار و اندیشه‌هایمان را مثبت نماییم و به اصطلاح، دوربین را به سمت خود برگردانیم تا از گزند قضاوت و جهالت در امان باشیم. قضاوت‌نمودن انرژی زیادی را از انسان می‌گیرد و انسان بدون انرژی قادر به انجام هیچ‌گونه اعمال مثبتی نمی‌باشد، ما نه قاضی هستیم و نه مأمور که دیگران را قضاوت کنیم، ما به دنیا آمده‌ایم که آموزش بگیریم و خدمت نماییم. ما فقط می‌توانیم خودمان را قضاوت کنیم؛ زیرا دیگران را نمی‌شناسیم، تازه بعضی مواقع شناخت خوبی هم از خود نداریم و بعداً متوجه می‌شویم که بعضی قضاوت‌ها و تصمیم‌هایی که در مورد خود گرفته‌ایم، اشتباه ‌و نادرست بوده است.

وقتی جهالت وجود داشته باشد ترس، ناامیدی و منیت را با خود به همراه می‌آورد؛ اگر جاهل و خرافاتی باشیم، نتیجه‌اش نداشتن امنیت است. حرص، بخل و خودخواهی زاییده جهالت می‌باشند و درواقع صفات منفی ما میوه جهالت است. بحث زمان در قضاوت، مهم است؛ تا چیزی را مطمئن نشدیم، نباید درباره آن حکم صادر کنیم. کسانی بودند که به کنگره آمدند و بر اساس تجربیات قبلی که برای درمان رفته بودند و نتیجه نگرفته بودند با همان ذهنیت، کنگره را قضاوت کردند و تصور کردند در اینجا هم نتیجه نمی‌گیرند و به خود، زمان و فرصت ندادند، رفتند و دیگر نیامدند؛ چه‌بسا اگر آنقدر عجولانه قضاوت نمی‌کردند، الان روی همین صندلی‌ها در حال آموزش و درمان بودند.

شغل قضاوت به‌قدری سخت و مشکل می‌باشد که می‌توان آن را به‌عنوان یکی از سخت‌ترین و پرخطرترین شغل‌های جهان نام برد؛ چراکه با مرگ‌ و زندگی، حال‌ و‌ آینده و آبروی انسان‌ها سر و کار دارد؛ این مسئله تا حدی مهم است که در آموزه‌های دینی اسلام، زنان به دلیل وجود احساسات لطیف از انجام این کار، منع شده‌اند؛ البته این را نباید فراموش کنیم که قاضی‌القضات عالم در رأس، خداوند متعال است و در بسیاری از ادعیه بارها با عبارت یا قاضی‌الحاجات مواجه شده‌ایم؛ یعنی ای کسی که بهترین قضاوت‌کننده درباره حاجات ما هستی و بهترین کسی هستی که میدانی چه چیزی خیر ماست و چه چیزی علیه ماست و بر اساس خیر ما به ما عطا می‌فرمایی.

کسانی که دائماً در مورد دیگران قضاوت می‌کنند، در زندگی شخصی، هدف و برنامه مشخصی ندارند؛ حتی قضاوت‌کردن در مورد فرزندان و همسر باید در حدی باشد که وارد حریم خصوصی آنها نشویم. قضاوت رابطه مستقیمی با جهالت دارد. قضاوت به معنای حکم‌کردن و جهالت به معنای ندانستن است. قضاوت‌کردن بسیار دشوار است و هر کسی نمی‌تواند قضاوت نماید. کسی می‌تواند قضاوت کند و حکم صادر نماید که علم و دانش آن را داشته باشد و درس قضاوت را خوانده باشد و مراحلی را پشت سر گذاشته باشد. انسان ظاهر موضوع را می‌بیند و از باطن، بی‌خبر است؛ زیرا هر چه را چشممان ببیند، سریع مورد قضاوت قرار می‌دهیم، برای لحظه‌ای تفکر نمی‌کنیم که شاید اینگونه نباشد که ما می‌بینیم. قضاوت نکنیم تا مورد قضاوت دیگران قرار نگیریم.

رابط خبری: همسفر ریحانه، مرزبان خبری نمایندگی نیمایوشیج بهشهر، پارک سرو
نویسنده: همسفر زینب (ورزشبان شنا)
ویرایش: همسفر فاطمه
ارسال: راهنما همسفر بنفشه، نمایندگی خواجو اصفهان
گروه ورزش همسفران کنگره ۶۰