قضاوت و جهالت

سلام دوستان جعفر هستم یک مسافر.

قضاوت یکی از کارهای بسیار مشکل می‌باشد که بایستی برای آن از تخصص ویژه‌ای بهره‌مند باشیم تا بتوانیم در مقام قاضی شخص یا اشخاصی را مورد داوری قرار دهیم. قضاوت دارای پیش زمینه‌های مختلفی می‌باشد از جمله؛ اشراف کامل به موضوع، معرفت، تعادل، دانایی، عدالت و شناخت;

ولی در مورد جهالت این چنین نیست، که از قبل پیش زمینه‌ای داشته باشد، در واقع زمانی که شخص دانایی ندارد، یعنی جهالت دارد، نبود دانایی جهالت را به ارمغان می‌آورد.

وقتی یک فرد منیت، ترس و ناامیدی دارد باعث جهل او نشده بلکه زمانی که شخص جهالت و نادانی دارد نتیجه‌اش منیت ترس و ناامیدی می‌شود. در مقابل وقتی که فرد دانایی دارد نتیجه‌اش امنیت می‌شود. خودخواهی نیز نتیجه نادانی است.

زمانی که ما در کنگره به صورت ذره‌ذره و تدریجی آموزش می‌بینیم و آن‌ها را کاربردی کردیم چراغ دانایی‌مان روشن می‌شود.

انسان با توجه به اینکه خداوند نیروی تفکر را در او قرار داده هر لحظه در حال قضاوت است و مدام در مورد مسائل روزمره قضاوت و حکم صادر می‌کند و چون دارای نیروی اختیار است می‌تواند تصمیم بگیرد و مسلماً انسانی که آموزش دیده و به دانایی رسیده به سمت روشنایی حرکت می‌کند.

در نهایت ما برای اینکه بخواهیم قضاوت کنیم احتیاج به منابع اطلاعاتی زیادی داریم و نباید با ظن و گمان بد و بدبینی نسبت به دیگران به داوری و قضاوت بنشینیم. نباید در امور دیگران که به ما مربوط نمی‌شود دخالت کنیم بلکه نسبت به دیگران با دید و نگاه مثبت نگاه کنیم.

نویسنده: مسافر جعفر از لژیون پانزدهم نمایندگی رضوی
ویرایش: مسافر حسین
تهیه تصویر: مسافر مصطفی از لژیون دهم نمایندگی رضوی
ارسال: مسافر مرتضی