قضاوت بر مبنای عدل و انصاف

جلسه دهم از دوره نهم سری کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰، نمایندگی دلیجان، با استادی راهنما مسافر محمدتقی ، نگهبانی مسافر جعفر و دبیری مسافر احمدرضا،با دستور جلسه:«قضاوت و جهالت»، شنبه۹ تیر ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

سخنان استاد

من درابتدا تشکر می‌کنم از خداوند که این فرصت را دراختیار من قرار داد تا یک بار دیگر دراین نمایندگی حضور پیدا کنم واز انرژی شما استفاده کنم. انرژی که این دفعه مشاهده می‌کنم با جلسه قبل که درخدمت دوستان بودم خیلی فرق کرده جای بسیار خوب وبا صفایی است. انشالله که جمعیت بیشتری هم در جلسات بعدی ببینم. از لژیون سردار تشکر می‌کنم که من را دعوت کردند. لژیونی که بنیان هر شهری را اعضای لژیون سردار بنا می‌کنند. انشالله که دراین راه خیر و برکت به زندگی‌شان برگردد. درابتدا یک پیام دارم پیامی که استادم به من گفت که اعتیاد درمان دارد درمان قطعی هم دارد و با درمان سیگار تکمیل می‌شود. در رابطه با دستور جلسه که قضاوت و جهالت است اینکه کلمه قضاوت یا قاضی به تنهایی کلمه بدی نیست، کلمه‌ای است که حتی داشتن آن شخصیت خوبی است، در جامعه و یک جورایی اسم خداوند است. داور، قاضی و قضاوت واز کلمه منفی برخوردار نیست. ولی این شخص باید از چه ویژگی‌هایی برخوردار باشد. شخصی که قضاوت می‌کند حتماً باید علم و دانش آن کار را فرا گرفته باشد و راجع به آن مسأله آگاهی داشته باشد.

ادلّه و شواهد کافی داشته باشد. یک موقع یک قاضی تمام شواهد لازم را ندارد ولی عالم به این مسأله هست که این جرم اتفاق افتاده و مجرم کیست. بنابراین از نظر کلی بحث قضاوت کاری است که همه انسان‌ها به صورت غریزه در آن‌ها نهفته است و باید داشته باشند. اگر انسانی نتواند قضاوت کند مثل این است که یکی از حس‌هایش خاموش است. چون باید بتواند بین بد و خوب تشخیص بدهد و قضاوت کند که این راه سالم است یا ناسالم. چرا وقتی به کنگره می‌آید در مقابل قضاوت یک کلمه جهالت هم قرار می‌دهد زیرا انسان‌ها در هر شرایطی ودر هر مکانی راجع به هر مسأله‌ای سریع قضاوت می‌کنند حال از دکتر تا مهندس را می‌تواند در بر بگیرد و وارد معرکه بشوند. در کنگره ۶۰ چرا دستور جلسه برای ما مقداری معذوریت قائل شده؟ برای این که ما آگاهی لازم را نداریم و در صحنه آن اتفاق و حادثه حاضر نبوده ایم و آن شخص سوم که مورد قضاوت قرار می‌دهیم حضور ندارد.

بنابراین ما خود زنی می‌کنیم و حس خودمان را خراب می‌کنیم. چون در باره موضوعی صحبت می‌کنیم که نه آدرس کافی داریم نه ادلّه و شواهد لازم را داریم. من داور فوتبال و والیبال بودم. موقعی که می‌خواستم قضاوت بکنم بچه‌های هر دو تیم را صدا می‌کردم و به آن‌ها می‌گفتم من سوتی که می‌زنم آن چیزی نیست که اتفاق افتاده، آن چیزی است که من می‌بینم. شاید اتفاق دیگری افتاده است ولی آن لحظه کسی مقابل دید من را گرفته است ومن مثلاً قضاوت کردم که هند شده است. بنابراین دراین دایره صد متری من نمی‌توانم آن زمین را اداره کنم، حال چطوری می‌توانم در یک خانواده، در یک جامعه بتوانم شرایطی فراهم کنم که حرفی که می‌زنم از روی عدل و انصاف باشد. بنابراین کنگره یک معذوریتی برای ما قرار داده که اگر قرار باشد قضاوت بکنیم همه‌ی این قسمت‌های که گفتیم شخص باید داشته باشد تا بتواند در جایگاه قضاوت قرار بگیرد. بنابراین بودن قاضی در کنار کاری که انرژی ما را می‌گیرد باعث می‌شود از شخصیت ما کاسته می‌شود. ما وقتی در مورد همه چیز قضاوت می‌کنیم برخورد انسان‌ها با ما جوری دیگر است و شخصیت متعادلی را نداریم. کنگره ۶۰ ما را آموزش می‌دهد که بهتر زندگی کنیم. همانطور که در گفتار جناب آقای مهندس است که ما جهان‌بینی کار می‌کنیم که به صلح و آرامش برسیم. قضاوت کردن ما را از صلح و آرامش دور می‌کند. قضاوت کردن حال ما را بد می‌کند چون وقتی با آن شخص روبه رو می‌شویم می‌بینیم که ما درست تصمیم نگرفتیم و درست قضاوت نکردیم. در مجموع کار قضاوت کار افراد خاص در شرایط خاص است وبرای منظور خاص و کنگره مارا از این مسأله منع کرده است. خیلی ممنون که به صحبت‌های من گوش دادید.

تایپ: مسافر جواد(لژیون دوم)

عکس و ارسال خبر:(مرزبان خبری)

نمایندگی دلیجان