قضاوت فقط در خصوص خویش جایز است

همسفر منیژه:
از آغاز خلقت، اختیار قضاوت به انسان‌ها داده‌شده است؛ اما نکته مورد توجه این است که انسان، فقط می‌تواند خویش خویشتن را مورد قضاوت قرار دهد و عیب‌ها و نواقص خود را ببیند و اصلاح کند. قضاوت ما در خصوص دیگران باعث خواهد شد که انرژی ما بیهوده مصرف شود، درحالی‌که این انرژی بایستی صرف ساختن خودمان شود. قضاوت دیگران در ما تخریب ایجاد می‌نماید و آرامش ما را سلب می‌کند. هر چه سطح دانایی ما بالاتر باشد قضاوت راجع به دیگران کاهش می‌یابد. بنده بایستی این موضوع را درک نمایم که اگر قضاوت نادرستی در مورد دیگران انجام دهم، کائنات تمام تلاش خود را خواهد نمود تا من را در شرایط او قرار دهد و به بنده ثابت کند همه ما در تاریکی‌ها شبیه یکدیگر هستیم. انسان بایستی از قضاوت‌هایی که بر مبنای ندانستن است پرهیز نماید؛ زیرا تا زمانی که کفش شخصی را به پا نکنیم نمی‌توانیم راه رفتنش را قضاوت نماییم. قاضی، زمان قضاوت نمودن بر اساس یک سری شواهد و مدارک حکم می‌دهد، به صحبت‌های هر دو طرف گوش می‌کند اما با همه این تفاسیر ممکن است بازهم دچار اشتباه شود و حکم نادرست صادر کند؛ بنابراین قضاوت بسیار دشوار است زیرا علم و آگاهی بالایی می‌خواهد.

همسفر لعیا:
قضاوت به معنی حکم کردن است و جهالت به معنی عدم ناآگاهی و ندانستن است. این دو تا کلمه به این معنا است که ما بر اساس جهل خودمان قضاوت می‌کنیم، باید از قضاوت کردن پرهیز و دوری‌کنیم. قضاوت زمانی اتفاق می‌افتد که در مورد آن شخص و یا آن موضوع آگاهی نداریم و فقط از روی ظاهر قضیه قضاوت می‌کنیم. قضاوت کردن دیگران باعث می‌شود آرامش و آسایش ما به هم بخورد، شخصی که دائماً دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهد، در زندگی شخصی خود هدف و برنامه‌ای ندارد. دستور جلسه‌های کنگره ۶۰ جز آموزش برنامه زندگی ما هستند. در جزوه جهان‌بینی؛ مثلث جهالت داریم که شامل سه ضلع می‌باشد، ترس، منیت و ناامیدی که اگر در این مسیر قرار بگیریم آرام‌آرام نسبت به دیگران گمان بد می‌کنیم و ظن بد پیدا می‌کنیم، وقتی در سطح جهالت قرار می‌گیریم برای اینکه بخواهیم از آن فرار کنیم دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهیم. انشالله خداوند به ما کمک کند که بتوانیم در مسیر درست قرار بگیریم. بتوانیم دانایی خودمان را بالا ببریم و قضاوت انجام ندهیم. آقای مهندس دژاکام همیشه صحبت‌های خود را با این عنوان شروع می‌کند و می‌فرماید: از جهل و ناآگاهی خودمان به خدای بزرگ پناه می‌بریم. پس قضاوت کردن دیگران از روی جهل و ناآگاهی خودمان است. هر چه سطح دانایی بالا باشد قضاوت کمتری صورت می‌گیرد. با قضاوت کردن دیگران، به خودمان آسیب می‌زنیم. ما همیشه ظاهر قضیه را نگاه می‌کنیم، از زندگی شخصی دیگران هیچ اطلاعی نداریم که در چه شرایطی زندگی می‌کنند. قضاوت کردن جز اینکه انرژی ما را کم می‌کند سود دیگری برایمان ندارد. انشالله خداوند مطلق یاری دهد تا بتوانیم در صراط مستقیم قرار بگیریم. بتوانیم دانایی خودمان را بالا ببریم، قضاوت انجام ندهیم. قضاوت نکنیم‌ تا خود ماهم مورد قضاوت دیگران قرار نگیریم. هرچه را که بکاریم همان را برداشت می‌کنیم.

ویرایش و ارسال: همسفر هانیه، راهنما همسفر سپیده (لژیون ششم)
همسفران نمایندگی گیلان