قاضی دانا

خدایا صدای افکار مرا خاموش کن تا صدای تو را بشنوم
آن‌قدر غرق در قضاوت هستم که فراموش کردم قاضی تویی. 

زمانی‌که جلسه شروع می‌شود ما ۱۴ ثانیه سکوت می‌کنیم و از جهل و نادانی خود به خداوند پناه می‌بریم؛ زیرا یکی از دلایل مصرف ما جهالت است. زمانی‌که دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهم؛ آرامش، آسایش و انرژی که باید صرف درمان و آموزش من شود از بین می‌رود. قضاوت زمانی اتفاق می‌افتد که من در مورد موضوعی هیچ آگاهی ندارم و از ظاهر مسائل قضاوت انجام می‌دهم؛ در حالی‌که نمی‌دانم چه پیامدهایی برای من خواهد داشت. چیزی که به نفس قدرت می‌دهد جهل و نادانی است؛ پس باید تمام سعی خود را انجام دهم تا نفس را تربیت کنم و ارتقا دهم. زمانی‌که مشغول تربیت نفس خود باشم؛ به کارهای خود برسم و ایرادات خود را بگیرم. دیگر برای دیدن ایرادات و اشتباهات دیگران وقت نخواهم داشت و اگر سراغم بیاید از آن عبور خواهم کرد.

هرگاه دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهم در خود شرایطی به وجود می‌آورم که قدرت تشخیص را از من می‌گیرد؛ مسائل برایم شفاف نخواهد بود؛ مسیر هر لحظه تغییر می‌کند و از راهی که کنگره ۶۰ و راهنما برای من مشخص کرده خارج می‌شوم. کاری که شیطان و نیروهای بازدارنده انجام می‌دهند فقط دعوت است. همان‌طور که هنگام مصرف قلیان و سیگار این اتفاق می‌افتد؛ قبول کنیم کاملا به اختیار خود ما بوده‌است. قضاوت هم یکی از این پیشنهادات پنهان است؛ پس من باید هوشیار باشم. هر چقدر سطح دانایی من بالاتر باشد قضاوت راجب دیگران پایین‌تر می‌آید. انسان جاهل در مورد دیگران قضاوت انجام می‌دهد و در هر کاری دخالت می‌کند. کسی که دیگران را  قضاوت می‌کند امکان دارد از ترس، منیت و ناامیدی باشد. گاهی با قضاوت کردن می‌خواهیم از خود فرار کنیم.

قضاوت هم نیاز به دانایی دارد؛ قاضی باید؛ دانا، عادل، منصف، دارای شناخت نسبت به تمامی موضوعات، با معرفت، با شعور و به دور از صفات منفی باشد؛ درکل هرچه انسان کامل‌تری باشد قاضی بهتری خواهد بود. برای به‌دست آوردن این ویژگی‌ها باید سال‌ها زحمت کشید و تزکیه و پالایش کرد؛ در کنگره ۶۰ می‌گويند: هر کس که قضاوت می‌کند انسان جاهلی است؛ یعنی تمام ویژگی‌های خوب تبدیل به جهل و نادانی می‌شود. در حالی‌که انسان از لحظه به دنیا آمدن، قاضی است و باید قضاوت کند. یکی از مهمترین ویژگی‌های انسان که باعث پیشرفت یا سقوط او می‌شود؛ همین قضاوت کردن است. خداوند در قرآن فرموده است:«انسان را بر سر دو راهی قرار داده‌ایم»؛ پس باید انتخاب کنیم بین درست و غلط، خوب و بد و مفید و مضر. پس چگونه می‌شود مطلبی به این مهمی، با‌ارزشی و سرنوشت‌ساز تبدیل به ضد خودش می‌شود و باید از آن فاصله گرفت؛ به طوری که می‌گویند هرکس قضاوت کند جاهل است. نکته ظریف این است که من اجازه دارم در مورد خودم قضاوت را انجا‌م دهم؛ اگر پایم را از دایره خود خارج بگذارم تمام صفات مثبت تبدیل به منفی می‌شود. تبدیل به یک انسان فضول، عیب‌جو، بدخواه دیگران، دو به هم‌زن وحسود می‌شوم. بنابراین باید حواسم باشد که خودم را ببینم و در هر رابطه‌ یا موضوع، اگر به مشکلی برخورد کردم؛ باید دنبال اشکال در خود باشم و خودم را مورد قضاوت قرار دهم؛ پس قضاوت نکنم تا مورد قضاوت قرار نگیرم.

منابع: سی دی قضاوت، وادی پنجم، سخنان استاد امین در جلسه همسفران، سایت کنگره ۶۰
نویسنده و رابط خبری: مسافر نیکوتین شقایق رهجوی راهنمای ویلیام وایت همسفر سونیا، نمایندگی گیلان
ویراستار و ارسال: راهنمای ویلیام وایت همسفر ندا، نمایندگی صادق قم
گروه همسفران ویلیام وایت کنگره ۶۰