کسی می تواند ببخشد که چیزی داشته باشد

سیزدهمین جلسه از دوره دوم لژیون سردار نمایندگی جهانبین شهرکرد به استادی راهنمای محترم مسافر حسین و نگهبانی مسافر وحید و دبیری مسافر رحمان با دستور جلسه "وادی چهارم و تأثیر آن روی" در روز سه‌شنبه مورخ ۲۹ اردیبهشت ماه ١۴۰٣ ساعت ١۵:۳۰ آغاز بکار کرد.

خلاصه سخنان استاد :

سلام دوستان حسین هستم یک مسافر؛

خداوند را شاکر و سپاسگزارم که در کنگره حضور دارم.

جلسات سردار بسیار مهم است و تمام نیروهای بازدارنده درصدد آن هستند که ما زمان جلسات را فراموش کنیم. لژیون سردار از اهميت بالایی برخوردار است چرا که آقای مهندس نام یکی از اساتید بزرگ‌ خود را بر روی این لژیون گذاشته است. 

 جلسات در کنگره برای کسب آگاهی می‌باشند، حتی جناب مهندس بر این باور هستند که هر کاری بدون آگاهی ارزش ندارد. در هر جایگاهی که باشیم چه سردار، چه دنور و چه پهلوان، اما آگاهی نداشته باشیم ارزشی ندارد. در لژیون سردار شخص بیدار می‌شود و آگاهی‌اش بالا می‌رود و گنج درون خود را پیدا می‌کند.

  دستور جلسه امروز وادی چهارم است با این عنوان 《در مسائل حیاتی؛ مسئولیت دادن به خداوند‌، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن》

 در ابتدا باید بدانیم مسئولیت چیست؟ هر کسی که یک وظيفه، تعهد و عذاب وجدان نسبت به یک کاری داشته باشد یعنی در قبال آن کار مسئولیت دارد. خداوند می فرماید:《من به عنوان خالق در مقابل تمام مخلوقاتم یک سری وظایفی دارم که تمام و کمال آنها را انجام داده ام.》

  وقتی انسان وظایف خود را انجام دهد اشرف مخلوقات می‌شود، پس یک سری وظایف در جایگاه‌های مختلف مثل جایگاه پدری، فرزندی، برادری و... برعهده دارد، همچنین به عنوان یک فرد کنگره‌ای نیز یک سری مسئولیت هایی دارد.

در قرآن کریم آمده است که:《از تو در مورد مال و فرزندت سؤال می‌شود》که این مال را از کجا بدست آوردی و در کجا خرجش کردی؟ در کنگره نیز، به همین صورت است وقتی که در کنگره از تمامی امکانات آن استفاده می‌کنیم، از ما سؤال می‌شود که طی ده ماه سفر چه بدست آوردی و چه کاری انجام داده‌ای؟ همچنین در قرآن کریم آمده است که تو باید یک پنجم مالت را ببخشی، آیا این کار را انجام داده‌ای؟

  مهم ترین چیزی که یک انسان دارد و به عنوان یک گنج و ارزش محسوب می‌شود، دانش و آگاهی است که بدست آورده، ما در کنگره آموزش و آگاهی خود را بالا می‌بریم تا متوجه یک سری مسائل شویم و آنها را عملی کنیم و یکی از این مسائل این بود که دیگران کاشتند و ما خوردیم.

حال سوالی که مطرح می‌شود این است که؛ آیا من آموزش ببینم و بروم یا در قبال این آموزش، آگاهی و گنجی که به من داده شده مسئول هستم؟ با آموزش‌هایی که در کنگره می‌گیریم متوجه می‌شویم که هر کس به انداره‌ی وسع و تلاش خود از هر آنچه دارد باید بگذرد، و انسان از هر چیزی که بگذرد از همان چیز به او باز می گردد، این‌ها وعده‌ها و قوانین خداوند است، از عشق ببخشی، لبریز از عشق می شوی و از مالت بگذری، مالت افزون خواهد شد.

 تمام تلاش ما و کارهایی که در لژیون سردار انجام می‌دهیم به خاطر این است که آگاهی کسب کنیم، برای پروژه درمان بیماری‌های صعب العلاج مثل کولیت و سرطان و... که البته بیماری اعتیاد نیز خود یک سرطان بسیار کشنده بود، ما در کنگره به درمان رسیدیم و اکنون نوبت ما است که یک جایگاهی برای دیگر افراد مصرف کننده مهیا کنیم تا به درمان برسند.

  واقعا باعث خوشبختی است که ما نیز جزءِ کوچکی هستیم که برای آیندگان تلاش می‌کنیم، چون خواسته‌های آقای مهندس، یک سری خواسته‌های الهی می‌باشند و تمام نیرو‌های منفی در صدد آن هستند که جلوی این خواسته‌ها را بگیرند، و نگذارند که به سرانجام برسند.    رشد ما این است که به موقع به تمام تعهدات خود عمل کنیم و در این راه تمام نیرو‌های منفی فعال هستند، حتی ممکن است به آستانه‌ی آشوب برویم، رنج و سختی به سراغ ما بیاید و... اما به قول آقای مهندس:《در رنج و سختی است که گنج درون انسان پیدا می شود》 

  نباید نسبت به انجام تعهدات لژیون سردار بیخیال باشیم و انسان‌های خاص متوجه این مسئله هستند و با چشم دل به این قضیه نگاه می کنند. این راه کسانی را می‌خواهد که حسابگر نباشند، بلکه عقل گرا باشند و این موارد به کنگره‌ای بودنمان، آموزش‌ها و سی‌دی‌های جناب مهندس بر می گردد. انشااللّه که متوجه اهمیت این موضوع باشیم و در این راه تلاشمان را بکنیم.

 در کنگره کسی می تواند ببخشد که داشته باشد، یکی داشتن از دل و دیگری توان و داشتن مالی. ما در لژیون سردار می‌آموزیم که پس انداز کنیم، بخشش داشته باشیم و یکی از صفات زیبای انسان، صفت بخشندگی اوست که امروزه‌ بسیار کم رنگ شده است. نباید بخشش از دیدگاه دیگران صورت بگیرد، بلکه باید خود ما به آن آگاهی لازم در بخشش برسیم. هیچ جایگاهی در کنگره بدون آگاهی ارزشی ندارد و همانطور که اول جلسه گفتم خدمت بدون آگاهی بی‌ارزش است. انشااللّه که بتوانیم آموزش بگیریم و به آن باوری که باید، دست پیدا کنیم.

اگر حرکتی که انجام می‌دهیم خیر خداوند در آن نباشد و در جهت صراط مستقيم نباشد، ارزشی ندارد. باید دلیل کارمان را بدانیم و نباید به دنبال اسم و جایگاه‌ها باشیم، ما می‌توانیم با پا گذاشتن بر روی خواسته‌های نفس خویش، به دیگرانی که در رنج و بیماری هستند کمک کنیم تا آن‌ها نیز به درمان برسند؛ چون ما هم زمانی بیمار بودیم و الان به درمان رسیده‌ایم و بهترین زندگی را داریم.

 وقتی که در آگاهی حرکت کنیم، آن زمان است که کارمان ارزش دارد، انشاللّه که لطف خداوند شامل حالمان شود و به آن باور برسیم تا بتوانیم، یک خدمت کوچکی در کنگره انجام دهیم و من این حال خوب را برای تمام عزیزان خواستارم.

از اینکه به صحبت‌های من توجّه کردید سپاسگزارم.

نگارنده: مسافر مسعود لژیون ۷

ویراستار: مسافر مجتبی لژیون ۵

تنظیم: مسافر وحید لژیون ۱۸

ارسال: مرزبان خبری مسافر ایمان

نمایندگی جهانبین شهرکرد /مسافران