هیچ‌کس به اندازه خودمان به فکر ما نیست

دومین جلسه از دوره هشتم سری کارگاه های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰؛ نمایندگی جهانبین شهرکرد؛ به استادی مسافر حسین، نگهبانی مسافر بهزاد و دبیری مسافر قاسم، با دستور جلسه «وادی چهارم و تأثیر آن روی من» در تاریخ ۲۹ خرداد ماه ۱۴۰۳ رأس ساعت ۱۷:٠٠ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد :

سلام دوستان حسین هستم یک مسافر؛ 

خداوند را شاکر و سپاسگزارم که لیاقت داد یک بار دیگر در کنگره حضور داشته باشم . از نگهبان جلسه و استاد عزیزم آقا محمدجواد صمیمانه تشکر و قدردانی می‌کنم که اجازه خدمت و آموزش گرفتن را به من دادند.

دستور جلسه وادی چهارم و تأثیر آن روی من است. (در مسائل حیاتی؛ به خداوند سپردن، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن)

    در وادی اول درست فکر کردن را یاد می‌گیریم که بدانیم حتی به بعضی چیزها هم نباید فکر کنیم، و از تفکر درست هست که ساختارها و آغازی برای ما انجام می‌شود.

  وادی دوم به ما می‌گوید که هیچ کدام از ما انسان‌ها جهت بیهودگی به حیات قدم نگذاشته‌ایم و بحث نا‌امیدی را برای ما باز می‌کند که ما با تلاش و کوشش خود و آن امیدی که به زندگی داریم وارد وادی سوم می‌شویم که صحبت می‌شود، هیچ کسی و هیچ چیزی به غیر از خودمان به اندازه خودمان نمی‌تواند به خودمان فکر کند و از اینجا شروع می‌شود که من تمام مسئولیت‌ها و بار مسئولیت‌های زندگی‌ام را به دوش بکشم و در راستای مسئولیت‌ها باید تلاش و کوشش بکنم. 

    وقتی که وارد وادی چهارم می‌شویم یک گریزگاه برای ما باقی می‌ماند و آن هم خداوند است، که از خداوند می‌خواهیم برای ما فلان کار را انجام بدهد و از خداوند می‌خواهیم اینطور بشود و آن طور بشود.

  وادی چهارم به ما می‌گوید که تنها باید به خود اتکا کرده و سعی و تلاش کنیم تا به هدف یا اهداف و خواسته‌ای که داریم برسیم.

   این وادی گریزگاه را به روی ما می‌بندد و می‌گوید که باید سعی و تلاش خود را داشته باشیم و دست‌های آسمانی فقط القای افکار می‌کنند و ما زمانی می‌توانیم از خداوند خواسته‌ای داشته باشیم که در صراط مستقیم باشیم.

  در ادامه وادی می‌گوید که باید خود را بشناسیم تا بتوانیم خداوند را بشناسیم و انسان را به دو بخش؛ صور ظاهر که جسم ظاهری ماست و صور باطن که نفس و روح می‌باشد، تقسیم می‌کند و می‌گوید نفس آن چیزی هست که در ظاهر و باطن تعیین موجودیت می‌کند و سه مرتبه نفس، که اماره و لوامه و مطمئنه است را توضیح می‌دهد و در ادامه وادی می‌گوید زمانی که ما توانستیم با تفکر و دانش، دانایی کسب کنیم و این دانایی را مرتباً ارتقا دهیم می‌توانیم نفس و خواسته‌های غیر معقول خود را ارتقا بدهیم، تا بتوانیم به نفس مطمئنه برسیم و آن زمان هست که میتوانیم یواش یواش خدا را هم بشناسیم.

 تمام تلاش و کوشش ما در زندگی و در مسیر کنگره خودشناسی و خداشناسی هست که انشااللّه حاصل شود.

   در پایان از خداوند متعال می‌خواهم که در این مسیری که قرار گرفته‌ام ثابت قدم باشم و بتوانم به حرف‌هایی که میزنم عمل هم بکنم.

از اینکه به صحبت‌های من توجّه کردید سپاسگزارم.

نگارنده: مسافر حسین لژیون ۱

ویراستار: مسافر مجتبی لژیون ۵

تنظیم: مسافر وحید لژیون ۱۸

ارسال: مرزبان خبری مسافر ایمان

نمایندگی جهانبین شهرکرد /مسافران