پنجمین جلسه از دوره دوازدهم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰، روزهای سه شنبه، نمایندگی قائم‌شهر، با استادی مرزبان مسافر حسین، نگهبانی مسافر مسعود و دبیری مسافر کمیل با دستور جلسه «تخریب های شیشه و مخدرهای جدید و درمان آن با متد DST» در تاریخ ۱۹ تیر ۱۴۰۳ رأس ساعت ۱۷ آغاز به کارکرد.
خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان، حسین هستم یک مسافر.قبل از هر چیز خدای خود را شکر می کنم که در جمع شما هستم. حس و حال بسیار خوبی دارم و امیدوارم حس و حال تک تک شما هم خوب باشد. همچنین از ایجنت محترم و گروه مرزبانی متشکرم که به من این فرصت را دادند تا بتوانم خدمت کنم.
دستور جلسه امروز درباره تخریب های شیشه و مخدرهای جدید و درمان آن ها با متد DST است. می خواهم صحبت هایم را دراین زمینه به سه بخش تقسیم کنم.
بخش اول، تخریبی که شیشه روی خود فرد مصرف کننده دارد؛ بخش دوم، تخریبی که شیشه روی همسفر فرد مصرف کننده دارد و بخش سوم که از همه مهمتر است، درمانی که در کنگره ۶۰ اتفاق می افتد.
یکی از تخریب های شیشه، از دست رفتن معنا و مفهوم زمان برای فرد مصرف کننده شیشه است. من، مصرف کننده شیشه بودم و به نظر من این بخش از تخریب بیشترین آسیب را به فرد مصرف کننده می زند؛ چون فرد اصلاً نمی داند که در چه زمان، مکان و وضعیتی قرار دارد. من وقتی می خواستم شیشه مصرف کنم، می رفتم و فکر می کردم که ۱۰دقیقه ای کارم تمام می شود ولی بعد از اینکه چشم باز می کردم می دیدم ۱۲-۱۰ساعت گذشته و من هنوز همانجا نشستم.
یکی دیگر از آسیب هایی که برای مصرف کننده شیشه اتفاق می افتد این است که فرد بعد از مدتی به تک‌تک آدم های اطرافش مشکوک می شود. من یادم هست حتی فکر می کردم در درزهای دیوار خانه مان دوربین کار گذاشته اند. به پلاک ماشین ها نگاه می کردم و فکر می کردم این ماشین ها بخاطر من می آیند و می روند و به همین خاطر است فردی که مصرف کننده شیشه می شود بعد از مدتی مطمئناً تنها می شود؛ چون به هیچ عنوان هیچ کسی را قابل اعتماد نمی داند؛ حتی پدر و مادر و همسرش را.
مسئله خواب و لاغری از دیگر تخریب های شیشه است که اتفاقاً خیلی از افراد و از جمله خیلی از دانشجوها به همین دلیل به سمت شیشه کشیده می شوند. در مورد خواب، برای من پیش می آمد که ۱۰روز یا ۱۵روز نمی خوابیدم و حتی وقتی می خواستم بخوابم از خواب می ترسیدم.ولی بعد از چندسال مصرف، روزهایی بود که شیشه می کشیدم و بعد از دو دقیقه خوابم می برد و شیشه دیگر هیچ اثری روی من نداشت.
بخش دوم صحبتم تخریبی است که شیشه روی همسفر می گذارد. ما مصرف کننده بودیم و هیچ چیزی از اطرافمان متوجه نمی شدیم و حتی اگر متوجه هم می شدیم که داریم به همسفرمان آسیب می زنیم، کاری از دستمان برنمی آمد. من قبل از کنگره واقعاً تلاش کردم و خیلی هم تلاش کردم تا مواد را کنار بگذارم ولی به هیچ عنوان این اتفاق رخ نداد. به یاد دارم یک بار برای ترک متادون و هرویین، ۳۰گرم شیشه تهیه کردم. ظرف ۲۲روز، تمام‌شیشه را مصرف کردم و در این مدت هیچ مورفینی به بدنم وارد نکردم. بعد از ۲۲روز، نزدیک چهار یا پنج روز در خانه ماندم و خوابیدم. بعد از پنج روز دچار چنان یأس و افسردگی ای شدم که از خانه بیرون زدم و به خودکشی فکر کردم.خود را جلوی یک ماشین پرت کردم.مرا به بیمارستان بردند و آنجا در صورت پدرم، خانواده ام و حتی در خودم دیدم که چطور همگی گیر افتاده ایم.
تا اینکه بعد از چند سال خدا خواست و وارد کنگره شدم و این خواست خدا بود.
با اینکه کار بسیار سختی بود ولی بعد از مدتی هر آن چیزی که راهنما به من گفت را انجام دادم. با اینکه خیلی از حرف های راهنما برایم قابل قبول نبود ولی همه را انجام دادم. تک‌تک حرف های راهنما را انجام دادم و خدا را شکر نتیجه گرفتم و خیلی از این بابت خوشحالم.تنها راه درمان اعتیاد فقط کنگره ۶۰ است و بیرون از اینجا هیچ راهی وجود ندارد. من از راهنمای خودم کمک خواستم و گفتم من تنهایی نمی توانم مشکلم را حل کنم و دستم را در دست های راهنما گذاشتم و بعد از ده ماه هم نتیجه گرفتم.از تمام کسانی که در این مدت به من کمک کردند تا به رهایی برسم سپاسگزارم.
ممنون که به صحبت های من گوش کردید.
تایپ و ارسال: مسافر کاوه لژیون یکم
- تعداد بازدید از این مطلب :
462