شیشه، مخرب است

جلسه دوازدهم از دوره دوم کارگاه‌های آموزشی مجازی همسفران کنگره۶۰، نمایندگی خواجو به استادی راهنما همسفر زهرا با دستور جلسه «تخریب‌های شیشه و مخدرهای جدید و درمان آن با متد DST» روز شنبه  ۱۶ تیرماه ۱۴۰۳ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
بیماری اعتیاد؛ جایگزین شدن مواد مخدر بیرونی به جای مواد شبه افیونی بدن است که در قسمت جسم، روان و جهان‌بینی تخریب ایجاد می‌کند. از آنجایی که انسان، همیشه در انجام امور خود به افراط و تفریط می‌پردازد و به دنبال راحتی، دسترسی آسان و لذت بیشتر است، به مصرف شیشه، روی آورد. ماده اصلی شیشه از آمفتامین و متامفتامین است که قابل ساخت با مواد شیمیایی در لابراتوارها به شکل شیشه است و به آیس و کریستال هم شناخته می‌شود. سابقه مصرف این ماده به جنگ جهانی دوم برمی‌گردد که برای جلوگیری از اضطراب سربازان و بیدار ماندن به مدت طولانی در شب، از آن استفاده می‌کردند که در پی ایجاد تخریب‌های شدید، استفاده از آن منع شد. پس از گذشت مدتی در قالب قرص‌های اکستازی در مهمانی‌ها استفاده می‌شد.
مصرف شیشه، میزان دوپامین موجود در مغز را تا اندازه ۱۱ برابر بالا می‌برد که در اثر آزاد شدن سطح بالایی از انرژی، شخص در آستانه اسکیزوفرنی (دوقطبی) و توهمات واقعی قرار می‌گیرد. مصرف‌کننده شیشه در اثر توهم شدید به یک نقطه خیره می‌شود و در اثر ادامه مصرف، بعد از مدتی دچار خستگی و کوفتگی شدید می‌شود که به مدت طولانی می‌خوابد و بعد از بیداری، احساس بی‌قراری می‌کند. برای برطرف کردن این حالت به مصرف دوباره روی می‌آورد و این مصارف زودهنگام و مکرر بر روی افکار و اندیشه او، تخریب شدید ایجاد می‌کند. مدت ماندگاری شیشه، کمتر از دو ساعت است و در اینجا شخصی که به صورت تفننی مصرف می‌کرده، اکنون به مصرف‌کننده تمام‌عیار، مبدل می‌شود. مصرف‌کنندگان شیشه با مصرف‌کنندگان مواد مخدر دیگر، متفاوت هستند؛ زیرا با مصرف این ماده، دست به انجام حرکات وحشتناکی؛ مانند پریدن از ارتفاع، فرار از مکان یا حتی قتل می‌زنند.
مصرف شیشه، شخص را دچار سوءظن شدید نسبت به اطرافیان می‌کند و همه را دشمن می‌داند. از این رو به اعتقاد مهندس دژاکام، مصرف‌کنندگان شیشه؛ مصرف‌کنندگان زهردار یا شاخ‌دار هستند. شیشه، علاوه بر مخدر و محرک بودن، بسیار مخرب نیز است. از دیدگاه کنگره‌۶۰، هر ماده‌ای که انسان را از حالت طبیعی خارج کند و مستقیماً روی سیستم ایکس اثر مخرب بگذارد، ماده مخدر محسوب می‌شود؛ زیرا در اذهان عمومی این تفکر غلط هست که شیشه، مرفین ندارد؛ پس مخدر نیست؛ اما در مقایسه با سایر مواد مخدر، سنگین‌تر و خطرناک‌تر است.
از عوارض شیشه؛ می‌توان به تضعیف سیستم ایمنی، بروز جوش‌های پوستی، دفع اسپرم همراه ادرار، اختلال دریچه پروستات و غیر قابل کنترل شدن در آقایان، جوش‌های چرکی در انتهای روده بزرگ و آسیب‌های کبدی اشاره کرد.
جامعه پزشکی، بیماری اعتیاد را لاعلاج، مرموز و پیش‌رونده می‌داند و فقط با داروهای نگه‌دارنده، آن را متوقف می‌کنند؛ اما در کنگره‌۶۰ به روش DST (که D عبارت است از ضریب۰/۸ است که با تجربیات و علم مهندس دژاکام به دست آمده است. S نشان‌دهنده پله‌های ۲۱ روزه است که داروی اپیوم تینکچر مورد مصرف بیماران در مدت زمان 10 ماه کاهش داده می‌شود) و با استفاده از داروی اپیوم و کلاس‌های جهان‌بینی، قابل درمان، شناخته‌شده و پس‌رونده است. با این متد، هر ماده مخدر با هر سازوکاری به درمان می‌رسد.
در سال‌های اخیر، ماده شیشه در میان نوجوانان و جوانان برای انجام امور هیجان‌انگیز و خارق‌العاده و حتی لاغر کردن، رواج یافته است. خانواده‌ها با داشتن آگاهی و شناخت بیماری اعتیاد، مصرف‌کننده شیشه را به خوبی می‌شناسند، با او جدال نمی‌کنند و با بالا بردن دانایی، می‌توانند خسارات و آسیب‌های این ماده را به کمترین حد خود برسانند.
در حال حاضر به لطف خداوند و کشف متد DST توسط مهندس دژاکام و داروی اپیوم، مواد مخدر سنتی، مخدر شیمیایی و صنعتی از هرگونه که باشد؛ اعم از آیس شیشه، تریاک، شیره، هروئین، متادون، گل، ماری‌جوانا و... قابل درمان است. همان‌طور که افراد رها یافته از بند مصرف شیشه در کنگره‌۶۰، به مقام‌های بالای مسابقات راگبی در سطح کشور نائل شدند.

نویسنده: راهنما همسفر زهرا
ویراستاری، تنظیم و ارسال: همسفر زینب رهجوی راهنما همسفر بنفشه (لژیون یکم)
همسفران نمایندگی خواجو