کبر و حسادت نتایج قضاوت

جلسه اول از دوره سوم کارگاه‌های آموزشی عمومی مسافران و همسفران نمایندگی آبیک با استادی مسافر ابراهیم، نگهبانی مسافر صادق و دبیری مسافر امیر با دستور جلسه   «قضاوت و جهالت» در روز پنج‌شنبه 14 تیرماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۷ آغاز به کارکرد.

سخنان استاد:
اول از آقا سامان تشکر می‌کنم که اجازه دادند این جایگاه را تجربه کنم و خدمت نمایم. دستور جلسه  درباره "قضاوت و جهالت" است؛ از آن موقعی که خداوند انسان را آفرید و به انسان اختیار داد، همان موقع مورد قضاوت قرار گرفت و از همان موقع گویی قاضی به دنیا می‌آید، چون باید راهش را انتخاب کند، راه فسق و فجور را برود یا راه تقوا را. در مسیر ارزش‌ها قرار بگیرد یا ضد ارزش‌ها.
تا اینجا مشکلی نیست و بد نیست  صبح که از خواب بیدار می‌شویم خودمان انتخاب می‌کنیم، خودمان قضاوت می‌کنیم که چه کفش یا لباسی را بپوشیم یا به کجا برویم، موقعی قضیه خراب می‌شود که من بخواهم دیگران را قضاوت کنم، آن موقع است که مشکلات بسیاری برای من به وجود می‌آید، چون من اطلاعات و آگاهی و معرفت کافی را برای قضاوت کردن ندارم.
در کنگره من مرزبان یا ایجنت یا یک سفر اولی را مورد قضاوت قرار می‌دهم اینجا است که آرامش از من گرفته می‌شود، شاید به ظاهر در آن لحظه من انرژی بگیرم ولی مطمئناً ۱۰ برابر این انرژی را پس خواهم داد. قلب انسان جایگاه نور و خداوند است، موقعی که من قضاوت می‌کنم جای آن را کبر و حسادت و نیروهای منفی می‌گیرد، مثل این می‌ماند که در باک ماشین به جای بنزین آب بریزید مطمئناً کار نمی‌کند.
وقتی که من قضاوت می‌کنم به جای نور خداوند، کبر و حسادت وارد آن می شود و باعث می‌گردد که انرژی از من گرفته شود، باید این را بدانم که اگر دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهم روزی هم خودم مورد قضاوت قرار خواهم گرفت.

استاد امین می‌گوید: موقعی که دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهی و در آنها کینه و حسادت می‌بینی، مطمئن باش این کینه و حسادت در وجود خودت هست که آن را ‌می بینی و متوجه می‌شوی. شما اگر به یک راهنما بگویید که معتاد است، اصلاً ناراحت نمی‌شود، چرا؟ چون در وجود او نیست و او درمان شده است به این موضوع می‌خندد ولی اگر به کسی که مصرف کننده نباشد این حرف را بزنید ناراحت می‌شود چون در وجود او قرار دارد.
مسئله دیگری که در مورد قضاوت وجود دارد این است:  شما موضوعی را می‌شنوید و یا می‌بینید، اگر شنیده باشید اصلاً نمی‌توان به آن اعتماد و اعتنا کرد؛ در پرونده‌های قضایی بسیاری از کارآگاهان و پلیس با تحقیقات زیاد، پرونده را به قاضی برای قضاوت می‌دهند که در انتها احتمال دارد، رای اشتباهی صادر شود، حالا من که تنها با این اطلاعات کم نمی‌توانم قضاوت کنم.
موقعی هم است که با چشمانم می‌بینم که کسی کاری انجام داده است، در این حالت ۵۰ درصد می‌شود به آن چیزی که دیده‌ایم اطمینان داشته باشیم و به صورت قاطع نمی‌توانیم قضاوت کنیم و رای بدهیم. من خودم در این زمینه تجربه‌هایی دارم به اشتباه دیگران را مورد قضاوت قرار داده‌ام. در انتها امیدوارم که قضاوت‌های درستی داشته باشیم. از اینکه به صحبت‌های من گوش کردید از همه شما تشکر می‌کنم.
تایپ: مسافر حسین (لژیون اول)
ویراستاری و ارسال: مسافر علیرضا (لژیون یکم)