ما در جلسات کنگره یاد می گیریم که مقلوب نیروی نفس خود نشویم

جلسه سیزدهم از دوره ششم سری جلسات عمومی مسافران و همسفران نمایندگی قوچان در تاریخ 14 تیرماه 1403 در روزهای پنج شنبه با استادی راهنما مسافرابوالفضل، نگهبانی مسافر جواد و دبیری مسافر محمود با دستور جلسه (قضاوت و جهالت) راس ساعت 17 شروع به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان ابوالفضل هستم یک مسافر
خداوند را شاکرم که این فرصت به من داده شد تا در این جایگاه خدمت کنم و آموزش بگیرم از ایجنت محترم و گروه مرزبانی تشکر می کنم که اجازه خدمت در این جایگاه را به من دادند. دستور جلسه امروز قضاوت و جهالت است. استاد رعد می فرمایند: آنگاه که هر یادی جز یاد خداوند در تو جاری شود  همه آنچه را از یاد برده ای خداوند آن را به یادت خواهد آورد از عشق و محبتی که بیشتر از هر نوعی که باشد از دنیا یا آخرت من همه ی آنچه را به تو داده ام به فرمان باز خواهم گرفت،  من تو را چگونه در جهان می بینم آنگونه که خود می بینی. در روز های پنج شنبه معمولا از دستور جلسه هفته به طور کلی نتیجه گیری می شود و می خواهیم ببینیم چه چیزی را یاد گرفته ایم و چه کاربردی در زندگی ما خواهد داشت، اگر به منزله آموزش به آن نگاه کنیم می توانیم آن را در زندگی خود کاربردی کنیم و از تاثیرات مثبت آن بهره مند شویم، اما اگر به منزله رفع تکلیف باشد طبیعتاً چیزی از آن نمی آموزیم. هیچگاه نمی شود گفت که انسان به صورت کلی نباید قضاوت کند چون ما از زمانی که چشم به جهان گشوده ایم مدام در حال قضاوت بوده ایم و هستیم. سوالی که پیش می آید این است که آیا قضاوت کردن کار خوبی است یا خیر؟ آیا قضاوت کردن دیگران کار ما است یا خیر؟ قضاوت کردن دیگران عمل ضد ارزشی است اما قضاوت کردن امور، مسائل زندگی و اعمال خود یکی از لازمه های حیات است. قضاوت و جهالت با یکدیگر ارتباط مستقیم دارد، زمانی که قضاوت با جهالت باشد طبیعتاً نباید قضاوت کنیم چرا؟ جهالت در کنگره در سه ضلع معنا شده است نا امیدی ، ترس و منیت. شخصی که منیت دارد و وارد کنگره می شود،  شروع می کند به قضاوت کردن  در نهایت باعث تخریب و نابودی خودش می شود و به درمان نمی رسد، ترس هم به همین ترتیب تاثیرات منفی خودش را می گذارد و نا امیدی هم اشد مجازات را دارد و شخصی که نا امید شده نابود می شود. اکنون به خودمان نگاه کنیم که هر روز در حال قضاوت کردن دیگران هستیم و به سرنوشت خود آگاه باشیم. ما باید یاد بگیریم و بفهمیم که زمانی می توانیم دیگران را قضاوت کنیم که به علم و آگاهی مورد نیاز و دانایی موثر رسیده باشیم. در تمامی کتب آسمانی و ادیان گفته شده که دیگران را قضاوت نکنید و در غیاب آن ها غیبت نکنید مگر ما نمی دانیم که قضاوت و غیبت کردن کار بدی است؟ می دانیم اما تحت تاثیر نفس اماره قرار می گیریم و اکثر اوقات نیروی آن بر ما غلبه می کند. ما در جلسات کنگره یاد می گیریم که مقلوب نیروی نفس خود نشویم و اعمال ضد ارزشی را انجام ندهیم. اکثر ما ذهن شلوغی داریم و اگر قضاوت هم به این شلوغی ها اضافه کنیم تمرکز خود را از دست می دهیم و انرژی که برای انجام امور مهم زندگی خود نیاز داریم را هدر می دهیم و در حل مسائل خود به مشکل بر می خوریم پس بیاییم برای آرامش خودمان این کار را انجام ندهیم. تمام قضاوت هایی که می کنیم نتیجه عکس برای ما خواهد داشت. اگر گندم بکاریم گندم برداشت می کنیم و اگر جو بکاریم جو برداشت می کنیم پس طبیعتا نتیجه قضاوت کردن و انجام اعمال ضد ارزشی دیگر هم مشخص است. هرکس مسئول اعمال خودش است و دوربینمان باید فقط روی خودمان باشد. اگر نمی توانیم قضاوت نکنیم حداقل سعی کنیم کمتر این کار را انجام دهیم. فقط خداوند به اعمال انسان ها آگاه است و قضاوت هم فقط کار خداوند است. هر آنچه برای دیگران می پسندیم برای خودمان هم بپسندیم. متشکرم که به صحبت های من گوش دادید.

جلسه هماهنگی ماهانه خدمتگزاران

با تشکر از لژیون مرزبانی و لژیون خدمتگزار ،لژیون اول

تایپ:مسافر یوسف لژیون اول
ویرایش: مسافر احسان لژیون اول
عکس:مسافر فرشاد لژیون اول
تنظیم و ارسال خبر: واحد سایت نمایندگی قوچان