قضاوت باید بر مبنای اطلاعات صحیح باشد

دهمین جلسه از دوره سی‌وسوم کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰، نمایندگی نیمایوشیج بهشهر، به استادی مرزبان محترم مسافر مهدی، نگهبانی مسافر ابوالفضل و دبیری مسافر باقر با دستور جلسه "قضاوت و جهالت" روز پنجشنبه 14 تیرماه  ۱۴۰۳ ساعت 17 آغاز به‌ کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان، مهدی هستم یک مسافر.

خدا را شکر می کنم که یکبار دیگر در این جایگاه قرار گرفتم و می‌توانم آموزش ببینم، از جناب مهندس و خانواده محترمشان بابت این  حرکت که از نظر من، یک جهادی است برای ما که در بن بست اعتیاد مانده بودیم، راه انداختند بسیار تشکر می کنم.
قضاوت به معنی حکم کردن  و جهالت به معنی ندانستن است؛ قرار دادن این دو موضوع کنار هم به این معناست که از قضاوت‌هایی که بر مبنای ندانستن است باید پرهیز نماییم و از شنیدن یک حرف یا دیدن یک موضوع قضاوت نکنیم. وقتی شخصی در مقام قضاوت قرار می‌گیرد باید حرف‌های دو طرف دعوا را بشنود، تحقیق و بررسی کند و از یک گروه متخصص کمک بگیرد و بعد قضاوت کند، که البته شاید هم آن موقع در قضاوت مرتکب اشتباه شود؛ وقتی در اموری‌ که به ما ارتباط ندارد، در آن حوزه وارد می‌شویم و داوری می‌کنیم دچار ضد ارزش شده و زندگی خود را خراب می کنیم و آرامش خودمان را می‌گیریم. ریشه همه این قضاوت‌ها جهالت است، پیامد همه این جهالت‌ها بخل، حسد، کینه و مسایل منفی است، پس قضاوت کار هر کس نیست. برحسب گمان خودمان، کسی را قضاوت نکنیم، اگر هم روزی مجبور به قضاوت بین دو نفر شدیم، بایستی بر مبنای دانایی، معرفت و اطلاعات درست قضاوت کنیم، اگر جز این باشد عین جهالت است؛ قضاوت‌های غلط بیشترین آسیب را به خودمان وارد می‌کند باعث می شود انرژی ما گرفته می شود، وقتی کسی را قضاوت می کنیم بایستی منتظر قضاوت شدن باشیم.
یک جمله بسیار خوبی که در کنگره آموختیم، این است که همیشه دوربین روی خودمان باشد تا عیوب خودمان را ببینیم و در صدد جبران آن بر آییم. دستور جلسات همیشه معمولا بر مبنای اضداد گفته می‌شود، این دستور جلسه هم به‌ما یاد می دهد که در هر جایی قضاوت کردیم مطمئن باشیم به ما بر می‌گردد؛ همان اعمالی که بیرون انجام می‌دهیم اگر غیبت کسی را می کنیم، گناهش به‌ما بر می‌گردد، اگر دل کسی را بشکنیم مطمئنا خداوند آن قضیه را می‌چرخاند تا خود ما را در آن گناه قرار دهد تا ما گرفتار شویم. تمرکز کردن روی مسایل دیگران، عین جهالت است، یعنی عیب خودمان را نبینیم ولی عیوب دیگران را ببینیم.
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران، بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد، تو برو خود را باش
هر کسی آن درود، عاقبت کار که کشت

تایپ و عکس: مسافر محمدباقر

بارگذاری: مسافر محسن