قضاوت‌کردن اگر فقط درمورد خودم و اصلاح اشتباهاتم باشد، یک کار باارزش است و باعث می‌شود به نور و روشنایی نزدیک شوم.(نمایندگی شیروان)

سومین جلسه از دوره‌ نهم  سری کارگاه های آموزشی - خصوصی خانم های مسافر و همسفر نمایندگی شیروان، با استادی مسافر مهلا ، نگهبانی موقت راهنما مسافر سحر و دبیری مسافر مرجان با دستور جلسه " قضاوت و جهالت " روز دوشنبه 11 تیر ماه 1403 راس ساعت 11:30 آغاز به کار نمود.

سخنان استاد:

سلام دوستان مهلا هستم یک مسافر.

خدا را شکر می کنم که دوباره در این جایگاه قرار گرفتم تا بتوانم در کنار شما عزیزان خدمت کنم و آموزش بگیرم.جلسه امروز در مورد "قضاوت و جهالت" است. همه‌ ما وجود خالق هستی را قبول داریم وتمام موجودات و مخلوقاتی که قابل دید هستند یا نیستند ،همه خلق شده‌ پروردگار هستند .

بنابراین، ما در جایگاهی قرار نداریم که در مورد چیزی قضاوت کنیم. زمانی که در مورد چیزی که به من ربطی ندارد، نظر می‌دهم، در کار دیگران دخالت می‌کنم و این اشتباه است.یک عده از مخلوقات خداوند، ما انسان‌ها هستیم. زمانی که خداوند خواست که انسان روی این سیاره زیست کند و حیات داشته باشد، به او گفت که؛ من به تو قدرت اختیار می‌دهم و دو تا همراه که یکی روح است و دیگری جن به تو می‌دهم تا تو انتخاب کنی و از این طریق مسیرت را مشخص کنی.

اگر به سمت نور بروی که قطعاً مسیر روشنایی را انتخاب کردی و اگر به سمت تاریکی بروی، مسیر سیاهی را انتخاب کردی و هیچ‌کس در انتخاب مسیر تو هیچ مسئولیتی ندارد.پس ما برای یک هدف و رسالتی خلق شدیم تا به آن خودشناسی برسیم و متوجه شویم که از کجا آمده‌ایم و چرا آمده‌ایم.

زمانی که انسان وارد این دنیا می‌شود، چون قدرت نیروهای تاریکی زیاد است، باعث می‌شود که بیشتر به سمت تاریکی کشیده شود و تازمانی که اموزش نبیند اسیر تاریکی است.
انسان تا زمانی که خواب است، هنوز به آن آگاهی لازم نرسیده است که بتواند تصمیم بگیرد که چه مسیری به‌طرف روشنایی است و به همین دلیل یک تایمی از زندگی اش را در همان مسیر تاریکی و با همان نیروهای منفی می‌گذراند.

مسیر تاریکی یک سری ویژگی‌های ناشایستی دارد که انسان وقتی در این مسیر باشد و به این نیروها قدرت بدهد، آنها قدرتمند می‌شوند و باعث می‌شوند که وقتی انسان می‌خواهد وارد مسیر نور شود، برایش سخت باشد.

این ویژگی‌ها؛ دروغ، غیبت، حسادت و خودبزرگ‌بینی و دیگری قضاوت است. من باید این را بدانم که زمانی که یک مشکلی را در کسی می‌بینم، آن انسان آینه من می‌شود. چون ممکن است من همان مشکل را داشته باشم؛ ولی در دیگری ببینم.من تا زمانی که دیگران را قضاوت کنم، در جهالت به سر می‌برم. قضاوت‌کردن اگر فقط درمورد خودم و اصلاح اشتباهاتم باشد، یک کار باارزش است و باعث می‌شود به نور و روشنایی نزدیک شوم.

تایپ: مسافر مرجان - نمایندگی شیروان
ویرایش: مسافر فاطمه - نمایندگی شیروان
بازبینی و ارسال: همسفر فاطمه