ریشه قضاوت جهالت است

دستورجلسه «قضاوت و جهالت» است. قضاوت باید سه رکن اساسی یعنی جمع‌آوری اطلاعات، پالایش اطلاعات، نتیجه‌گیری و اجرای حکم را داشته باشد. زمانی که در اموری که به ما ارتباطی ندارد، وارد می‌شویم و داوری می‌کنیم در راه ضدارزش قدم گذاشته‌ایم و آرامش زندگی خود را از بین می‌بریم. ریشه تمام این قضاوت‌ها جهالت است. جهالت، حسد، کینه و بخل بار منفی دارد. باید در زنگی دوربین را روی خودمان متمرکز و عیوب خود را رفع کنیم.
قضاوت کار هر کس نیست و احتیاج به گردآوری اطلاعات وسیع دارد؛ بنابراین نمی‌توان بر حسب گمان خود کسی را قضاوت کرد. قضاوت در مورد دیگران مساوی با جهل انسان است. استاد امین در سی‌دی قضاوت به این موضوع اشاره کردند که جنگ فقط به معنای استفاده از سلاح، توپ و تفنگ نیست؛ بلکه می‌تواند یک جنگ درونی بین دو شخص با انتقال انرژی منفی باشد، مانند دروغ گفتن. ممکن است در جنگی که با سلاح انجام می‌شود تیر به هدف نخورد؛ اما در جنگ درونی به طور حتم حس منفی به شخص مقابل منتقل می‌شود. زمانی‌که در جمعی بحث اعتیاد مطرح می‌شود، اگر معتاد باشم موجب ناراحتی من شده؛ اما اگر اعتیاد نداشته باشم عکس‌العملی نشان نمی‌دهم. بایستی قبل از قضاوت به خودمان رجوع کنیم. آیا توانایی قضاوت کردن را داریم؟ در زمان قضاوت باید به گونه‌ایی عمل کنیم که معرفت، عمل سالم و عدالت را اجرا کرده باشیم. قبل از این‌که دیگران را قضاوت کنیم خودمان را در شرایط او قرار دهیم.

قضاوت از روی جهالت باعث می‌شود که ما با سوءظن به آن فرد نگاه کنیم و تنها ظاهر امر را ببینیم. یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید: «کلاه خود را قاضی کن» عقل با دریافت اطلاعات ناقص در بعضی مواقع تصمیم اشتباه می‌گیرد، گاهی من باطن زندگی خود را با ظاهر زندگی دیگران مقایسه می‌کنم و بعد از آن وارد مرحله قضاوت و حتی حکم صادر کردن می‌شوم. جناب مهندس می‌گویند: فرد برای قضاوت باید دانش، آگاهی و اطلاعات کافی داشته باشد تا بتواند درست قضاوت کند؛ اما جهالت هیچ پیش‌زمینه‌ای نیاز ندارد. شخص در مرحله جهالت صحبتی می‌کند که به صحت و سقم آن اطمینان ندارد. برای قضاوت نکردن باید سطح دانایی ما بالا برود. ما اجازه نداریم حتی خودمان را قضاوت کنیم؛ چرا که انسان در هر لحظه از زندگی بهترین خود بوده و از گذشته تنها باید درس بگیرد.
اگر قضاوت شدی سکوت کن، اگر خواستی قضاوت کنی باز هم سکوت کن، سکوت نشانه قدرت است نه ضعف. خودت باش، اثبات کردن خود نیازی به دست و پا زدن ندارد. در لژیون سردار باید از هر گونه قضاوت کردن، منیت، جهالت به‌دور باشیم تا روحیه بخشش و بزرگی در ما پرورش پیدا کند؛ زیرا بخشندگی زمانی در درون من به‌وجود می‌آید که از ضدارزش‌ها دوری کرده و در مورد دیگران قضاوت نکنم. در این زمان است که اگر من عضو لژیون سردار شدم وچیزی را بخشیدم از آن بخشندگی لذت برده و احساس آرامش می‌کنم.

به قلم: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر مریم(لژیون نهم)
ویرایش و ارسال: همسفر مهسا رهجوی راهنما همسفر اکرم (لژیون یازدهم)
همسفران نمایندگی صالحی