سومین جلسه از دوره هشتم سری کارگاه های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰؛ نمایندگی جهانبین شهرکرد؛ به استادی راهنمای محترم مسافر محمد، نگهبانی مسافر بهزاد و دبیری مسافر قاسم، با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» در تاریخ ۱۲ تیر ماه ۱۴۰۳ رأس ساعت ۱۷:٠٠ آغاز به کار کرد.
خلاصه سخنان استاد :
خدا را شاکر و سپاسگزارم که توفیق حاصل شد بتوانم یک بار دیگر در این جایگاه حضور پیدا کنم، اول برای آموزش گرفتن و بعد برای آموزش دادن.
دستور جلسه امروز قضاوت و جهالت است. بیشتر افراد بر این باور هستند که قضاوت کار درستی نیست، اما آیا قضاوت همیشه بد است یا می تواند در شرایط خاصی خوب هم باشد؟
در یکی از مشارکت‌ها صحبت از اختیار بود و به آیه‌ی شریفه «وَ نَفسِِ وَ ما سَوّاها، فَاَلهَمَها فُجُورها وَ تَقّواها» اشاره شد، یعنی اینکه وقتی نفس؛ آن چیزی که تعیین کننده موجودیت است، به مرحله‌ی میانی می‌رسد آن زمان القاء و الهام نیز صورت می گیرد، اینجا صحبت از قرار گرفتن بر سر یک دو راهی است. یک راه تقوا و راه دیگر فجور که بر اساس اختیاری که به انسان داده شده می‌تواند یکی از این دو راه انتخاب کند.
بحث قضاوت خیلی با این مفهوم فاصله ندارد. وقتی برای خرید چیزی وارد یک مغازه می‌شویم، یک سوال ذهنمان را درگیر می‌کند که آیا این جنس خوب است و یا آیا از این بهتر هم وجود دارد؟
یعنی یک مسیری را انتخاب کرده‌ایم و در این مسیر سوالاتی ذهن ما را درگیر می‌کند، در این زمان است که شروع به قضاوت می‌کنیم.
قضاوت گاهاً هم بد نیست، اما قضاوت در حیطه‌ی مسیر خودمان و انتخاب یک مسیر درست. مثلاً زمانی که به کنگره می‌آییم مسیر کنگره را مورد قضاوت قرار دهیم که آیا این مسیر خوبی است و یا آیا درمان در اینجا جواب می‌دهد؟
یک سری افراد راه خود را از مسیر کنگره جدا نمودند و هرکدام یک نمایندگی را برای خود تشکیل دادند. این افراد حکم اضداد را برای ما دارند و نقطه‌ی قضاوت را در یک سفر اول و دومی روشن می کند. به این صورت که بازدهی آنها را مورد قضاوت قرار دهیم و ببینیم که آیا در این مکان ها درمان صورت می گیرد یا خیر؟ این قضاوت ها بسیار زیبا هستند و باعث رشد یک سیستم الهی می‌شوند.
اگر در مسیر درست قرار بگیریم. می‌توانیم قضاوت درست هم انجام دهیم. قضاوت در کنگره می‌تواند به این صورت باشد که آیا همه در کنگره درمان می‌شوند؟ و یا آیا همه شال راهنمایی دریافت می‌کنند؟ و مانند اینها.
زمانی که قضاوت در مسیر صراط مستقیم و در مسیری که خودمان قرار گرفته‌ایم باشد می‌تواند باعث رشد ما نیز شود. اگر دوربینی که به دست ما داده‌اند جدای اینکه فقط روی خودمان متمرکز باشد، با آن مسیر پیش روی خود را نگاه کنیم در این زمان خود مسیر را مورد قضاوت قرار داده‌ایم و در زمان کودکی به ما می‌گفتند که جلوی پایت را نگاه کن تا زمین نخوری حکایت از این قضیه دارد.
جناب مهندس در یکی از سی‌دی‌ها گفتند: «وارد هر جمعی که شدید، سلام کردید، اشتباه است» وقتی به این موضوع فکر کردم دیدم که کاملاً درست می‌فرمایند؛ زیرا دوستی با هر شخصی درست نمی‌باشد. دوستی زمانی اتفاق می‌افتد که طرف مقابل خود را قضاوت نکنیم بلکه خودمان را قضاوت کنیم که آیا لایق دوستی با این افراد هستیم یا خیر؟
اگر همه ی ما علی الخصوص خود من دوربینمان به سمت خودمان باشد و خودمان را قضاوت کنیم این قضاوت جهت ساز و مثمر ثمر خواهد بود.
انشاالله همه در این سیستم بتوانیم مسیرمان را مورد قضاوت قرار دهیم تا این سیستم به سمت صراط مستقیم رشد پیدا کند.
از اینکه به صحبتهای من توجه کردید، از همه شما سپاسگزاریم.
گزارش تصویری از جلسه هماهنگی خدمتگزاران نمایندگی به روایت تصویر:
نگارنده: مسافر مسعود لژیون ۷
ویراستار: مسافر بهزاد لژیون ۷
تنظیم: مسافر وحید لژیون ۱۸
ارسال: مرزبان خبری مسافر ایمان
نمایندگی جهانبین شهرکرد /مسافران
- تعداد بازدید از این مطلب :
219