در صلح و آرامش همه چیز ساخته می‌شود

همسفر فاطمه؛
قضاوت به معنی حکم کردن و جهالت به معنی عدم‌آگاهی و ندانستن است. ما باید از قضاوت بر مبنای جهالت پرهیز کنیم. قضاوت زمانی اتفاق می‌افتد که من در مورد آن موضوع یا شخص آگاهی کامل نداشته باشم و فقط از روی ظاهر آن‌ها قضاوتی را انجام دهم. کسانی که قضاوت می‌کنند، معمولاً در زندگی خود هدف مشخصی را دنبال نمی‌کنند. هرچه انسان داناتر باشد، کم‌تر قضاوت می‌کند و هرچه جاهل‌تر باشد بیشتر قضاوت می‌کند.
در جهان‌بینی مثلث جهالت در مقابل مثلث دانایی قرار می‌گیرد. مثلث جهالت از سه ضلع تشکیل شده است؛ ترس، منیت و ناامیدی. زمانی که در مورد دیگران قضاوت می‌کنیم باعث می‌شود انرژی‌ که بایستی صرف درمان و آموزش شود، از بین برود.
قضاوت در مورد انسان‌ها در ما تخریب ایجاد می‌کند و آرامش و آسایش ما را سلب می‌کند. قضاوت کردن بسیار دشوار است و هر کسی نمی‌تواند قضاوت نماید. کسی می‌تواند قضاوت کند و حکم صادر نماید که علم و دانش آن را داشته باشد و درس قضاوت خوانده باشد و مراحلی را پشت سر گذاشته باشد. هرچه سطح دانایی بالاتر باشد قضاوت راجع‌به دیگران پایین‌تر است. انسان جاهل بیشتر در مورد دیگران قضاوت و در هر کاری دخالت می‌کند؛ اما انسان‌های دانا به دنبال صلح و آرامش هستند؛ چراکه می‌دانند در صلح و آرامش است که همه‌چیز ساخته می‌شود.
برای اینکه در آرامش باشیم باید قضاوت و دید منفی را از خودمان دور کنیم و به افراد با دید مثبت نگاه کنیم. هرچه دانایی انسان در بستر آموزش، تفکر و تجربه افزایش یابد خطا در قضاوت‌ها کم‌تر می‌شود که خودش باعث انتخاب‌های سالم می‌گردد.

همسفر الهام؛
هنگامی که خداوند انسان را خلق کرد به او قدرت اختیار داد. به همین دلیل انسان در تمام سطوح زندگی در حال قضاوت کردن در مورد خودش است که چگونه رفتار کند، در کدام مسیر قدم بگذارد، چه کارهایی را نباید انجام بدهد و یا چه ‌کاری را درست یا اشتباه انجام داده است که البته این نوع قضاوت بسیار پسندیده می‌باشد که انسان خودش را مورد قضاوت قرار بدهد. به قول معروف کلاه خودش را قاضی کند.
جلسات در کنگره ۶۰ با این جمله شروع می‌شود؛ برای رهایی خودمان از دست نیرومندترین دشمن خودمان که جهل و ناآگاهی خودمان است ۱۴ ثانیه سکوت کنیم و به خداوند بزرگ پناه ببریم. این جمله به ما یادآوری می‌کند که جهل و ناآگاهی می‌تواند برای ما بسیار خطرناک باشد.
ما با گمان بد و تجسس در امور دیگران و به دست آوردن اطلاعات ناقص و اشتباه، قضاوت اشتباه در مورد دیگران می‌کنیم. این همان جهالت است که بر اثر ناآگاهی و نادانی ما به وجود آمده است و تا زمانی که ما به دانایی نرسیم این موضوع ادامه دارد.
ما در کنگره ۶۰ یاد می‌گیریم که در امور دیگران تجسس نکنیم؛ حتی همسر و خانواده که نزدیک‌ترین افراد در زندگی به ما هستند. دوربین خود را روی خودمان زوم کنیم و فقط عیب‌های خودمان را ببینیم و آن‌ها را برطرف کنیم. برای این کار باید از آموزش‌های جهان‌بینی که در کنگره به ما داده می‌شود، استفاده نماییم تا از نادانی به دانایی برسیم و از قضاوت کردن دیگران پرهیز کنیم تا این‌گونه به آرامش دست پیدا کنیم.
از آقای مهندس و راهنمای خوبم خانم الهام عزیز بسیار متشکرم.

همسفر طاهره؛
جهالت از نادانی می‌آید، جهالت و نادانی پیش‌آگاهی نیاز ندارند و با ترس، منیت و ناامیدی همراه هستند. نتیجه جهالت، نداشتن امنیت است. خودخواهی زاییده جهالت و نادانی است و اینکه خودش جهالت را به وجود نمی‌آورد. نادان و جاهل یکی از شجره‌ها و میوه‌هایش، خرافات است. این‌ها پیش‌نیاز نیست؛ بلکه میوه‌های جهالت می‌باشد.
مصرف موادمخدر نیز از نادانی و جهالت ماست. وقتی به دانایی برسیم به صورت اتوماتیک موادمخدر کنار می‌رود. جاهل بودن هیچ مخارجی ندارد. زمانی که خداوند انسان را آفرید فرمود: من انسان را از خاک خلق کردم، ذرات موجود در خاک مانند سدیم، پتاسیم، کلسیم و آهن در جسم انسان نیز موجود است. قدرت اختیار به انسان داده شده تا راه خود را انتخاب کند؛ اما به حیوانات، جامدات و نباتات داده نشده است.
زمانی که انسان به مرحله میانه رسید بر سر دوراهی الهام تقوا و فجور قرار گرفت و به انسان قدرت اختیار و قضاوت در مورد یکدیگر داده شد. انگار انسان قاضی به دنیا آمده و مرتب در حال قضاوت کردن است. هرکدام از این راه‌ها چه تقوا و چه فجور هزاران شاخه دارد. برای یافتن گنج باید آن را جستجو کنیم، یک راه گلستان است و یک راه کویر که اگر انسان وارد کویر شود از بهشت و گلستان سر درمی‌آورد و اگر وارد گلستان شود در نهایت سر از جهنم درمی‌آورد.
قضاوت‌ها در فطرت انسان برنامه‌ریزی شده است. اگر مربوط به ما باشد مشکلی ندارد؛ ولی هنگامی که قضاوت در امور شخصی دیگران و موردی که به ما ارتباطی ندارد، باشد ما وارد قضاوت می‌شویم. در اینجا مبحث جهالت به وجود می‌آید و بعد ما ظن بد و گمان بد می‌بریم و سپس وارد مرحله تجسس می‌شویم، بعد از تجسس شروع به سرزنش کردن می‌کنیم. به عنوان قاضی پشت سر دیگران صحبت می‌کنیم و این موضوع به جهالت ما برمی‌خورد.
برای قضاوت کردن پارامترهای زیادی لازم است که باید رعایت شود. یک حرف در مورد دیگران به ما گفته می‌شود و ما قضاوت می‌کنیم، آیا این جهل نیست؟ بنابراین در اموری که به ما مربوط نیست نباید وارد شده و قضاوت کنیم. کلی افکار و اندیشه منفی وارد ذهن ما می‌شود و این‌ها همه ریشه در جهالت ما دارند؛ ولی به‌طور کلی در مسائلی که به ما هیچ مربوط نیست، دخالت نکنیم افکار و اندیشه‌مان را بر پایه مثبت بگذاریم. به قول معروف اگر خیلی خوب بیل می‌زنیم باغچه خودمان را بیل بزنیم. اگر خوب فیلم‌برداری می‌کنیم دوربین را سمت خودمان بگیریم و روی اعمال خودمان بیندازیم. قضاوت کار هر کسی نیست، احتیاج به کلی منابع اطلاعاتی دارد و بر حسب ظن و گمان بد به داوری دیگران ننشینیم.

ویرایش: همسفر ساغر (خدمتگزار سایت)
ارسال: همسفر مرضیه (خدمتکرار سایت)
همسفران نمایندگی کاسپین قزوین