خودشناسی، ایمان و فرمان‌عقل پیش‌نیاز قضاوت

سومین جلسه از دوره سوم لژیون‌سردار همسفران نمایندگی اسلامشهر با استادی همسفر زهرا، نگهبانی موقت همسفر ملیحه و دبیری موقت همسفر لیلا  با دستورجلسه « قضاوت و جهالت» در روز سه‌شنبه دوازدهم تیر ماه  ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۴:۴۵ برگزار شد.

سخنان استاد؛

خدا را شکر می‌کنم که نصیب و روزیم شد تا امروز در این جایگاه قرار بگیرم، از خانم عاطفه سپاس‌گزارم که به من فرصت دادند تا خدمت کنم و آموزش بگیرم. دستورجلسه امروز"قضاوت و جهالت" می‌باشد. پارسال من وقتی برای اولین بار استاد جلسه کارگاه خصوصی شدم این دستورجلسه به من افتاد، با خود گفتم حتما یک آموزشی برای من دارد. امیدوارم که ما از دستورجلسات آموزش بگیریم و در زندگی کاربردی کنیم. همان‌طور که می‌دانید برای قضاوت‌کردن ما نیاز به یک پیش‌نیازهایی مثل فرمان‌عقل، خودشناسی و ایمان داریم؛ ولی برای جهالت احتیاج به پیش‌نیازی نداریم و جهالت از نادانی، ظلمت و تاریکی ما به‌وجود می‌آید، وقتی‌که نادانی باشد، ناامیدی، یأس، ترس هم همراه دارد و این‌ها همه میوه درخت جهالت است و کسی‌که وارد قضاوت می‌شود بدون این‌که بداند چیزی به او مربوط می‌شود یا نه، جاهایی وارد حیطه قضاوت می‌شود که هیچ ربطی به او ندارد، وقتی‌که وارد قضاوت شد، شروع می‌کند به تجسس‌کردن، سرزنش‌کردن و در آخر هم غیبت، همان‌‌طور که می‌دانید جناب آقای مهندس فرمودند: غیبت مثل یک دیوار خراب می‌ماند که وقتی ما غیبت می‌کنیم انگار که آن دیوار روی سر خودمان خراب می‌شود و آن انرژی منفی است که ما از او دریافت می‌کنیم.
وقتی‌که خداوند انسان را خلق کرد به او اختیار کامل داد که خودش راه خود را انتخاب کند و جلوی آن  یک دوراهی قرار داد، یکی فسق و فجور بود و یکی هم تقوا و اختیار کامل داد که خودش راه خودش را انتخاب کند و انسان همیشه در حال قضاوت‌کردن خود است. انسان در مورد زندگی خودش می‌تواند قضاوت کند؛ ولی در مورد دیگران این قضاوت خیلی آسیب‌ها می‌رساند و تخریب ایجاد می‌کند. در خانواده چندنفری بودند که من همیشه آن‌ها را سرزنش و قضاوت می‌کردم و خیلی در مورد آن‌ها صحبت می‌کردم، وقتی‌که پارسال این دستور‌جلسه به من افتاد خیلی درس گرفتم و خدا را شکر می‌کنم که از پارسال تا الان خیلی تغییر کردم و یاد گرفتم که مثبت نگاه کنم. من هیچ‌وقت به خودم نگاه نمی‌کردم که دارم درمورد دیگران قضاوت می‌کنم، در مورد دیگران صحبت می‌کنم و همیشه یک صحبتی می‌کردم و تمام می‌شد و می‌رفت؛ ولی از این دستور‌جلسه درس گرفتم که بیش‌تر به خودم نگاه کنم، دوربینم را روی خودم قرار دهم، در مسائلی که به من مربوط نمی‌شود وارد نشوم و دیگران را مورد سرزنش و قضاوت قرار ندهم، چون واقعا من نمی‌دانم که آن شخص چه رنجی می‌کشد یا چه عذابی را متحمل می‌شود که مثلا آن‌طور رفتار می‌کند. پس بهتر است که بیش‌تر درمورد خودم قضاوت کنم و خودم را نگاه کنم، قضاوت‌کردن کار هرکسی نیست. ممنون و سپاس‌گزارم که به حرفای من توجه کردید.

تایپ: همسفر ملیحه رهجوی راهنما همسفر زهرا لژیون (سوم)

ویرایش: راهنمای تازه‌واردین همسفر مریم

عکاس خبری: همسفر زینب رهجوی راهنما همسفر نسرین لژیون (یکم)

ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر خدیجه

همسفران نمایندگی اسلامشهر