قضاوت باعث سلب آسایش و آرامش ما می‌شود

جلسه یازدهم از دوره سوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران لژیون سردار کنگره ۶۰ شعبه دنا به استادی همسفر مرضیه، نگهبانی پهلوان همسفر زهرا و دبیری دنور همسفر اکرم با دستورجلسهٔ «قضاوت و جهالت» دوشنبه یازدهم تیرماه ۱۴۰۳، رأس ساعت 14:۴۵ آغاز به کار کرد.
 

خلاصه سخنان استاد:
ابتدا از ایجنت شعبه سپاسگزارم که به من اجازه خدمت دادند تا این جایگاه را لمس کنم. از نگهبان لژیون سردار و راهنمای خوبم نیز  تشکر می‌کنم.

دستورجلسهٔ این ماه لژیونِ سردار؛ قضاوت و جهالت است که هر دو لغت، نقطه مقابل یکدیگر می‌باشند. قضاوت به معنی حکم کردن و جهالت به معنی عدم آگاهی و ندانستن است. وقتی این دو کلمه در کنار یکدیگر قرار بگیرد به من می‌گوید، باید از قضاوت‌هایی که منشأ آن‌ها جهالت است بپرهیزم.

زمانی‌که وارد قضاوت می‌شویم، از روی ظاهر شخص، نظر خودمان را می‌دهیم و حکم صادر می‌کنیم. همان‌طور که می‌دانیم در جهان‌بینی مثلثی تحت عنوان مثلث جهالت داریم، که شامل سه ضلع؛ منیت، ترس و نا‌امیدی است.  اگر از روی منیت قضاوت کنیم، دچار ترس و در ادامه نا‌امیدی می‌شویم.

زمانی‌که من از روی جهل و نادانی قضاوت می‌کنم، انرژی خود را از دست می‌دهم، در صورتی که این انرژی را باید صرف کارهای دیگری از جمله؛ درمان و آموزش کنم. یکی از بزرگان فرمودند: وقتی می‌خواهید کسی را قضاوت کنید، ابتدا کفش آن شخص را به پا کنید و چند قدم راه بروید، اگر توانستید مانند او راه بروید آن‌زمان او را قضاوت و در مورد او صحبت کنید. قضاوت، زمانی خوب و مؤثر است که در مورد خودمان باشد نه دیگران. قضاوت در مورد خودمان، باعث‌ می‌شود اشکالات خود را برطرف کرده، آموزش بگیریم و به آرامش برسیم.

زمانی‌که وارد کنگره شدم گفتند که این‌جا رایگان است؛ ولی برای ورود به لژیون سردار باید ۶میلیون پرداخت کنیم، با پرداخت ۵۰ میلیون دنور و با ۵۰۰ میلیون پهلوان می‌شویم. آن‌زمان من چون اطلاعات کاملی نداشتم و به دلیل نا‌آگاهی در حیطه قضاوت قرار گرفتم و با خودم گفتم‌، اگر این‌جا رایگان است؛ چرا پول دریافت می‌کنند؟! از زمان ورودم به لژیون سردار، متوجه شدم؛ این افراد از روی بخشندگی‌ است که پولی پرداخت می‌کنند و وارد این لژیون می‌شوند تا افرادی مانند من که به کنگره می‌آیند، بتوانند به درمان، آگاهی و آرامش برسند.

قضاوت‌، باعث ایجاد تخریب در ما می‌شود و آرامش و آسایش را از ما سلب می‌کند. کسانی که دائماً درحال قضاوت می‌باشند، در زندگی شخصی، هدف و برنامه مشخصی ندارند. قضاوت کردن در مورد خانواده نیز باید در حد و اندازه‌ای باشد که وارد حریم شخصی آن‌ها نشویم. فردی که در مورد دیگران قضاوت می‌کند؛ مانند کسی است که در انتهای شاخه درختی نشسته و در حال بریدن آن شاخه است؛ بنابراین تا زمانی‌که به دانایی نرسیده‌ایم بیشترین ضربه را به خودمان وارد می‌کنیم.

مولایمان امیرالمؤمنین (ع) می‌فرماید: «اگر در هنگام شب، کسی را  در حال گناه دیدی، فردا به چشم یک فرد گناهکار به او نگاه نکن، شاید نیمه شب توبه کرده‌باشد و تو نمی‌دانی». ما باید این نکته را به خوبی درک کنیم که آبروی علم به عمل آن است.

در پایان صحبت‌هایم باید بگویم؛ در پسِ هر قضاوتی یک نفر می‌جوشد، یک نفر می‌سوزد و یک نفر می‌میرد. قبل از اینکه زبانت آلوده به قضاوت شود در ابتدا، حرف‌های خام خود را بگذار تا خوب بپزد.

تایپ: همسفر بتول و همسفر مونس
ویرایش: همسفران گروه ویراستاری
عکاس خبری: همسفر زهرا (ق)
تنظیم و ارسال: همسفر لیلا (ک) رهجوی راهنما همسفر لیلا
همسفران نمایندگی دنا