کارگاه آموزشی_قاضی فقط خداوند است

جلسه دوازدهم از دوره هفتادونهم کارگاه‌های آموزشی ویژه همسفران کنگره۶۰ با دستورجلسه «قضاوت و جهالت» با استادی راهنما همسفر فاطمه، نگهبانی همسفر صدیقه و دبیری همسفر راحله در روز سه‌شنبه دوازدهم تیر ماه سال ۱۴۰۳ ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به‌ کار کرد.

سخنان استاد
از نگهبان، دبیر، مرزبانان و ایجنت محترم ممنونم که اجازه دادند در این جایگاه قرار بگیرم.
وقتی متوجه شدم استادی این دستور جلسه به من واگذار شده با خودم فکر کردم به‌راستی قاضی چه‌ کسی است؟ به این نتیجه رسیدم که قاضی فقط خداوند است. خداوند در این مورد ۱۰۰ است. حتی کسانی که بعد از گذراندن آموزش‌ها و کسب اطلاعات در جایگاه قضاوت قرار می‌گیرند هم ممکن است اشتباه کنند.
وقتی به خودم نگاه کردم، دیدم یک عمر چقدر جاهل و ناآگاه بوده‌‌ام. خداوند را شکر می‌کنم به من اجازه داد در مکان مقدس کنگره قرار بگیرم، علم جهانبینی و چگونه زندگی کردن را یاد بگیرم. خدا را شکر می‌کنم که در گذشته خواب بودم و خودم را به خواب نزده بودم؛ چون آدمی که خودش را به خواب زده نمی‌توان بیدار کرد.
نمره آدمی که با علم و آموزش در جايگاه قضاوت‌ قرار گرفته ۹۰ است. نمره ۱۰۰ برای خدایی است که فرمان صادر می‌کند و فرد را از پای چوبه دار نجات می‌دهد.
در این دستور جلسه بعد از کلمه «قضاوت» واژه «جهالت» آمده و این مطلب را بیان می‌کند که آدم جاهل به خاطر عدم آگاهی دچار قضاوت می‌شود. طبق صحبت‌های آقای مهندس انسان فقط ۴ درصد از آنچه در جهان هستی وجود دارد را می‌شناسد و از ۹۶ درصد باقیمانده آن هیچ‌گونه اطلاعاتی ندارد؛ پس من در کجای کار قرار دارم که بخواهم قضاوت کنم.
تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف
مگر آنکه اسباب بزرگی همه فراهم کنی
حتی اگر اسباب را هم فراهم کنم، باز هم نمی‌توانم قضاوت کنم. قضاوت باید درونی اتقاق بیفتد. باید درون من آن‌قدر درگیر تاریکی و ظلمت شود که من آن را به زبان بیاورم.
ممکن است پیوسته در ذهن خود مشغول قضاوت باشم و بگویم فلان فرد، فلان کار را کرد یا فرزندم فلان عمل را انجام داد. این رفتار ممکن است آن‌قدر ادامه پیدا کند تا جایی‌که سرریز شده و به بیرون منتقل‌ شود. هرچه انسان نادان‌تر باشد، گستره قضاوتش هم بزرگ‌تر می‌شود.

امروز من در این جایگاه قرار گرفته‌ام که شرمنده خداوند شوم و فقط همین برای من باقی مانده است. این را از جمعی که اکنون به صحبت‌های من گوش می‌کنند، متوجه شدم. من فراموش کردم برای چه هدفی بر روی زمین آمده‌ام. خداوند را شکر می‌کنم که امروز در این وادی هستم. باید سعی کنم غیر از خداوند هیچ‌چیز را نبینم و  قضاوت نکنم.
ممکن است فردی به من بگوید فلان فرد پشت سر شما حرف زد. من نباید او را قضاوت کنم و بگویم چرا پشت سر من حرف زده؛ بلکه باید فکر کنم خودم کجا قضاوت کرده‌ام که امروز مورد قضاوت قرار گرفته‌ام.
حضرت عیسی فرموده‌اند «قضاوت نکنيد تا مورد قضاوت قرار نگیرید.»؛ بنابراین به‌جای قضاوت دیگران باید خودم را قضاوت کنم و دوربین را روی خودم قرار دهم. گاهی باید چشمی لنز دوربین را روی خودم متمرکز کنم. دوربین خداوند هر لحظه‌ در حال رصد کردن من است؛ پس من هم باید روی خودم متمرکز باشم؛ چون من مالک پدر، مادر، فرزند، همسر و هیچ‌کس دیگری نیستم.
اگر شب سرم را روی بالش قرار دادم و دیدم خواب به چشمانم نمی‌آید، نباید به قضاوت‌ دیگران بپردازم و آنچه طی روز اتفاق افتاده را قضاوت کنم. شیطان به زیباترین شکل ممکن‌ وارد افکار و اندیشه ما می‌شود و می‌خواهد ما را به سمت قضاوت ببرد. بهتر است به این فکر کنم امروز خداوند چقدر از من راضی بود. فکر کنم در اتفاقاتی که امروز رخ داد من چه نقشی داشتم.
به وادی نهم می‌رسم این وادی می‌گوید «وقتی نیرویی از کم شروع شود و به درجه بالا و بالاتر برسد نقطه تحمل پیدا می‌شود.» می‌بینم قضاوت‌ها هم در ابتدا کوچک هستند و من از همان ابتدا جاهل و نادان نبوده‌ام؛ بلکه این مراحل‌ ذره‌ذره اتفاق افتاده و رشد کرده است.
امیدوارم تا زمانی‌که اجازه بودن در هستی را دارم به‌گونه‌ای زندگی کنم که وقتی به درون خود نگاه کرده و قضاوت می‌کنم از خودم راضی باشم.

ویرایش و ارسال: همسفر سميه لژیون راهنما همسفر فخری (لژیون بیست‌‌وپنجم)
عکاس: همسفر پریسا
همسفران نمایندگی آکادمی