قضاوت نکنیم تا قضاوت نشویم

دهمین جلسه از دوره سی‌‌ودوم کارگاه‌های آموزش خصوصی کنگره ۶۰ همسفران نمایندگی وحید با استادی راهنمای تازه‌واردین همسفر مریم، نگهبانی همسفر مهناز و دبیری همسفر سحر با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» روز سه‌شنبه 12 تیرماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۵:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در کنگره یاد گرفتیم که نقطه مقابل قضاوت جهالت است. در جایی که قضاوت می‌کنیم و به ما ربطی ندارد، آن قضاوت نشانه جهل ما است. حضرت مسیح می‌فرماید: قضاوت نکنیم تا قضاوت نشویم. نکته‌ای که در جهان‌بینی خیلی مهم می‌باشد آن است که با هر دستی که می‌دهیم با همان دست پس می‌گیریم؛ یعنی عکس‌العمل کردار و رفتار ما به خودمان برمی گردد و این یک قانونی است که هر عملی را انجام دهی انعکاس آن به خودت بر می‌گردد. با توجه به این نکته اگر ما  اعمالی مانند: قضاوت، ظلم، غیبت و ... را انجام دهیم اثرات آن اول متوجه  خودمان می‌شود، در نتیجه خوبی کنیم خوبی می‌بینیم و بدی کنیم بدی می بینیم.

اگر ما یک پرونده قضایی در مورد قتلی را در نظربگیریم دادستان، وکیل مدافع، هیئت منصفه همگی سال‌ها درس خواندند و یک تا دوسال روی یک پرونده کار کردند تا بتوانند تصمیم درستی در مورد آن مجرم بگیرند. اما ممکن است بعد از گذشت چند سال، شخص دیگری  اعتراف کند که قتل چند سال پیش را او انجام داده‌است، پس افرادی که در این خصوص تخصص دارند هم ممکن است  که دچار اشتباه شوند. با این توصیف چگونه ممکن است ما که نه درس قضاوت خوانده‌ایم و نه اطلاعات درست و کافی در مورد شخصی داریم، دیگران را مورد قضاوت قرار می دهیم؟ 

یک روز برایم موضوعی پیش آمد و در مراسم خاکسپاری یکی از دوستانم که خیلی برای از دست دادن ایشان ناراحت بودم شرکت کردم. دختر ایشان بسیار آرام و خنده‌رو بودند و از نظر ما انگار نه انگار که مادرشان فوت کرده بود. من و همه دوستانم ایشان را قضاوت کردیم. یکی می‌گفت: چقدر بی احساس است و دیگری می‌گفت: چقدر بی‌عاطفه است. اما ما همه از دید خودمان  آن فرد را می‌دیدیم و آن طرف قضیه را کسی نمی‌دانست. پس ما نباید کسی را  قضاوت کنیم وقتی که نه علمش را داریم نه آگاهی‌اش را و این قضاوت از روی جهل و نادانی ما است.

این دستور جلسه یادآوری خیلی مهمی برای من بود که گاهی لازم است به خودمان بیاییم که در اثر نادانی و ناآگاهی، تمام این قضاوتهای بی‌جای ما باعث ناراحتی خودمان و دیگران می‌شود. پس تا جایی که می‌توانیم سعی کنیم قضاوت نکنیم چون مورد قضاوت قرار می‌گیریم. ما تنها درصورتی می‌توانیم قضاوت کنیم که آن موضوع در مورد خودمان باشد. وقتی ما از مادر متولد می‌شویم و در نهایت انسان بالغی می‌شویم، به این درک و آگاهی و شعور می‌رسیم و می‌فهمیم که باید خودمان ر‌ا در مورد تصمیم‌گیری یک‌سری مسائل قضاوت کنیم. به عنوان مثال:  «آیا درس بخوانم؟ آیا دیپلم بگیرم؟ آیا با دوستم رفت و آمد کنم؟ آیا ازدواج کنم؟ در مورد همه این موارد قضاوت ما به‌جا است.

باید در مورد خودمان قضاوت کنیم و با تفکر در‌ست و صحیح بتوانیم تصمیم بگیریم و زندگی خوبی را برای خودمان رقم بزنیم.  باید در نظر داشت یک قاضی با قضاوت کسب معاش می‌کند و مخارج زندگی‌اش از آن می‌گذرد ولی ما چی؟ به‌جز اینکه ضرر کنیم و انرژی خود را از دست بدهیم و حالمان خراب شود و مورد قضاوت قرار بگیریم چیز دیگری دستگیرمان نمی‌شود. چون قضاوتهایمان فقط در مورد نقاط منفی است به همین خاطر همیشه در رنج و عذاب هستیم و خودمان بیشتر اذیت می‌شویم. باید بدانیم تنها کسی‌که می‌تواند به معنای واقعی قضاوت کند و کارش درست است، نیروی مطلق است. سیستم کائنات الهی که همان خداوند است، کاملاً می‌تواند عدالت را رعایت و اجرا کند و می‌تواند با عدالت مو را از ماست بیرون بکشد. اگر هر قضاوتی که ما در این عالم انجام بدهیم حتما نتیجه آن‌را می‌بینیم و امکان ندارد که ما قضاوتی کنیم نتیجه اعمالمان را نبینیم. اگر ما بتوانیم از این نکات درس بگیریم، در مورد کار دیگران تجسس نمی‌کنیم و می‌توانیم به امورات زندگی خودمان بپردازیم. 

همچنین در این جلسه همسفر سحر، همسفر عفت و همسفر خدیجه رهجویان راهنما همسفر مریم با نوشتن ۳۰ سی‌دی خدمت موفق به دریافت فرم رهایی در روز دوشنبه شدند. برای این عزیزان و راهنما همسفر مریم آرزوی موفقیت داریم. 

مرزبانان کشیک: همسفر سلیمه، مسافر حامد
تایپ: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر ندا (لژیون پنجم) همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر شکوفه (لژیون یازدهم)
عکس: همسفر اعظم، مرزبان خبری
ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر ندا (لژیون پنجم)