ریشه قضاوت کردن ما در جهالت ما است

سلام دوستان مینا (ش) هستم یک همسفر

در کنگره ۶۰، ۵۲ دستور جلسه در سال تشکیل می‌شود که کاملاً کاربردی است و ما می‌توانیم از آنها استفاده کنیم. هر یک از این دستور جلسات ممکن است کلید سختی‌ها و مشکلات ما باشند. دستور جلسه این هفته «قضاوت و جهالت» است. شاید برای بعضی از مسافران و همسفران سؤال باشد یعنی چه؟ چه ربطی به درمان اعتیاد دارد؟ زمانی که جلسه شروع می‌شود، ۱۴ ثانیه سکوت برقرار می‌شود که از جهل و نادانی خودمان به خداوند پناه ببریم، زیرا همین جهالت باعث شده که افرادی مواد مخدر استفاده کنند، حال خواسته یا ناخواسته فرقی نمی‌کند، اما زمانی که وارد کنگره ۶۰ می‌شوند و شروع به سفر می‌کنند و در لژیون قرار می‌گیرند، اگر طبق قوانین و گفته‌های راهنما عمل نمایند و در مورد هم‌لژیونی‌ها و دیگر افراد کنگره قضاوت نکنند قطعاً سفر خوبی خواهند داشت.
زمانی‌که درمورد دیگران قضاوت می‌کنیم باعث می‌شود انرژی‌مان از بین برود، انرژی که باید صرف کارهای خودمان از جمله درمان و آموزش شود. قضاوت کردن درمورد انسان‌ها در ما تخریب ایجاد می‌کند و آرامش و آسایش از ما سلب می‌شود. انسان همیشه بر سر دوراهی قرار می‌گیرد و با اختیار خود راه خویش را انتخاب می‌کند و در هر جایگاه و مقامی دائماً در حال قضاوت می‌باشد، برای مثال: چرا این شخص باید این لباس را بپوشد؟ چقدر چاق شده است؟ چرا اینجوری راه می‌رود؟ و ... مثلی معروف درمورد قضاوت وجود دارد که می‌گوید: «اگر می‌خواهی درباره راه رفتن کسی قضاوت کنی کمی با کفش‌های او راه برو.» کسانی که دائماً درمورد دیگران قضاوت می‌کنند در زندگی شخصی هدف و برنامه مشخصی ندارند؛ حتی قضاوت کردن درمورد فرزندان و همسر باید در حدی باشد که وارد حریم خصوصی آنها نشویم.
قضاوت رابطه مستقیمی با جهالت دارد. قضاوت به معنای حکم کردن و جهالت به معنای ندانستن است. قضاوت کردن بسیار دشوار است و هر کسی نمی‌تواند قضاوت نماید، کسی می‌تواند قضاوت کند و حکم صادر نماید که علم و دانش آن را دارد و درس قضاوت را خوانده باشد و مراحلی را پشت سر گذاشته باشد. هر چه سطح دانایی بالا باشد، قضاوت راجع به دیگران پایین‌تر است، انسان جاهل بیشتر درمورد دیگران قضاوت می‌کند و در هر کاری دخالت می‌نماید.
در جهان‌بینی، مثلث جهالت مقابل مثلث دانایی قرار دارد، مثلث جهالت از سه ضلع تشکیل شده است: "ترس، منیت، ناامیدی" کسی که درمورد دیگران قضاوت می‌کند امکان دارد از ترس، منیت و حتی ناامیدی باشد. گاهی با قضاوت کردن می‌خواهیم از خود فرار کنیم، نباید درمورد کسی قضاوت کنیم زیرا نمی‌دانیم زندگی آنها چگونه است و چه بر آنان می‌گذرد و در چه شرایطی هستند. ما ظاهر امر را می بینیم و از باطن بی‌خبریم. بیشتر قضاوت‌ها در ظاهر است، زیرا هر چه چشممان ببیند سریع مورد قضاوت قرار می‌دهیم و برای لحظه‌ای تفکر نمی‌کنیم که شاید اینگونه نباشد که ما می‌بینیم.
جهل در قران کریم ۲۴ بار به‌کار رفته است و دو بعد دارد؛ یک مرتبه جهل در برابر علم است و در مرتبه بعدی جهل در برابر عقل، یعنی شخص خودش را به جهالت بزند و به علم خود عمل نکند. قضاوت نکنیم تا مورد قضاوت دیگران قرار نگیریم.

سلام دوستان عشرت هستم یک همسفر

قضاوت به معنی حکم کردن و جهالت به معنی عدم اگاهی و‌ندانستن است. ما باید‌ از قضاوت بر مبنای جهالت پرهیز کنیم؛ زیرا رابطه مستقیمی با جهالت دارد و زمانی اتفاق می‌افتد که من درمورد آن موضوع یا شخص آگاهی کامل نداشته باشم و فقط از روی ظاهر آن‌ها قضاوتی را انجام دهم. قضاوت کردن بسیار دشوار است و هر کسی نمی‌تواند قضاوت نماید؛ کسی می‌تواند قضاوت کند و حکم صادر نماید که علم و دانش آن را داشته باشد، درس قضاوت خوانده باشد و مراحلی را پشت سر گذاشته باشد.
قضاوت در جایگاه خود درست است. خرابه‌های ویران توسط انسان‌های دانا آباد می‌شود و دانا کسی است که بداند کجا قضاوت کند و کجا قضاوت نکند! هرچه سطح دانایی بالا باشد، قضاوت راجع به دیگران پایین‌تر است؛ انسان جاهل بیشتر درمورد دیگران قضاوت می‌کند و در هر کاری دخالت می‌نماید.
انسان‌های دانا دنبال صلح و آرامش هستند؛ چراکه می‌دانند در صلح و آرامش است که همه چیز ساخته می‌شود و در جنگ چیزی جز ویرانی نیست. به قول بزرگی: «اگر می خواهید درمورد راه رفتن کسی قضاوت کنید، ابتدا کمی با کفش های او راه بروید.»  کسانی که دیگران را قضاوت می‌کنند معمولاً در زندگی خود هدف مشخصی را دنبال نمی‌کنند.
در جهان‌بینی مثلث جهالت در مقابل مثلث دانایی قرار می‌گیرد. سه ضلع مثلث جهالت که ترس، منیت و ناامیدی است در قضاوت ما تأثیرگذار است. زمانی‌که درمورد دیگران قضاوت می‌کنیم باعث می‌شود انرژی ما از بین برود، انرژی که باید صرف کارهای خودمان از جمله درمان و آموزش بشود. انسان همیشه بر سر دوراهی قرار می‌گیرد و با اختیار خود راه خویش را انتخاب می‌کند و در هر جایگاه و مقامی دائما‍ً درحال قضاوت می‌باشد.
من خودم قبل از اینکه به کنگره بیایم خیلی درمورد مسافرم قضاوت می‌کردم و اصلاً آرامش نداشتم و همه وقتم را صرف قضاوت کردن می‌کردم و جالب بود که خودم را خیلی تیز هوش فرض می‌کردم، ولی از وقتی که به کنگره آمدم خدا ر شکر دیگر قضاوت درمورد هیچ‌کس نمی‌کنم و وقتی که قضاوتی به ذهنم می‌رسد سریع از آن می‌گذرم و به آموزش‌های کنگره فکر می‌کنم.

سلام دوستان زهرا هستم یک همسفر

بر اساس آموزش‌های کنگره ۶۰، قضاوت از طرف انسان‌هایی صورت می‌گیرد که جهالت دارند؛ زیرا انسان‌ها هرچه قدر دانایی و آگاهی داشته باشند کمتر بر کرسی قضاوت می‌نشیند، بنابراین نباید بر حسب حدس و گمان کسی را قضاوت کرد.
در کنگره یاد می‌گیریم که دوربین را بر روی خودمان متمرکز کنیم و فقط‌وفقط عیب‌های خودمان را ببینیم و آنها را رفع کنیم، بنابراین برای انجام این کار مهم باید روی ضلع جهان‌بینی خودمان کار کنیم تا آموزش ببینیم و دانایی‌مان به دانایی مؤثر تبدیل گردد.
باید آموزش بگیریم تا از جهل و نادانی خودمان که بزرگترین دشمن خودمان است رها شویم و بتوانیم به خودمان و اطرافیان‌مان خدمت کنیم و آرامش را تجربه کنیم. هر چه انسان جهلش بیشتر باشد دامنه قضاوتش هم بیشتر است.
آقای مهندس می‌گویند حتی یک قاضی که این همه علم دارد ممکن است در قضاوت خود اشتباه کند. هر چه سطح دانایی بالاتر باشد قضاوت راجع به دیگران پایین‌تر است. انسان  زمانی که به دانایی  می‌رسد نیاز نمی‌بیند که درمورد دیگران  قضاوت و غیبت کند.

سلام دوستان مینا (ج) هستم یک همسفر

پیش‌نیاز قضاوت صبر و تحمل، آگاهی، بی‌طرف بودن، آموزش، اعتماد به نفس، خودشناسی و ایمان می‌باشد، اما جهالت هیچ پیش‌نیازی ندارد. منیت و ترس و ناامیدی باعث نمی‌شود که جهالت بیاد وقتی جهالت و نادانی باشد ترس و منیت و ناامیدی می‌آید.

اختیار ویژگی انسان است تا راهمان را از چاه تشخیص دهیم و به انسان قدرت قضاوت داده شد تا راه خودش را انتخاب کند. انسان فطرتاً موجودی است که گویی قاضی به دنیا آمده و مرتب در حال قضاوت کردن است. این قضاوت‌ها برای همه ما در فطرتمان برنامه‌ریزی شده و مشکل از آنجایی آغاز می‌شود که درمورد دیگران قضاوت می کنیم.

نکته‌ای که من همسفر از این موضوع برداشت می‌کنم این است که قضاوت کار هر کس نیست؛ ما برای اینکه قضاوت بکنیم احتیاج به خیلی منابع اطلاعاتی داریم، پس برحسب ظن و گمان و …  راجع به دیگران قضاوت و داوری نکنیم.

سلام دوستان شیرین هستم یک همسفر

موضوع دستور جلسه قضاوت و جهالت می‌باشد. جهالت از سه ضلع "ترس، منیت و ناامیدی" تشکیل شده که ناشی از جهان‌بینی ضعیف ما است.
معمولاً ریشه قضاوت کردن ما در جهالت ما است؛ چرا که وقتی خوب بنگریم می‌بینم یا از روی ترس یا منیت و خودبزرگ‌بینی و یا ناامیدی و ضعفی که در درون داریم اقدام به این کار می‌کنیم.
از آنجایی که انسان دائماً یا در حال صعود است یا سقوط و سکونی وجود ندارد به محض ورود ما به بازی قضاوت، وارد چرخه سقوط می‌شویم و تا زمانی‌که از این عمل ضد ارزشی فاصله نگیریم این سقوط همچنان ادامه خواهد داشت.

رابط خبری: همسفر شیرین رهجوی راهنما همسفر صدیقه (لژیون چهاردهم)
عکس: راهنمای تازه‌واردین همسفر فاطمه
ارسال: راهنما همسفر زهرا (لژیون یازدهم)
همسفران نمایندگی سهروردی اصفهان