قیاس

همسفر افسون: 

قضاوت به معنای حکم کردن و جهالت به معنای ندانستن است و قرار دادن این دو در کنار هم به این معناست که از قضاوت‌هایی که بر مبنای جهالت و ندانستن است باید پرهیز کنیم. وقتی که جهالت وجود داشته باشد ترس، منیت و ناامیدی همراهش می‌آید، اگر به کسی بد‌بین باشیم آن‌‌ زمان است که وارد نیروهای منفی و ضد‌ارزشی می‌شویم. اولین موردش این است که او را مورد تجسس بعد سرزنش و سپس قضاوت و در آخر منجر به غیبت می‌شود. ما باید سعی کنیم دوربینمان را سمت زندگی خودمان برگردانیم و در زندگی دیگران دخالت نکنیم، معمولاً قضاوت کردن برای انسان‌هایی می‌باشد که بابت آن حقوق می‌گیرند. هر چه انسان‌ها بیشتر دیگران را قضاوت کنند بیشتر مورد قضاوت قرار می‌گیرند و از مثلث دانایی به سمت مثلث جهالت می‌روند. یک مثال هست که می‌گوید؛ اگر می‌خواهی راه رفتن یکی را مورد قضاوت قرار بدهی اول پاهایت را در کفش او بگذار بعد آن را قضاوت کن. وقتی ما چیزی را از کسی می‌بینیم به قول آقای مهندس:«نباید آن را قضاوت کنیم، چون از صور پنهان آن خبر نداریم، به سمت تاریکی‌ها و ضدارزش‌ها می‌رویم منجر به حال خرابی می‌شود و باعث می‌شود ما از درمان و صلح و آرامش دور باشیم.» در پایان بنده با توجه به آموزش‌هایی که از راهنمای عزیزم و کنگره گرفتم سعی می‌کنم از کارهای ضدارزشی دور شوم تا خودم و مسافرم به آرامش و رهایی برسیم.

همسفر ناهید: 

قضاوت کردن معمولاً منجر به تصمیم می‌شود و تصمیم، اعمال و رفتار ما را شکل می‌دهد. از آن‌جا که هر فرد تنها از دیدگاه خود وقایع، اتفاقات و رفتارها را می‌بیند و بر اساس داده‌های محدود و پیشین خود آن‌ها را می‌سنجد و داوری می‌کند دیر یا زود با مشکل مواجه می‌شود. اغلب سوءتفاهم‌ها، درگیری و اختلافات در خانواده و بین دوستان و همکاران و تنش‌های روزانه ما در محیط‌های عمومی ناشی از همین قضاوت کردن و داوری ما بر اساس داده‌های پیشین (پیش‌داوری) است. قضاوت رابطه مستقیمی با جهالت دارد، قضاوت کردن بسیار دشوار است و هر کسی نمی‌تواند قضاوت نماید، کسی می‌تواند قضاوت کند و حکم صادر نماید که علم و دانش آن را داشته باشد، درس قضاوت خوانده و مراحلی را پشت سر گذاشته باشد. هر چه سطح دانایی بالا باشد، قضاوت راجع به دیگران پایین‌تر است. انسان جاهل بیشتر در مورد دیگران قضاوت می‌کند و در هر کاری دخالت می‌نماید، برای این‌که عقل آدمی بتواند به درستی قضاوت کند بایستی بداند. گویی قدرت عقل به میزان دانایی اوست و هر چه دانایی انسان‌ها در بستر آموزش، تجربه و تفکر افزایش یابد به همان نسبت قدرت تشخیص افزایش می‌یابد و خطا در قضاوت‌ها کم و کمتر می‌‌شود که خود باعث انتخاب‌های سالم و درست می‌گردد و به برقراری صلح و آرامش در زندگی و حیات‌ها می‌انجامد. کسی که در مورد دیگران قضاوت می‌کند امکان دارد از ترس، منیت و حتی ناامیدی باشد، گاهی با قضاوت کردن می‌خواهیم از خود فرار کنیم نباید در مورد کسی قضاوت کنیم، زیرا نمی‌دانیم زندگی آن‌ها چگونه است و چه بر آنان می‌گذرد و در چه شرایطی هستند. ما ظاهر امر را می‌بینیم و از باطن بی‌خبریم، بیشتر قضاوت‌ها در ظاهر است زیرا هر چه چشمانمان ببینند سریع مورد قضاوت قرار می‌دهیم، برای لحظه‌ای تفکر نمی‌کنیم شاید اینگونه نباشد که ما می‌بینیم. کلمه جهل در قران کریم ۲۴ بار به‌کار رفته است، جهل دو بعد دارد؛ یک‌مرتبه جهل در برابر علم و در مرتبه بعدی جهل در برابر عقل، یعنی شخص خودش را به جهالت بزند و به علم خود عمل نکند. معمولاً انسان از نظر ادراک عقلی می‌داند که قضاوت کاری اشتباه است، ولی در نهایت آن کار را انجام می‌دهد، به این دلیل‌ که دستور قضاوت در مغز انسان در کسری از ثانیه صادر می‌شود. راهکار مقابله با این فرآیند فقط بالا بردن دانش و آگــاهی است. من برای این‌که نواقص خودم را پنهان کنم دیگران را قضاوت می‌کنم شاید از این‌کار انرژی بگیرم، اما قطعـاً این انرژی مخرب خواهد بود. معمولاً در قضاوت فقط ظاهـر کار را در نظر می‌گیریم و به باطن آن موضوع توجه نمی‌کنیم و اصلاً به درستی و نادرستی آن تفـکر نمی‌کنیم. سه نوع قضاوت وجود دارد؛ ۱_قضاوت بر خداوند ۲_قضاوت بر مردم  ۳_قضاوت بر خود، که مورد سوم همیشه مورد ستایش است، زیرا با این‌کار من به نواقص خودم پی خواهم برد و می‌توانم در رفع این نواقص تلاش کنم و البته به‌درستی قضاوت کنم، قضاوت کار ما نیست پس قضاوت نکنیم تا مورد قضاوت قرار نگیریم.

همسفر زهرا : 

در سی‌دی قضاوت استاد امین به زیبایی با مقوله و فرایند قضاوت آشنا می‌شویم، بر اساس آموزش‌های کنگره قضاوت از طرف آدم‌هایی رخ می‌دهد که جهالت دارند، ما در کنگره یاد می‌گیریم دوربین خود را در زندگی روی خودمان متمرکز کنیم فقط عیب‌های خودمان را ببینیم و آن‌ها را رفع کنیم. انسان‌ها هر چقدر دانایی و آگاهی داشته باشند کمتر بر کرسی قضاوت می‌نشینند، چون می‌دانند قضاوت کردن کار هر کسی نیست و احتیاج به گردآوری اطلاعات وسیعی دارد بنابراین بر حسب گمان خود نباید هیچ‌کس را قضاوت کرد. هر انسانی برای خود حریمی دارد ما نباید به حریم دیگران تجاوز کنیم، حتی قضاوت کردن در مورد فرزندان و همسر باید در حدی باشد که وارد حریم خصوصی آن‌ها نشویم. وقتی ما دیگران را قضاوت می‌کنیم در واقع شروع به تجسس در مورد آن‌ها می‌کنیم، ابتدا ظن و گمان بد می‌بریم و بعد با اطلاعات ناقص و اشتباه شروع به غیبت کردن در مورد دیگران می‌کنیم. هر یک از ما با قضاوت نا‌به‌جا وارد بازی می‌شویم که ممکن است قیاس، کینه و منیت را در ما ایجاد کند. در ورودی هر کدام از این قضاوت‌ها نیروهای بازدارنده قرار دارند قضاوت کردن در مورد انسان‌ها در ما تخریب ایجاد می‌کند و آرامش و آسایش ما را سلب می‌کند، زمانی که در مورد دیگران قضاوت می‌کنیم باعث می‌شود انرژی ما از بین برود.

ویرایش: همسفر سپیده(خدمتگزار سایت)، همسفر زهرا (خدمتگزار سایت)
ارسال: همسفر نازنین (خدمتگزار سایت)
همسفران نمایندگی اسبیکو (خرم‌آباد)