ورود به دنیای سفر دوم

فرق است میان برآورده کردن خواسته ها واجرای فرامین الهی، مادامیکه دوچرخه سوار درحال رکاب زدن است، به حرکت خود ادامه میدهد، زمانی که از حرکت کردن ورکاب زدن وتلاش، دست بردارد، از این دوچرخه فرو می افتد. چرا می‌گویند سفر دوم هم سخت وهم سهل است واز بندی که آزاد گشته ای تو را سرمست نگرداند؟ یکی از دلایلش می‌تواند این باشد که دچار سرخوشی نشوی، وقتی از جهان تاریکی، وارد جهان روشنایی می‌شوی، درمرحله دوم مبارزه همچنان ادامه دارد، باید آن قسمت دوم راانسان با تلاش ودانایی تکمیلش کند، وگرنه اگر سرخوش وناآگاه ودچار کبر بشوی، وسرمست ازاین پیروزی شوی و دنبال خواسته هایت ونه دنبال اجرای فرامین الهی باشی، دوباره برمیگردی به جهان تاریکی‌ها وهمان چرخه تکرار میشود. همه چیز در هستی، جاریست وجریان دارد، خروج انسان از تاریکی جاری است وبرگشت به آن نیز، این نیست که بگوییم تمام شد، خیر، بگویی من که رها شدم، من که همه چیز را بلدم، من دیگر از بند جهالت رستم، من دیگر توی بهشت قرار دارم وهمیشه در شرایط خوبی قرار دارم، اینطوری نیست، تا زمانی که رکاب دوچرخه ات رابه حرکت درمیاوری، می‌توانی به حرکتت ادامه بدهی وسقوط نکنی. برخی شاید تصور کنند، اینکه کارسختی است، نه سخت نیست، اگر درست حرکت کنیم به جایی میرسیم که دیگر نه تنها سخت نیست، بلکه در مسیر درست حرکت کردن، منتهای لذت وشادی واقعی است. باید تلاش وکوشش نمود، باید زحمت کشید، باید حواسمان جمع باشد واین دیگر سخت وطاقت فرسا نیست. به امید رهایی همه مسافران ورسیدن به حال خوش وآرامش وصلحی که همه جهان در انتظار آن است. 

نگارنده: مسافر مجتبی (لژیون یکم)

نمایندگی دلیجان