همیشه مسافرم را قضاوت می‌کردم

سلام دوستان فریده هستم یک همسفر
خدا را شاکرم که در این مکانِ امن و مقدس در کنگره ۶۰ حضور دارم.
دستورجلسه این هفته، یعنی قضاوت و جهالت من را برمی‌گرداند به ماه‌ها قبل از آمدنِ من و مسافرم به کنگره. وقتی به فریده ماه‌ها قبل نگاه می‌کنم، همسری بودم که جهالت و نادانی در اعمالِ هر روز من دیده می‌شد فریده جاهلی که قبل از ورود به کنگره وجود داشت، همه را و به خصوص بیشتر از همه، مسافرش را قضاوت می‌کرد، نتیجه‌گیری و حکم صادر می‌کرد بعد هم خودش اجرا می‌کرد. آن‌قدر در این کار با جهالتِ‌ تمام مهارت پیدا کرده بودم و از رویِ دانایی پایینِ خودم قضاوت می‌کردم که فریده امروز (فریده‌ای که اکنون همسفر است و به لطفِ آموزش‌هایِ ناب کنگره و راهنمایی استادان گران‌قدر کنگره، اندکی از تاریکی‌ها فاصله گرفته و به روشنایی‌‌ها نزدیک شده است) از فریده دیروز، شرمسار و خجالت‌زده است. انسانِ عاقل و دانا که آموزش‌های لازم را گرفته باشد می‌داند که بایستی فقط خودش را قضاوت کند. به طورِ مثال، تصمیم بگیرد که آیا درسم را ادامه بدهم یا نه.
اگر انسانی، با تفکر و تعقّل، خودش را به‌درستی بشناسد و فقط رویِ خودش کار کند، خیلی بیشتر، بهتر و سریعتر ترقّی و پیشرفت خواهد کرد زیرا انسانی که وقت و فکرِ خود را می‌گذارد که در مورد دیگران قضاوت کند؛ اولاً انسان جاهلی است و در ثانی، این کار هیچ سود و منفعتی جز اتلافِ وقت برای او ندارد. این قضاوت‌ها و محکوم کردنِ بقیه باعث عدم‌ دریافتِ آموزش‌ها می‌شود.
قضاوت، فقط و فقط مخصوص خداوند و سیستمِ کائنات می‌باشد و بس.
مطمئن باشید روزی برای همه عدالت اجرا خواهد شد. اگر در این جهان اجرا نشود در بعدهای بعدی اجرا خواهد شد.
در ۱۴ ثانیه سکوتِ کنگره برای من یک خواسته و یک دعا همیشه این بوده که ان‌شاءالله به خواست و لطفِ خداوند؛ زیرِ سایه الطافِ جناب مهندس به آن‌ شعور و دانایی برسم و از ضدارزش‌ها دوری کنم. به امیدِ آن روز.

رابط خبری: راهنما همسفر مونا لژیون نهم
عکاس خبری: همسفر پرنیا رهجوی راهنما همسفر فتانه لژیون چهاردهم
ویراستاری و ثبت: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر الهام لژیون بیست‌و‌پنجم
همسفران نمایندگی شادآباد