قضاوتِ خود، بهترین نوع قضاوت است

جلسه چهارم از دوره پنجا‌ه‌و‌چهارم سری کارگاه‌های آموزشی ویژه همسفران نمایندگی سلمان فارسی به نگهبانی همسفر فهیمه، استادی همسفر زهرا و دبیری همسفر فائزه با دستورجلسه "قضاوت و جهالت" در روز دوشنبه ۱۴۰۳/۴/۱۱ رأس ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد؛
اولین موردی که به ذهنم می‌رسد در رابطه با این دستورجلسه این‌ است  که قضاوت و جهالت هر دو ضدارزشی‌ هستند و انسان را به قعر تاریکی می‌برند؛ اما یک تفاوت کوچک با یکدیگر دارند، قضاوت در مورد خودمان و دیگران به پیش‌زمینه‌هایی مانند صبر، آگاهی، معرفت و رسیدن به فرمان عقل نیاز دارد درصورتی‌که جهالت پیش‌نیاز نمی‌خواهد و هر شخصی با ورود به جهالت از میوه‌های آن که منیت، غرور، کبر، حرص و حسد می‌باشد، استفاده می‌کند. قضاوت انواع مختلف دارد؛ قضاوت‌ قاضی، قضاوت شخص نسبت به خودش که تمام تصميمات روزمره انسان قضاوت محسوب می‌شود و بهترین نوع قضاوت است؛ اما قضاوتی که تخریب بسیاری دارد و انسان را به عمق جهالت و قضاوت سوق می‌دهد، قضاوت دیگران است که این کار با گمان بد آغاز و در ادامه تجسس، سرزنش، غیبت و تاریکی را به همراه می‌آورد مانند رفتار یک همسفر با مسافر خود که البته من نیز در زمان عدم حضور مسافر خود افکار منفی را در ذهنم رشد می‌دادم، حس‌ و نیروهای منفی به من کمک می‌کردند و با حس آشفته به عمق تاریکی فرو می‌رفتم و تنها ناظر این حال آشفته من دخترم بود که دچار آسيب فراوانی می‌شد و با این رفتار نادرست خود تصور می‌کردم کار خوبی انجام می‌دهم و مسافرم اشتباه عمل می‌کند.

جهالت هیچ هزینه‌ای ندارد درصورتی‌که قضاوت نادرست بهای سنگینی دارد، ابتدا حس‌ انسان آلوده و در ادامه انواع حس‌های آشفته را به ارمغان می‌آورد، زمانی‌که شخصی را قضاوت می‌کنیم شاید فرسنگ‌ها از او دور باشیم؛ اما حسی که از قضاوت ایجاد می‌شود مانند ترکش و تیری از فاصله دور به قلب شخص اصابت می‌کند و سبب آشفتگی حس‌های فرد می‌شود. قضاوت صورپنهان و صورآشکار دارد که صورپنهان آن نفرت، قهر و کینه است و صورآشکار آن نیز زمانی‌ است که دیگران را قضاوت می‌کنیم همان مورد برای ما اتفاق می‌افتد، به‌عقیده من این همان گرد بودن زمین است که اگر قضاوت کنیم، مورد قضاوت قرار می‌گیریم و من این موضوع را با تک‌تک سلول‌های جسم خود لمس کردم.

زمانی خلاف سنگین مسافرم تنها مصرف سیگار بود در همان حال شاهد مهربانی دوستانم با همسران مصرف‌کننده خود بودم و آن‌ها را قضاوت می‌کردم که چطور از مصرف همسران خود آگاه هستند و این‌گونه رفتار می‌کنند؟! روزگار چرخید و این قضاوت برای من اتفاق افتاد و هیچ کاری از دستم بر نمی‌آمد که متوجه قضاوت و این عمل ضدارزشی خود شدم. مشکل اصلی ما انسان‌ها این است که تصور می‌کنیم‌، می‌توانیم تاریکی‌ها را پاک کنیم درصورتی‌که طبق فرمایش استاد امین؛ کار ما زدودن تاریکی‌ها نیست، بلکه کار ما شناخت تاریکی‌ها است به این معنا که ما باید تاریکی‌ها و صفات ناپسند را بشناسیم. زمانی من قضاوت می‌کردم، خود را بسیار باهوش می‌پنداشتم؛ اما با بهره‌مندی از آموزش‌های کنگره متوجه صفت منیت درونم شدم که سبب قضاوت من شده بود و با آموزش از سی‌دی قضاوت و جهالت دریافتم که نباید قضاوت کنم، اینک با هر قضاوت خود دچار عذاب وجدان می‌شوم و تقاضای من از تک‌تک سفر اولی‌ها این است که در کارهای مسافر خود تجسس و قضاوت نکنید و برای رهایی آن‌ها بال‌ پروازی باشید تا سفر با کیفیتی را تجربه کنند.

مرزبان کشیک؛ همسفر مریم و مسافر روح‌الله
عکاس خبری؛ همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون دوازدهم)
تایپ، ویرایش و ارسال؛ همسفر زهره رهجوی راهنما همسفر لیلا (لژیون هجدهم)
نمایندگی همسفران سلمان فارسی