قضاوت نکردن دیگران نوعی حرمت به حساب می‌آید

اولین جلسه از دوره هشتم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی ویژه همسفران نمایندگی وکیلی یزد با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» به استادی همسفر زهرا، نگهبانی همسفر دلارام و دبیری همسفر زهرا در روز دوشنبه یازدهم تیرماه ۱۴۰۳ رأس ساعت ۱۶ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
ابتدا از نگهبان و ایجنت محترم سپاس‌گزارم که به من اجازه دادند تا در این جایگاه خدمت کنم و آموزش بگیرم. این مطلب را بارها شنیده‌ام که این. دستور جلسات هستند که استاد را مشخص می‌کنند؛ وقتی مرزبان گفتند این هفته شما استاد هستید با خود گفتم من قبل از کنگره چقدر مسافرم را قضاوت می‌کردم و مدام در ذهنم می‌گفتم اگر فلانی به او مواد نمی‌داد الآن مسافر من اعتیاد نداشت یا وقتی از خانه بیرون می‌رفت من ذهنم درگیر بود که الآن کجاست و چه می‌کند؟ وقتی هم که به خانه برمی‌گشت می‌گفتم چرا سر کار نرفتی؟ چرا انقدر بد اخلاق هستی؟ چرا برای خانواده‌ات وقت نمی‌گذاری؟ یک ذهن منفی‌باف داشتم و فقط منفی‌ها را می‌دیدم؛ درصورتی‌‌که ویژگی‌های مثبت زیادی هم داشت اما من همیشه حالم بد بود و واقعاً در رنج و عذاب بودم و این خیلی برایم عذاب آور بود، ساعت‌ها گریه می‌کردم که چرا او به این وضع کشیده شده است.

همیشه مثل یک قاضی که با متهم رفتار می‌کند با او رفتار می‌کردم تا این‌که به کنگره آمد، دو ماهی از سفرش می‌گذشت که یک روز وقتی مسافرم از کنگره به خانه برگشت من مهمان داشتم و با هم صحبت می‌کردیم که مسافرم گفت: چرا غیبت و قضاوت می‌کنید؟ اصلاً باورم نمی‌شد کسی که خودش همه را قضاوت می‌کرد و همیشه طلبکار بود و به هیچ صراطی مستقیم نبود این حرف‌ها را می‌زند و می‌گوید در مورد کسی قضاوت نکنیم!

در واقع همین کلمه قضاوت تلنگری بود که من هم به کنگره آمده و آموزش بگیرم. یاد گرفتم که مسافر من یک بیمار است و متهم نیست که قضاوتش کنم. آموختم هر طور که با یک بیمار رفتار می‌کنیم باید نسبت به مسافرمان هم همان رفتار را داشته باشیم تا به درمان برسد. عین واقعیت است که می‌گویند یک بیمار باید در آرامش باشد. باید ذهن منفی باف خود را به یک ذهن مثبت تبدیل کنیم.

قضاوت کردن کار هر کسی نیست و احتیاج به علم و آموزش دارد نه این‌که از روی ظاهر و کلام قضاوت کنیم. من یاد گرفتم که دیدنِ ظاهر، نمی‌تواند گویای باطن انسان‌ها باشد. به عقیده من قضاوت خیلی مسئله مهمی است که جناب آقای مهندس آن را به عنوان دستور جلسه انتخاب کرده‌اند.

من متوجه نبودم که قضاوت چقدر انرژی را از من می‌گیرد و چه هزینه‌هایی را بابت قضاوت پرداخت می‌کنم. امروز این را آموخته‌ام که در سفر دوم با قضاوت نکردن به حال بهتری می‌رسیم؛ در واقع این جهانبینی است که در سفر دوم حال مسافر و همسفر را خوب می‌کند و تا زمانی که به این نکات عمل نکنیم راه به جایی نخواهیم برد. اولین قدمی که انسان را به سوی عدم تعادل پیش می‌برد همین قضاوت و جهالتی است که در حق دیگران انجام می‌دهد.

دستور جلسه قضاوت و جهالت یکی دیگر از آموزش‌های ناب جهانبینی است که به ما کمک می‌کند تا با شناخت و گرفتن آگاهی درست، عواملی که باعث می‌شود نتوانیم از نعمت خوب زندگی برخوردار باشیم را بشناسیم و در جهت رفع آن بکوشیم.

آقای مهندس در سی‌دی قضاوت و جهالت فرمودند: جهالت مترادف نادانی است؛ نادانی یعنی ظلمت و تاریکی یعنی عدم و نبودن، نور یعنی بودنِ چیزی که وجود دارد و اگر نوری نباشد تاریکی و ظلمت به وجود می‌آید؛ موقعی که نور باشد تاریکی خود به خود محو شده و از بین می‌رود و این بستگی به منشأ نور دارد که چه اندازه وسعت داشته باشد؛ ممکن است مثل نور شمع باشد که یک محدوده کوچک را روشن می‌کند و بعد خاموش می‌شود و یا مثل نور خورشید که دائمی و کامل است.

برای قضاوت کردن ما احتیاج به حقیقت، صبر، تجربه، تفکر سالم، قدرت تشخیص، علم و آگاهی داریم ولی برای جهالت، ما به هیچ پیش‌نیازی احتیاج نداریم چون وقتی جهالت و نادانی وجود داشته باشد، ترس، ناامیدی، منیت، حرص، تکبر، خرافات و... را هم همراه دارد.

زمانی که خداوند به انسان اختیار داد، همان موقع قدرت قضاوت هم داد‌‌؛ در واقع انسان فطرتاً قاضی به دنیا آمده و مرتب باید در حال قضاوت کردن باشد که آیا فلان کار را انجام بدهم یا ندهم؟ یا فلان لباس را بپوشم یا نپوشم؟ بنابراین ما دائماً در حال قضاوت کردن هستیم چون خداوند وقتی ما را خلق کرد یک ویژگی به ما داد که آن ویژگی، اختیارِ ما بود که در واقع سرنوشت ما را به دست خودمان سپرد؛ البته در مورد خودمان هرچه تفکر کنیم و داناتر باشیم می‌توانیم تصمیمات درست و قضاوت‌های درستی انجام دهیم. قضاوت از جایی برای ما مشکل ساز می‌شود که این کار را در مورد دیگران انجام دهیم چون اصولاً اطلاعات ما ناقص است و بر مبنای یک چیز جزئی و تصورات ذهن خودمان این کار را انجام می‌دهیم و نتیجه‌ای غیر از ناراحتی دیگران و خودمان ندارد و باعث می‌شود همیشه در رنج و عذاب باشیم؛ حتی افرادی که برای این کار آموزش می‌بینند بعد از گذشت سال‌های زیادی پی می‌برند که ممکن است در بعضی قضاوت‌هایشان اشتباه کرده باشند.

ما در کنگره یاد گرفتیم که حرمت‌ها را نگه داریم و قضاوت نکردنِ دیگران نوعی حرمت به حساب می‌آید. به طور کلی پیام دستور جلسه «قضاوت و جهالت» این است که قضاوت کار بسیار دشوار و سختی است و هیچ‌کس نمی‌تواند به معنای واقعی قضاوت را درست انجام دهد؛ تنها نیرویی که قضاوت را درست انجام می‌دهد و کاملاً عدالت را اجرا می‌کند سیستم کائنات و خداوند است که اگر این جمله که می‌گویند: از هر دستی بدهی از همان دست می‌گیری! را بفهمیم امکان ندارد ظلم، غیبت و یا در امور شخصی دیگران تجسس و قضاوت کنیم.

صحبت خود را با این دعا به پایان می‌رسانم:
پروردگارا به عزت خودت یاری‌مان کن تا دیرتر برنجیم، زودتر ببخشیم و کمتر قضاوت کنیم.

دوره هفتم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران وکیلی  با نگهبانی همسفر زهرا و دبیرهای ایشان، همسفر سمیه و همسفر سبا، به پایان رسید. ضمن قدردانی از این عزیزان، همسفر دلارام در جایگاه نگهبانی و همسفر زهرا به عنوان دبیر اول دور هشتم، خدمت خود را آغاز نمودند.

قبل از شروع کارگاه آموزشی، جلسه هماهنگی راهنمایان همسفران وکیلی یزد با استادی ایجنت گروه خانواده همسفر فرخنده، نگهبانی همسفر الهام و دبیری موقت همسفر صدیقه برگزار گردید.

گردآوری: رابط خبری همسفر زهرا.ط لژیون راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ارسال: همسفر زهرا لژیون راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
عکاس: مرزبان خبری همسفر فاطمه
همسفران نمایندگی وکیلی