جلسه دوم از دوره سی‌وهفتم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره ۶۰ ویژه نمایندگی عمان‌سامانی شهرکرد با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» به استادی راهنما همسفر پریسا، نگهبانی همسفر منیژه و دبیری همسفر فریبا در روز دوشنبه 11تیرماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.
خلاصه سخنان استاد:
دستور جلسه در مورد قضاوت و جهالت است. امروز زمانی که داشتم به کنگره می‌آمدم در مورد اینکه عجب دستورجلسه‌ای نصیب من شده فکر می‌کردم؛ چون من شخصی بودم که همیشه قبل از اینکه اتفاقی بیفتد، سریع شروع می‌کردم به قضاوت کردن؛ کوچکترین آن در مورد روزهای تولدم بود، صبح که ازخواب پا می‌شدم تا شب صبر نمی‌‌کردم که ببینم کسی به من تبریک می‌گوید یا نه، سریع شروع می‌کردم به غرزدن. امروز این دستورجلسه، برای من خیلی جای تفکر داشت. خوشحالم که درکنگره حضور دارم و می‌توانم این آموزش‌ها را بگیرم تا بتوانم در ادامه مسیر درست حرکت کنم.
قضاوت کردن یعنی؛ حکم کردن. انسان ذاتاً موجودی است که خودش را قاضی می‌داند و دوست دارد که قضاوت کند ودر مورد دیگران حکم هم صادر کند. جهالت به معنی؛ نادانی است که مثلث جهالت؛ ترس، منیت، ناامیدی و منشأ آن‌ها نادانی است و هرچه انسان دارای جهل و نادانی بیشتری باشد، دیگران را هم بیشتر قضاوت می‌کند. قضاوت کردن برای انسان جز اینکه حال خودش را خراب کند؛ چیز دیگری را در بر نخواهد داشت و میوه شیرینی برای انسان ندارد، تمام میوه‌های آن، مثل کینه و نفرت تلخ است و خصلت‌های ضدارزشی را در انسان به‌وجود می‌آورد. انسان باقضاوت‌کردن، انرژی خودش را مصرف می‌کند؛ همین‌طور که آقای مهندس فرمودند: هیچ انرژی کسب نمی‌کند و دیگران را، راحت قضاوت و تأیید می‌کند و به خیال خودش کار درستی انجام داده است.
انسان‌ها بر اساس خواسته‌ای که دارند؛ شرایط زندگی‌کردن آن‌ها با یکدیگر فرق می‌کند، طرزلباس پوشیدن، غذاخوردن، راه رفتن و همه چیزهای کوچکی که من به آن‌ها توجه می‌کنم و مورد قضاوت قرار می‌دهم. نباید هیچ‌وقت افراد را بر اساس ظاهر آن‌ها قضاوت کرد؛ اگر یک روزی تصمیم گرفتید کسی را قضاوت کنید؛ حداقل با کفشش راه بروید و لحظه‌ای خود را در جایگاه او قرار دهید تا بعد بتوانید، او را قضاوت کنید. قضاوت کردن؛ مثل دانه‌ای می‌ماند که در زمین میکارید؛ قطعاً رشد آن طول خواهید کشید ولی رشد می‌کند، ولی سالیان سال هم بگذرد؛ آن روز نمایان می‌شود.
اوایل که به کنگره آمدم؛ خانم‌آرزو همیشه می‌گفت؛ قضاوت‌کردن، مثل دانه‌ای است که داخل زمین میکارید و رشد آن را می‌بینید. اگر امروز در کنگره حضور دارید و دارای فرد مصرف‌کننده هستید؛ قطعاً یک روزی فردی را قضاوت کرده‌ای؛ یا خیلی از مسائل دیگر که در زندگی اتفاق می افتد. وقتی که جلو‌تر رفتم؛ بخاطر حس‌هایم که بسته بودند متوجه نمی‌شدم؛ اما وقتی آموزش‌ها را دریافت نمودم، هر شخصی را که قضاوت کردم، قطعاً سالیان بعد، آن مشکل در زندگی من به‌وجود آمد؛ یعنی خداوند همان مشکل را به من داده تا ببیند برخورد شخص من با این مشکل چگونه است.
امیدوارم که بتوانم آموزش‌های کنگره را بگیرم و عملی کنم و دست از قضاوت دیگران بردارم و به جای اینکه دوربین را روی دیگران بیندازم و دیگران را زیرنظر بگیرم؛ دوربین را روی خودم بگیرم و روی افکار و اندیشه خودم کار کنم تا بتوانم، آموزش‌های لازم را بگیرم. من به کنگره آمدم تا آموزش بگیرم و حالم خوب شود، نه اینکه ببینم؛ مسافر فلان همسفر، چقدر دارو مصرف می کند،یا شغلش چیست؟ اگر سرگرم کارخودم باشم، قطعاً می‌توانم این صفت‌های ضدارزشی را از خودم دور کنم.
تنها کسی که می‌تواند قضاوت کند، خداوند است. من هیچ‌موقع نمی‌توانم در زندگی دیگران قضاوتی کنم؛ اگر می‌خواهم قضاوت نشوم؛ نباید دیگران را مورد قضاوت قرار دهم.این دستورجلسه روی من خیلی تاثیر داشت و از زمانی که وارد کنگره شدم؛ خیلی صبورتر شدم و کمتر قضاوت می‌کنم. خداراشکر که کنگره و آموزش‌های خوب آن وجود دارند که بتوانم کم‌کم روی خودم کار کنم و آگاهی و تجربه لازم را دریافت نمایم.
مرزبانان کشیک: همسفر پروین و مسافر حسین
تایپ: همسفرمعصومه و همسفر صفیه رهجویان راهنما همسفر پریسا (لژیون‌هفتم)
عکاس خبری: همسفر زری رهجوی راهنما همسفر سودابه (لژیون چهارم)
ویراستارو ارسال: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر آسیه (لژیون یکم)
همسفران نمایندگی عمان سامانی
- تعداد بازدید از این مطلب :
212