همان‌طور که می‌دانیم ذات و فطرت انسان این‌گونه است که قاضی خلق شده است. خداوند پس از آفرینش انسان به او اختیار داد و انسان بر سر دوراهی قرار گرفت تا به‌وسیله اختیاری که دارد بتواند بر سرنوشت خود تأثیرگذار باشد؛ بااین‌وجود یکی از مواردی که انسان را به سمت فسق و فجور هدایت می‌کند قضاوت‌کردن است. این مسئله یکی از مهم‌ترین مواردی است که در دستور جلسات کنگره ۶۰ عنوان شده و هر یک از ما باید از قضاوت کردن دوری کنیم. در حرمت کنگره 60 نیز سرزنش کردن نکوهش شده است.
حال این سؤال پیش می‌آید که چرا نباید شخص در مورد دیگران قضاوت کند؟ آیا اصلاً قضاوت‌کردن جایز است؟ می‌توان در پاسخ به این سؤال این‌گونه اشاره کرد که تقدیر و نامه پیشین هرکس توسط اعمال و رفتار خودش رقم می‌خورد و هر شخص، مهندس و طراح زندگی خودش است؛ بنابراین با تفکرات و کارهایی که انجام می‌دهد می‌تواند خطوط زندگی‌اش را زشت یا زیبا طراحی کند.
یکی از کارهای ضدارزشی که باعث می‌شود بذری که امروز می‌کاریم فردا بدترین نتیجه و محصول را بدهد و مانند گیاه حنظل تلخ باشد قضاوت‌کردن است و این می‌تواند نقش بسیار مهم و حائز اهمیتی را در زندگی ما داشته باشد. استاد امین می‌فرمایند: «کسی که قضاوت می‌کند مانند این است که زغال از کوره داغ بردارد و در دست خود نگه دارد. حال ببینید آیا طاقت و تحمل سوختن را دارید یا خیر؟ با این اوصاف آیا باز هم می‌توانید در مورد دیگران قضاوت کنید؟»
در واقع با این مثال می‌خواستند به من نوعی این مسئله را آموزش بدهند که قضاوت تبعات و هزینه بسیار سنگینی دارد و هم در صور آشکار و هم صور پنهان انسان تأثیرگذار است. من اگر به این مسئله توجه کنم که با هر قضاوتی که انجام می‌دهم فضا را مسموم و انرژی منفی از خود ساطع می‌کنم و مهم‌تر از آن این است که در مسیر تکاملی خود متوقف خواهم شد و همین قضاوت سد محکم و نفوذناپذیری در مقابل رشد من خواهد بود؛ بنابراین از انجام این کار ضدارزشی دوری می‌کنم.
حضرت علی (ع) درمورد خودشناسی می‌فرمایند: «شناخت انسان به‌قدری مهم است که هر کس نفس خودش را بشناسد گویی خدای خود را شناخته است». انسان به دلیل جهالت و عدم دانایی به‌طور ناآگاهانه دیگران را قضاوت می‌کند و دوربین را روی دیگران زوم می‌کند و از ایرادها و عیب‌های خودش چشم‌پوشی می‌کند و هرقدر در این مسیر بیشتر حرکت کند از صلح، آرامش و آسایش فاصله بیشتری می‌گیرد و زندگی این فرد تبدیل به جهنم و میدان جنگ می‌شود. هر چه‌قدر جهل انسان بیشتر باشد دیگران را بیشتر قضاوت می‌کند.
یک انسان آگاه می‌تواند درمورد خودش، جایگاه و مسئولیتی که دارد قضاوت کند، برای مثال راهنما می‌تواند درمورد رهجوی خود قضاوت کند. این‌که اگر رهجو در موقع سفر دچار کم‌وکاست و نقصان است راهنما با تفکراتش می‌تواند راهکارهای جدیدی ارائه دهد و باعث پیشرفت او شود. جهالت انسان بسیار بزرگ و وسیع است و ریشه‌های متعددی دارد و با خودخواهی، کینه، ترس و منیت خودش را نشان می‌دهد. قضاوت‌کردن از ظن و گمان بد آغاز می‌شود و بعد شخص وارد مرحله تجسس و سرزنش می‌شود و در مرحله آخر حکم صادر می‌کند که اغلب این قضاوت‌ها نادرست و اشتباه است.
انسان جاهل و نادان در پی یافتن معایب دیگران است و این کار باعث می‌شود شخص به عمق تاریکی فروبرود، از نور و روشنایی فاصله بگیرد، حس او به‌شدت آلوده شود و در خیلی از مواقع ارتباط او با آموزش قطع شده و در درونش پر از غم و تشنج می‌شود. برای این‌که از این جهنمی که با دست خودش ساخته خارج شود؛ باید تزکیه و پالایش کند و با تفکرات درست و حس پاک در مسیر دانایی قدم بردارد و این اتفاق نمی‌افتد مگر این که از قضاوت‌کردن دیگران دست بردارد. کنارگذاشتن و پرهیزکردن از این صفت ضدارزشی احتیاج به تمرین و ممارست دارد. در پایان از خداوند درخواست می‌کنم ما را در مسیر درست هدایت کند.
نویسنده: راهنما همسفر زینب
رابط خبری: همسفر سوسن رهجوی راهنما همسفر خندان
ویراستاری و ارسال: همسفر سعیده رهجوی راهنما همسفر خندان
همسفران نمایندگی لویی پاستور
- تعداد بازدید از این مطلب :
977