جهالت به همراه خود ترس و ناامیدی می‌آورد

سلام دوستان زهرا هستم همسفر

قضاوت، نیاز به پیش‌ نیازهایی مثل فرمانِ عقل و خودشناسی و ایمان دارد؛ ولی جهالت، نیاز به پیش‌نیاز ندارد؛ یعنی عدم نور و تاریکی مطلق. وقتی نوری نیست، یعنی نادانی. وقتی جهالت باشد ترس و نا اُمیدی و منیت می‌آید. اگر جاهل و خرافاتی باشیم نتیجه‌ این جهل نداشتن امنیت می‌شود. حرص، بخل، خودخواهی، زائیدهٔ جهالت است. در واقع صفات منفیِ ما میوهٔ جهالت است؛ مثل اعتیاد یعنی در حقیقت نادانی بوده است که به فرد را به سمت مواد کشیده است.

انسان وقتی خلق شد، خداوند اعلام کرد که چنین موجودی خلق‌ کرده‌ام و تمام ساکنین آسمان را فرا خواند و فرمود: انسان را از خاک آفریدم و آن چیزی را که من می‌دانم شما از دانستن آن عاجز هستید. همان موقع ویژگی به نام اختیار، به انسان داد، پس وقتی به انسان اختیار داده شد در واقع، قدرت قضاوت هم به او داده شد و این قضاوت راجع‌به خود و زندگی فردی او می‌باشد. انسان لحظه به لحظه در حال قضاوت است؛ مثل این که با خود بگوید آیا به کنگره بروم یا نروم؟ پولم را این‌جا خرج کنم یا نکنم؟ و چیزهایی از این قبیل را می‌توان مثال زد.

سلام دوستان معصومه هستم همسفر

ما در کنگره ۶۰ آموزش می‌گیریم که فقط و فقط دوربین را روی زندگی خود تنظیم کنیم، عیب‌های خود را ببینیم و  آن‌ها را رفع کنیم. در مورد هیچ شخصی قضاوت نکنیم؛ چون قضاوت کردن، کار انسان‌های جاهل است و هر شخصی برای خود حریمی دارد، ما نباید به حریم دیگران تجاوز کنیم. ما انسان‌ها خیلی مواقع، دیگران را قضاوت می‌کنیم و‌ حتی در مورد آن‌ها حکم هم صادر می‌کنیم و برای این‌ که این کار را انجام ندهیم باید از ضدارزش‌ها دوری کنیم.

سلام دوستان زینب هستم همسفر 
در مورد دستور جلسه قضاوت و جهالت باید گفت: قضاوت نقطهٔ مقابل جهالت است؛ یعنی در واقع جایی که قضاوت کردن مربوط به ما نیست، قضاوت می‌کنیم و این جهالت حساب می‌شود این‌جا است که ما در وادی جهالت قرار گرفته‌ایم، در کنگره گفته شده است که باید جهان‌بینی را بدانیم و از هر دستی که بدهیم از همان دست پس می‌گیریم.

یکی از قانون‌هایی که جهان دارد این است که قضاوت نکنیم تا در مورد ما هم قضاوت نشود یا مثلاً در مورد دیگران غیبت نکنیم تا پشت سر ما هم غیبت نشود، اگر این مقوله را یاد بگیریم قطعاً در زندگی به ما کمک خواهد کرد، لذا این درس زندگی است تا در نهایت از آن لذت ببریم و خداوند هم همین را می‌خواهد. یک مثَلی از قدیم الایام است که می‌گوید: به مالَت نناز که به شبی بند است، به حسنت نناز به تبی بند است. قضاوت کردن کار بسیار سختی است.

ما سوادِ قضاوت نداریم که بخواهیم راجع به شخصی قضاوت کنیم، وقتی در مورد شخصی افکار منفی داریم و او را مورد قضاوت قرار می‌دهیم، همهٔ آن‌هایی که در ذهن خود پرورش داده‌ایم نادرست است و فقط در خیال ما می‌باشد که نهایتاً باعث ناراحتی طرفین می‌شود. کسانی که قضاوت می‌کنند در حقیقت انسان‌های جاهل می‌باشند. قضاوت کردن مربوط به اشخاصی می‌شود که درس آن را خوانده‌اند، یک قاضی حقِ قضاوت دارد.
نوعِ دیگر از قضاوت کردن قضاوت در مورد خود است و قضاوتِ بسیار درستی است و این هیچ ایرادی ندارد، چون باعث ایجاد تفکر می‌شود؛ اما این موضوع در مورد دیگران سنخیت ندارد و معمولاً قضاوت‌ها منفی هستند؛ برای همین در رنج و عذاب هستیم. فقط یک نیرو است که قضاوتِ آن بر اساس عدالت است و در حقیقت آن نیرو همان کائنات است که قضاوت او بر مبنای عدالت است.

رابط خبری: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر حدیث (لژیون ششم)
عکس: همسفر منیره، مرزبان خبری
ویراستار: همسفر الهام رهجوی راهنما همسفر ژیلا (لژیون اول)
ارسال: همسفر زهره رهجوی راهنما همسفر شهناز (لژیون سوم)
همسفران نمایندگی صفا‌دشت