در کنگره از جهل خودمان به خدای پناه می‌بریم

جلسه ششم از دوره سی و ششم کارگاه‌های آموزشی، خصوصی کنگره 60، نمایندگی فردوسی مشهد، با استادی مسافر محسن، نگهبانی مسافر هادی و دبیری مسافر حجت با دستور جلسه "قضاوت و جهالت" یکشنبه 10 تیر ماه 1403 ساعت 17 آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
دستور جلسه قضاوت و جهالت، قضاوت و جهالت دو تا کلمه متضاد یکدیگر است و همدیگر را تکمیل می‌کند. چرا باهم آمده یعنی در بحث جهان‌بینی ما هرکسی نمی‌تواند قضاوت را انجام بدهد هر فردی که دیگران را قضاوت کند، از نادانی وبی خردی اوست در بحث جهان‌بینی یعنی تفسیر درست موضوعات روزمره ما وقتی‌که موضوعات به‌درستی تفسیر بشود با توجه به آموزش و سلسله آموزش‌هایی که در کنگره 60 دیده‌ایم به آرامش‌خواهیم رسید.
برای رسیدن به یک جهان‌بینی درست باید که راه ارزش‌ها را طی نماییم و برای رسیدن به راه ارزش‌ها چند روش ارائه‌شده است که در جزوه جهان‌بینی آن‌ها را مطالعه کردیم.
مثال: دروغ نگفتن، قضاوت نکردن، تجسس نکردن، تهمت نزدن و سایر ضد ارزش‌های دیگر. چیزی که برای ما مهم است، قضاوت نکردن دیگران است وقتی ما می‌خواهیم دیگران را مورد قضاوت قرار دهیم از روی نادانی ونداشتن آگاهی و اطلاعات، دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهیم و آن ناخالصی که درون ما است می‌آید به وسط میدان و سایر ناخالصی‌های دیگران را جذب می‌کند، من اگر بخواهم دیگران را مورد قضاوت قرار بدهم یعنی من خودم فاقد آن خلوص هستم که دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهم.

در کنگره زمانی که شروع به درمان اعتیاد می‌کنیم را سفر اول می‌گوییم و سفر دوم را شناختن خویش می‌دانیم. هیچ‌کس در سفر اول و دوم نباید دیگران را قضاوت کند و این انرژی پاک که ما در کنگره به دست می‌آوریم نباید با قضاوت کردن دیگران از برود.
در مورد جهالت: ما در کنگره از جهل خودمان به خدای خودمان پناه می‌بریم یعنی جهل ما فراتر از همه‌چیز است. جهل ما در صور پنهان ما است که دانایی ما را دانایی غیر مؤثر قرار خواهد داد وقتی‌که من بلد نباشم آن چیزی که آموختم استفاده کنم و کاربردی کنم فایده‌ای ندارد. خداوند وقتی‌که انسان را آفرید بر سر دوراهی قرارداد و آنجا به انسان در مورد قضاوت کردن یاد داد، اول چیزی که به ما آموزش داد راجع به قضاوت خودمان است چه راهی را برویم و چه‌کاری را انجام بدهیم. سه نوع قضاوت داریم یکی در مورد خودمان، دومی در مورد دیگران و سوم در مورد خداوند باری‌تعالی.
حتماً خداوند قضاوت کردن در مورد خودش را خواهد بخشید ولی حق‌الناس هست که به گردن ما می‌ماند و هر قضاوت ما نسبت به بقیه طناب و بندی است به گردن ما گره‌زده می‌شود و با هر قضاوت این گره محکم‌ترمی شود.
وجود من و امثال من در اینجا و در این مکان، دلیل بارزی براین است که خدا مرا بخشیده است. تنها راه رهایی از قضاوت دیگران این است که دوربینی را که روی دیگران نصب‌کرده‌ایم، برداریم و به روی خویشتن خویش نصب نماییم. باید در سفر دوم و در مرحله خودشناسی از ضد ارزش‌ها یکی‌یکی دوری‌کنیم و به سمت ارزش‌ها حرکت نماییم تا به آرامش برسیم و یک مسئله مهم در قضاوت حس است، وقتی در قضاوت نسبت به فرد موردنظر حس ما به بدی کشیده شود، یعنی داریم قضاوت بد می‌کنیم و وقتی حس خوبی داشته باشیم یعنی که از طرف به‌خوبی یاد می‌کنیم.
راه رهایی از قضاوت بی‌جا، استمداد از خداوند است که درراه درست مستدام باشیم و دوربینمان را روی خودمان زوم نماییم.
خیلی ممنون که به صحبت‌های من گوش دادید.

تایپ: مسافر فرشاد لژیون بیست و دوم
ویرایش: مسافر علی لژیون یکم
تصویربردار: مسافر محمد لژیون پنجم
ارسال خبر: مسافر محسن لژیون پنجم