مشارکت مکتوب- قضاوت و جهالت

همسفر باران
قضاوت به معنی حکم کردن و جهالت به معنای ندانستن است. قضاوت یعنی داوری کردن درباره موضوعی که ما نسبت به آن دانایی و آگاهی نداریم ما ظاهر امر را می‌بینیم و از باطن آن خبر نداریم؛ بیش‌تر قضاوت‌ها در ظاهر است زیرا هرچه چشمان‌مان می‌بیند مورد قضاوت قرار می‌دهیم.

من در صور پنهان خودم یعنی در ذهن و فکرِ خود، مدام دیگران را قضاوت می‌کردم اما با ورودم به کنگره یاد گرفتم که تنها در اموری که مربوط به خودم است باید قضاوت کنم و بهتر است دوربین را از روی دیگران برداشته و روی خودم بگیریم تا خودم را بهتر بشناسم. قضاوت از منیت می‌آید و به ترس و بعد از آن ناامیدی می‌رسد.

ما در کنگره می‌دانیم که قضاوت دو طرفه است یعنی وقتی در مورد دیگران قضاوت می‌کنیم، اجازه می‌دهیم دیگران هم در مورد ما قضاوت کنند.
با اولین نگاه نسبت به دیگران قضاوت نکن چرا که با اولین نگاه نمک و شکر از هم تشخیص داده نمی‌شود!

جهالت رابطه مستقیمی با قضاوت دارد و قضاوت کردنِ دیگران نشانه جهل انسان است. آقای مهندس می‌فرمایند: تجسس، قضاوت و غیبت هر سه رابطه نزدیکی با هم دارند پایه و اساس غیبت و قضاوت، تجسس کردن است. انسان برای قضاوت باید به تشخیص و آگاهی برسد و این تشخیص همراه با دانایی، آگاهی و کسب اطلاعات صورت می‌گیرد؛ قضاوت در مورد دیگران باعثِ از بین رفتن انرژی ما می‌شود، همان انرژی‌ که باید صرف کارهای خودمان می‌شد.

قضاوت در مورد انسان‌ها در ما تخریب ایجاد می‌کند و آرامش و آسایش را از ما سلب می‌کند؛ همیشه باید بدانیم که در محضر خداوند هستیم و خداوند همیشه بر قضاوت‌های ما ناظر است.

به قول مولانا:
نه تو آنی که همانی
نه من آنم که تو دانی

همسفر فائزه.م
وظیفه ما نیست که خطای دیگران را جستجو کنیم و دیگران را قضاوت کنیم؛ چرا که تمام نیروی خود را باید برای قضاوت در کار خودمان صرف کنیم و سعی کنیم تمام خصوصیات و صفات بدمان را تغییر دهیم.

قبل از این‌که بخواهیم درباره زندگی یا کار هرکس یا درباره چیزی که احساس می‌کنیم انگار در دنیا اتفاق می‌افتد، برداشت خودمان را به میان بکشیم و قضاوتش کنیم باید یادمان باشد فقط چیزی را می‌دانیم که فکر می‌کنیم می‌‌دانیم و این خود یک هیچِ ناتمام است.

این نکته هم یادمان باشد که هیچ‌کس در دنیا کامل و پاک نیست. اگر از آدم‌ها به خاطر اشتباه‌شان دوری کنی همیشه تنها خواهی ماند؛ پس کمتر قضاوت کنیم و بیشتر عشق بورزیم.
باید بدانیم هر شخص داستانی دارد و یک چیزی را پشت سر گذاشته که تغییرش داده است؛ پس نباید هیچ‌کس را با داستانی که از خودمان می‌سازیم قضاوت کنیم.

منی که فکر می‌کنم قضاوت شدم هیچ‌وقت به خاطر حرفِ مردم زندگی‌ام را خراب نمی‌کنم. دهان این مردم همیشه باز است.
به قول معروف: در دروازه را می‌شود بست ولی در دهان مردم را نه! پس بگذاریم هرچه که می‌خواهند بگویند، وقتی این خدای ماست که باید ما را قضاوت کند چه اهمیتی دارد که دیگران در مورد ما چگونه فکر کنند و چه بگویند؟
هر وقت خواستید کسی را قضاوت کنید یاد شعر اخوان ثالث بیفتید که می‌گوید: هر که خود داند و خدای دلش که چه دردیست کجای دلش.

گردآوری و ویرایش: رابط خبری همسفر زهرا.ط لژیون راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ارسال: همسفر زهرا لژیون راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
همسفران نمایندگی وکیلی