فقط انسان می‌تواند قضاوت کند

چهاردهمین جلسه از دور سی و ششم کارگاه‌های آموزشی ویژه مسافران کنگره 60، نمایندگی ایمان با استادی دیدبان محترم مسافر علی مجدیان ، نگهبانی مسافر غلام و دبیری مسافر محسن با دستور جلسه "  قضاوت و جهالت "  در روز شنبه 9 تیر ماه 1403 ساعت 17 آغاز به کار نمود.
خلاصه سخنان استاد:

خیلی خوشحال هستم که امروز خدمت شما رسیدم، من در شعبه ایمان حداقل در این مکان، استاد جلسه نبودم و امروز به بهانه پیمان مرزبان های جدید و تقدیر از مرزبان های قدیم خدمت شما رسیدم و خیلی خوشحال هستم.
چندتا نکته هست که چون برای همه اعضا است، من صلاح دیدم که در این جایگاه درباره این ها صحبت کنم.
مواردی هم که خصوصی است بعدا به خودشان خواهم گفت ولی خب این مواردی است که عمومی است و باید گفته شود .
اول اینکه، دبیر جلسات کنگره باید خلاصه سخنانان آقای مهندس که در روز چهارشنبه صحبت می‌کنند خوانده شود.
بعضی از شعبات کنگره فکر می‌کنند که فقط این خلاصه سخنان باید در جلسات باز خوانده شود. ولی خب اصلا اینطور نیست، و باید هر سه جلسه خوانده شود که خواهش می‌کنم دبیرها به این موضوع توجه کنند.
این اتفاق مانند به جای خود است و باعث می‌شود که تمام اعضا و شعب کنگره هم‌سو شوند.
در واقع به غیر از موارد خاصی که درکنگره اتفاق افتاده که نیاز است که ایشان درباره آن صحبت کنند، دستور جلسات مثل سرمشق برای ما است. دقیقا مانند زمانی که ما می‌خواهیم نوشتن چیزی را یادبگیریم و معلم برای ما یک سرمشق می‌نویسد تا از روی آن ماهم بتوانیم بنویسیم.
این صحبت های چهارشنبه هم دقیقا به همین صورت است و مرزبان ها حتما روی این موضوع تکیه و تاکید کنند تا اتفاق بیوفتد .
دوم اینکه در ابتدای جلسات وقتی که چهارده ثانیه سکوت اعلام می‌شود این یک حرکت نمادین نیست ، این اتفاق باید بیوفتد و من از نگهبانان نظم و مزربان ها و مهماندارها خواهش می‌کنم که این موضوع را رعایت کنند.
یعنی چندثانیه مانده تا این پیام خوانده شود، مهماندار باید از ورود و خروج افراد جلوگیری کند، تا این چهاده ثانیه سپری شود و دوستانی که در جلسه حضور دارند نباید با یکدیگر صحبت کنند و باید حتما سکوت کنند. جا به جا نشوند و درجای خودشان بنشینند تا این چهارده ثانیه به اتمام برسد.
تک تک کلماتی که در نوشتار های کنگره نوشته شده است. برای هر کدام ساعت ها فکر شده ، بسیار زمان برده و تجربه شده است. دقیقا مثل نوشتاری که برای اعلام سفر برای سفر اولی ها اعلام می‌شد، که فقط یک گرم سی ،پانزده و ده روز اعلام سفر کنند و روی این فکر شد ، مدت ها بحث شد تا ببینند که مزایای این چه است و معایب آن چیست ؟
و به این نتیجه رسیدند که معایب آن بیشتر از مزایای آن است و تصمیم بر این شد، که در نوشتار های جدید 1403 این قسمت حذف و تمام سفر اولی ها می‎‌توانند اعلام سفر کنند.
پس روی تک تک این کلمات تفکر شده است و پشت این چهارده ثانیه سکوت هم فلسفه ای وجود دارد.
این فلسفه این است که ما با این سکوت بتوانیم از جنجال هایی که بیرون از کنگره داشتیم، حالا این جنجال ها می‌توانند: بحث و دعوا باشد یا گرما و سرما بوده ، تلفنی شده یا هر چیز دیگری ما با این سکوت می‌خواهیم از آنها جدا شویم و فاصله بگیریم.
سکوت در هر مسئله ای به معنای فاصله است. در موسیقی هم به معنای فاصله است و در سخنرانی هم به همین صورت، نشان‌دهنده فاصله است. وقتی در سخنرانی، شخص می‌خواهد موضوع را عوض کند، سکوت می‌کند و این سکوت دارای یک حرمت است .
درباره ی حرمت آقای مهندس توضیح دادند که یک برداشت از این کلمه از حرام بودن می‌آید، و به این معنی است که به آن احترام بگذاریم. مثلا می‌گویند آب حرمت دارد، خاک حرمت دارد و این به خاطر این است که ما به حریم آن نزدیک نشویم و این سکوت هم در کنگره از مواردی است که ما باید حتما رعایت کنیم .
و اما درمورد دستور جلسه ، من سعی می‌کنم، مختصر درمورد دستور جلسه صحبت کنم تا بتوانیم درباره مرزبان ها و درمورد نقاط مثبت و منفی آن صحبت کنیم.
رسم شده بود که در کنگره می‌گفتند؛ مرزبانی مثل راه رفتن روی گدازه های آتش است.
ولی این برای بیست سال پیش است و الان واقعا اینطور نیست و مسیر مرزبانی واقعا مشخص و هموار شده است .
و اما درمورد دستور جلسه که قضاوت و جهالت است ، همانطور که گفتم آقای مهندس که درباره دستور جلسات صحبت می‌کنند خیلی مختصر و مفید است و خلاصه صحبت های ایشان در روز چهارشنبه این بود؛ قضاوت دقیقا به این معنایی که ما در کنگره داریم، جایی اتفاق می‌افتد که جهالت اتفاق بیوفتد.
جایی که من شروع می‌کنم به قضاوت کردن دقیقا جایی است که من در آن نقطه دارای جهالت هستم.
در ادامه توضیح می‌دهند که قضاوت به دو صورت اتفاق می‌افتد یکی به این صورت است که من خودم را قضاوت می‌کنم و این از واجبات است و باید اتفاق بیوفتد و دلیل خلق انسان همین است.
آن هم به واسطه اختیاری است که انسان دارد و در دوراهی های زندگی باید این قضاوت اتفاق بیوفتد، که من اگر این مسیر را بروم چه اتفاقی خواهد افتاد و اگر از مسیر دیگری بروم چه اتفاقی می‌افتد؟
تصمیماتی که انسان می‌گیرد برمبنای اختیاری که دارد و قضاوت کردن درباره ی آینده خودش است .
جایی که انسان منع شده است. دقیقا جایی است که بخواهد دیگران را مورد قضاوت قرار بدهد.
اختیار فقط به انسان داده شده است و حیوانات نمی‌توانند قضاوت کنند و این موهبتی است که فقط به انسان داده شده است .
در زمان قدیم در کنگره دو جمله وجود داشت که شاید الان برای ما بی‌ادبی به نظر بیاید ولی خب خیلی رک بود و مشاوران تازه وارد هم به تازه واردین می‌گفتند که پنبه ها را از گوش هایتان در بیاورید و در دهانتان قرار بدهید.
این جمله به این معنا بود که در کنگره باید حرف گوش کرد و کمتر صحبت کرد.
دومین جمله که به این دستور جلسه هم ارتباط دارد این بود که دوربین را از روی دیگران بردار و روی خودت بگیر .
یعنی چیزی که من دارم از دیگران فیلم برداری می‌کنم و اتفاقی می‌افتد و من این موضوع را می‌بینم و شروع می‌کنم به قضاوت کردن آن شخص و درمورد آن موضوع نظر دادن و قضاوت کردن.
در کنگره و مخصوصا در خدمت مرزبانی پیش می‌آید که مرزبان با مسافران یا اصلا مرزبانان با هم بحث یا دعوا می‌کنند و ما از هر دو طرف می‌خواهیم که مدتی به کنگره نیایند و معمولا می‌گویند که چرا نباید بیاییم، شما تحقیق کنید که مقصر چه کسی بوده است.
ما در کنگره به دنبال مقصر نمی‌گردیم ، کسی که کارش قضاوت است و هم وقت و تجهیزات برای تحقیقات در اختیار دارد. باز هم ممکن است اشتباه قضاوت کند، ما نه تجهیزات داریم و نه وقت برای این کار.
سعی ما بر این است که این اتفاقات دیگر تکرار نشود و جلوی آن گرفته شود، وقتی در جاده کوهستانی پیچی وجود دارد که ماشین ها از آنجا به ته دره می‌افتند برای ما این مهم است که چگونه این مشکل را درست کنیم تا از ادامه آن جلوگیری کنیم و آن پیچ خطرناک را اصلاح کنیم.
به همین دلیل هم ما درباره یک دیگر قضاوت نمی‌کنیم و به دنبال مقصر هم نمی‌گردیم چون اگر بخواهیم به دنبال مقصر بگردیم مجبور می‌شویم که قضاوت کنیم و وقتی قضاوت کنیم، حکم هم صادر خواهیم کرد به همین دلیل در کنگره این اتفاق نمی‌افتد.‌

گردآوری تنظیم و ارسال: مسافر محمدجواد