قضاوت به معنی حکم کردن و جهالت به معنی عدم آگاهی و ندانستن است. ۳ نوع قضاوت وجود دارد: ۱_ قضاوت بر خداوند ۲_ قضاوت بر مردم ۳_ قضاوت بر خود، که مورد سوم همیشه مورد ستایش است؛ زیرا با این‌کار من به نواقص خودم پی می‌برم و می‌توانم در پی رفع این نواقص تلاش کنم، البته اگر به‌درستی قضاوت کنم. من در کنگره یاد گرفتم افرادی که خودشان را بدون عیب و نقص می‌دانند، و دیگران را قضاوت می‌کنند، نور ایمان و دانایی در آنها وجود ندارد. قضاوت کار ما نیست، پس به قضاوت ننشینیم و بدون دلیل و مدرک قضاوت نکنیم، تا مورد قضاوت قرار نگیریم. ارتباط این دو کلمه به این معنی است که ما باید از قضاوت بر مبنای جهالت پرهیز کنیم.
قضاوت زمانی اتفاق می‌افتد که من در مورد آن موضوع و یا شخص آگاهی کامل نداشته باشم و فقط از روی ظاهر آنها قضاوتی را انجام دهم. انسان همیشه در حال قضاوت بسیاری از مسائل روزمره زندگی است ولی قضاوت در مورد دیگران اشتباه است. به قول آقای مهندس: «اگر می‌خواهید در مورد راه رفتن کسی قضاوت کنید، ابتدا کمی با کفش‌های او راه بروید». کسانی که دیگران را قضاوت می‌کنند، معمولاً در زندگی هدف مشخصی را دنبال نمی‌کنند. هر چه انسان داناتر باشد کمتر قضاوت میکند و هــر چه جاهل‌تر باشد بیشتر قضاوت میکند. در جهان‌بینی هم مثلث جهالت در مقابل مثلث دانایی قرار می‌گیرد. سه ضلع مثلث جهالت که (منیت، نا‌امیدی و منیت) است در قضاوت ما تأثیرگذار است.
معمولاً انسان از نظر ادراک عقلی می‌داند که قضاوت کاری اشتباه است ولی در نهایت آن کار را انجام می‌دهد، به این دلیل که دستور قضاوت در مغز انسان، در کسری از ثانیه صادر میشود ولی شخص دیگر تفکر نمی‌کند که این کار درست نیست و از فرمان عقل پیروی نمی‌کند. راهکار مقابله با قضاوت فقط بالا بردن دانش، آگاهی و استفاده از عقل سلیم است.
من برای اینکه نواقص خودم را پنهان کنم دیگران را قضاوت می‌کنم. شاید از این‌کار انرژی بگیرم اما قطعـا این انرژی مخرب خواهد بود. معمولا در قضاوت فقط ظاهر کار را در نظر می‌گیریم و به باطن آن موضوع توجه نمی‌کنیم و اصلا به درستی و نادرستی آن تفـکر نمی‌کنیم. زمانی که در مورد دیگران قضاوت می‌کنیم باعث میشود انرژی‌مان از بین برود، انرژی که باید صرف کارهای خودمان از جمله درمان و آموزش شود.
قضاوت کردن در مورد انسان‌ها در ما تخریب ایجاد میکند و آرامش و آسایش ما را سلب میکند. انسان همیشه بر سر دو راهی قرار می‌گیرد و با اختیار خود راه خویش را انتخاب میکند و در هر جایگاه و مقامی دائماً در حال قضاوت می‌باشد، مثلاً: چرا این لباس را پوشیدی؟ چه‌قدر چاق شدی،چرا اینجوری راه می‌روی؟ و موارد دیگر هم وجود دارد. کسانی که دائماً در مورد دیگران قضاوت می‌کنند در زندگی شخصی هدف و برنامه مشخصی ندارند. حتی قضاوت کردن در مورد فرزندان و همسر باید در حدی باشد که وارد حریم خصوصی آنها نشویم. قضاوت رابطه مستقیمی با جهالت دارد. قضاوت کردن بسیار دشوار است و هر کسی نمی‌تواند قضاوت کند. کسی می‌تواند قضاوت کند و حکم صادر نماید که علم و دانش آن را داشته باشد، درس قضاوت خوانده باشد و مراحلی را پشت سر گذاشته باشد.
هر چه سطح دانایی بالا باشد، قضاوت راجع به دیگران پایین‌تر است. انسان جاهل بیشتر در مورد دیگران قضاوت میکند و در هر کاری دخالت میکند. برای اینکه عقل آدمی بتواند به درستی قضاوت کند بایستی بداند، هر چه دانایی انسان‌ها در بستر آموزش، تجربه و تفکر افزایش یابد به همان نسبت قدرت تشخیص افزایش می‌یابد و خطا در قضاوت‌ها کم و کمتر میشود، که خود باعث انتخاب‌های سالم و درست می‌گردد و به برقراری صلح و آرامش در زندگی و حیات‌ها می‌انجامد. برای اینکه باغ‌مان آباد شود باید قضاوت کردن را بشناسیم. قضاوت در جایگاه خود درست است. خرابه‌های ویران توسط انسانهای دانا آباد میشود و دانا کسی است که بداند کجا قضاوت کند و کجا قضاوت نکند.
انسانهای دانا دنبال صلح و آرامش هستند؛ چرا که می‌دانند در صلح و آرامش است که همه چیز ساخته میشود، حاصل جنگ چیزی جز ویرانی نیست. من قبل از آمدن به کنگره خیلی قضاوت می‌کردم از مسافرم گرفته تا خانواده‌اش و خانواده خودم همه را قضاوت می‌کردم.
من از سی‌دی قضاوت آموختم برای اینکه در آرامش باشم باید قضاوت و دید منفی را از خودم دور کنم و به افراد با دید مثبت نگاه کنم. قضاوت درست بر پایه مثلث دانایی: (آموزش، تجربه و تفکر) است، در غیر این صورت از روی جهالت است و نتیجه نادرستی دارد.
نویسنده: همسفر شوکت رهجوی راهنما همسفر اشرف (لژیون یازدهم)
ویراستار: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون دوم)
رابط‌خبری: همسفر راضیه رهجوی راهنما همسفر اشرف (لژیون یازدهم)
عکس: مرزبان‌خبری، همسفر مریم
ارسال: همسفر مهناز رهجوی راهنما همسفر مهین (لژیون سوم)
همسفران نمایندگی هاتف
- تعداد بازدید از این مطلب :
77