قضاوت از ظن و گمان بد بردن نسبت به دیگران انجام می‌گیرد

سلام دوستان عباس هستم یک مسافر.
اصلی‌ترین موضوعی که در کنگره مطرح می‌شود و آقای مهندس ابتدا صحبت‌هایشان عنوان می‌کنند و تاکید بسیاری دارند این است که بزرگترین دشمن ما جهل و ناآگاهی ماست. این جهالت است که مشکلاتی در زندگی ما به وجود می‌آورد و باعث می‌شود از مسیرمان دور شویم. جهالت اجازه نمی‌دهد که ماهیت خواسته‌ها را بفهمیم که انجام چه عملی برای ما خوب یا بد است. استاد امین در نوشتارهای کنگره بیان می‌کنند: جهالت دارای سه پارامتر ترس، منیت و ناامیدی می‌باشد که اضلاع تشکیل دهنده یک مثلث هستند. هرکدام از این پارامترها روبروی اضلاع مثلث دانایی قرار می‌گیرند و مانع رشد آنها می‌شوند.
برای مثال ترس مانع تفکر می‌شود، ناامیدی مقابل تجربه کردن و منیت مانع آموزش گرفتن می‌شود. هرکدام از این موانع ما را از حرکت و رشد باز می‌دارد و باعث می‌شود که انتخاب‌های غلط انجام بدهیم.‌ دستور جلسه این هفته؛ قضاوت و جهالت می‌باشد که رابط یکدیگر هستند. وقتی درگیر هرکدام از پارامترهای مثلث جهالت شویم باعث می‌شود که یا ما چیزی از دست بدهیم یا انگیزه زندگی نداشته باشیم و یا خودمان را بالاتر از موضوعی قرار بدهیم. بروز این حس‌ها در ذهن ما سوالاتی به وجود می‌آورد؛ اعم از: چرا من؟ چرا اون شخص می تواند و من در مقابل حرکت عاجز هستم؟ و بسیاری از چراهایی که ما را به طرف قضاوت سوق می‌دهد.
در وادی پنجم آقای مهندس می‌گویند که قضاوت ذهن را مخدوش می‌کند و نمی‌گذارد که تفکرات را به فعل تبدیل کنیم، در واقع آرامش را از انسان می‌گیرد. به طور کلی هر چقدر انسان‌ داناتر و آگاه‌تر باشد متوجه می‌شود که اگر دیگران حرکت می کنند و در شرایط، موقعیت‌هایی مطلوب قرار می‌گیرند و اینکه چرا من اون شرایط را ندارم؟ به خاطر اعمالی است که خودم انجام می‌دهم و اگر امیدوار باشم و نهایت تلاش خودم را به کار بگیرم قطعا من هم به خواسته‌های مطلوبی دست پیدا خواهم کرد. در زندگی اگر به دنبال آرامش و آسایش هستیم و می خواهیم به اهدافی که در سر می‌پرورانیم برسیم، باید به سمت آگاهی و دانایی بیشتری حرکت کنیم، این مهم فقط و فقط با آموزش انجام پذیر می‌باشد؛ در ادامه آموخته‌های‌مان را تبدیل به تجربه کنیم و در نهایت در مورد آموزش و تجربه‌هایی که به دست آوردیم تفکر کنیم، تا اندک اندک بتوانیم دانایی را کسب کنیم و اطلاعات درستی به عقل برسد تا اینکه به مرحله تشخیص برسد و راه را از بیراهه برای ما مشخص کند.
قضاوت از ظن و گمان بد بردن نسبت به دیگران انجام می‌گیرد، باعث می‌شود تجسس در امور دیگران صورت بگیرد و در ادامه به قضاوت کردن و اشتراک گذاشتن با دیگران (غیبت کردن) می‌انجامد، در نهایت به حکم و اجرای آن توسط خودمان می‌رسد. آقای مهندس فرمودند: کسانی که مدرک و شغل قضاوت انجام می‌دهند، با وجود اسناد، مدارک و شاهدان موجود در پرونده بازهم با اشتباه مواجه می‌شوند، چه برسد به آن‌هایی که‌ موضوع کوچکی می‌بینند و شروع به داستان سرایی می‌کنند؛ مثل این می‌ماند که کتابی را از میان باز کنند و با نداشتن اطلاعاتی از قبل و بعد، به قضاوت کردن بپردازند که باعث مشکلات بزرگی برای خود و دیگران می‌شوند. انشاالله بتوانیم با این مطالب به درک صحیح این موضوع که برای قضاوت به آگاهی و دانایی کافی نیاز است برسیم، بدانیم قضاوت کردن مخصوص خداوند است. از این که به صحبت های من توجه نمودید، سپاسگزارم.

تایپ، تنظیم و ارسال: مسافر حسین لژیون پنجم

نمایندگی خواجو