قضاوت بی‌جا یعنی جهالتِ محض

یازدهمین جلسه از دوره دوم کارگاه‌های آموزش مجازی همسفران نمایندگی وکیلی یزد با استادی همسفر زیبا با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» در تاریخ نهم تیرماه ۱۴۰۳ برگزار شد.

خلاصه سخنان استاد:

خدای خودم را شاکر و سپاس‌گزارم که به من فرصت داده شد تا در این جایگاه خدمت کنم و آموزش بگیرم. یکی از دستور جلسات کنگره ۶۰ قضاوت و جهالت است که به نظر ساده می‌رسد؛ ولی اگر آن را درک نماییم و از این کار ضد ارزش دوری‌کنیم کار بسیار ارزشمندی برای خودمان انجام داده‌ایم. اصولاً انسان موجودی است که فطرتاً قاضی خلق‌شده نه برای دیگران بلکه برای خودش.

در کنگره ابتدای هر جلسه برای دور ماندن از جهل و ناآگاهی خودمان به خدا پناه می‌بریم؛ سعی می‌کنیم از جهل و نادانی دوری‌کنیم و در مورد دیگران قضاوت نکنیم. آقای مهندس می‌فرمایند: «ما از صور پنهان انسان‌ها اطلاعی نداریم؛ پس نباید به خود اجازه بدهیم که دیگران را مورد قضاوت قرار دهیم». آنچه ما را از قضاوت کردن دور می‌کند، میزان دانایی ما است؛ ما باید سعی کنیم دانایی خودمان را بالا ببریم؛ چون باعث می‌شود کمتر قضاوت کنیم. وقتی ما دیگران را قضاوت می‌کنیم؛ یعنی مثلث جهالت که دارای سه ضلع ترس، منیت و ناامیدی هست در ما تشکیل‌شده است.

زمانی که در کنگره به صحبت‌های راهنمایم گوش دادم و آموزش گرفتم، باعث شد که دیگر کسی را قضاوت نکنم و اگر قضاوتی انجام می‌دهم فقط در مورد خودم باشد. مدتی پیش قبل از آمدنم به کنگره، فکر می‌کردم مسافرم باعث تمام مشکلات زندگی‌ام است؛ اما وقتی دوربین را به سمت خودم چرخاندم و به عیب‌های خودم پرداختم در زندگی احساس آرامش و آسایش بیشتری می‌کنم. اگر بخواهیم مورد قضاوت دیگران قرار نگیریم؛ باید همه‌چیز را مثبت ببینیم و دیگران را قضاوت نکنیم. قضاوت بی‌جا یعنی جهالت محض.

خدا را شکر در حال حاضر نسبت به قبل از آمدنم به کنگره، خیلی تغییر کرده‌ام و از زمانی که وارد سفر دوم شده‌ام، سعی می‌کنم ذهنم را بی‌جهت درگیر نکنم؛ چون می‌دانم با قضاوت کردن دیگران انرژی خودم را هدر داده‌ام و تلاش می‌کنم با کاربردی کردن آموزش‌هایی که از کنگره فرامی‌گیرم دانایی خود را بالابرده و از قضاوت کردن دوری نمایم. انسانی که در مورد دیگران قضاوت می‌کند در زندگی هدف و برنامه مشخصی ندارد. بیشتر قضاوت‌ها از روی ظاهر افراد است و ما از باطن آن‌ها آگاهی نداریم؛ چون هر چه چشم می‌بیند، سریع به قضاوت می‌پردازد.

قبل از ایراد گرفتن از راه رفتن شخصی، اول کفش او را به پا کنیم و دلیل این‌گونه راه رفتن او را بدانیم و بعد او را قضاوت کنیم؛ چون مشکلات او را درک کرده‌ایم؛ ولی اگر از روی غرض او را قضاوت کرده باشیم، دیگر از روی جهالت ما هست. این کار اگر از روی نادانی، جهالت و نداشتن آگاهی باشد قضاوت تلقی می‌گردد؛ ولی اگر از روی دانایی باشد باعث خارج شدن از تاریکی و رسیدن به روشنایی است؛ باید مثلث دانایی را بفهمیم تا موفق شویم؛ پس آنچه را می‌شنویم سریع باور نکنیم؛ حتی اگر چیزی را هم شنیدیم و آن را باور کردیم در رساندن آن به دیگران عجله نکنیم.

نویسنده: همسفر زیبا رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
گردآوری: رابط خبری همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ویرایش: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر افضل
همسفران نمایندگی وکیلی یزد