قضاوت؛ میوه جهالت است.

جلسه یازدهم از دوره دوم سری کارگاه‌های آموزشی مجازی همسفران نمایندگی خواجو به استادی راهنما همسفر صدیقه با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» در روز شنبه مورخ ۱۴۰۳/۰۴/۰۹ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
در کلام‌الله؛ آیات فراوانی وجود دارد که انسان را به فراگیری علم و دانش و شناخت، دعوت می‌کند؛ در واقع شناخت و معرفت را یک وظیفه قطعی قلمداد می‌کند و بر هر انسان، واجب می‌داند که دانش را فرا بگیرد.
چه سعادتی نصیب ما شده که به واسطه اعتیاد مسافرانمان در مکانی قرار بگیریم که منبعی قوی از اطلاعات، علم‌، دانش و حقایق راستین است و بستری فراهم شد تا بیاموزیم‌. خداوند را بابت این توفیق هزاران بار شاکر هستم.
جهل به معنای عدم شناخت خویشتن و خالی بودن نفس از علم و آگاهی است.
انسان در زندگی، حس‌های منفی زیادی از جمله؛ ترس، منیت، ناامیدی، حسد، کینه، قضاوت و ... را تجربه می‌کند که علت اصلی آن‌ها جهالت است؛ در واقع قضاوت‌ها و حس‌های منفی، میوه‌های جهالت هستند.
انسان؛ تنها موجودی است که قدرت اختیار دارد و به واسطه‌ همین، اجازه و قدرت قضاوت کردن هم به او داده شده است. او فطرتاً قاضی آفریده شده و موظف است امور روزمره و دوراهی‌های زندگانی خود و مسیرش را قضاوت کند که این قضاوت، شخص را به تکامل، نزدیک‌تر می‌کند.
منشأ مشکل اصلی، ابتدا در حس و از ذهن شروع می‌شود. وقتی نسبت به دیگران گمان یا ظن بد ببریم، اولین قدم را برای قضاوت برداشته‌ایم. وقتی حس خوبی نسبت به دیگران نداریم، دنبال اطلاعاتی از آن‌ها هستیم، سپس بر اساس آن اطلاعات که فقط از روی شنیده‌ها، حدس و گمان‌های اشتباه و همچنین از روی حس‌های آلوده داریم، قضاوت کرده، خیلی راحت قیاس و بعد سرزنش و در نهایت، حکم صادر می‌کنیم.
با شروع قضاوت؛ حتی در ذهن ما جنگی در صور پنهان رخ می‌دهد که پیامدهای زیادی، هم برای خود و هم دیگران دارد و حس‌های بازدارنده شخص به ما بر‌می‌گردد. تا زمانی که دائم در حال قضاوت و ایراد گرفتن از دیگران هستیم، نمی‌توانیم تاریکی‌ها و عیب‌های خود را ببینیم؛ در واقع حقه‌ای است که به شخص زده می‌شود و باعث می‌شود انرژی و نیروهای خود را صرف جنگ و تخریب کند که در این صورت، فرصت تزکیه از شخص گرفته خواهد شد.
انسان‌ها شبیه هم نیستند و توانایی‌های آن‌ها نیز متفاوت است. باید یاد بگیریم بدی‌های دیگران را نبینیم و به آن‌ها نمره ندهیم. قضاوت؛ انسان‌ها را از هم دور می‌کند؛ چون شخصی که پیوسته در حال قضاوت دیگران است، فرصت عشق ورزیدن را از دست می‌دهد.
تفکر کردن یکی از مهم‌ترین مواردی است که در کنگره می‌آموزیم. برای هر کاری نیازمند تفکر کردن هستیم. کسی که می‌داند و عمل نمی‌کند با کسی که واقعاً نمی‌داند؛ خیلی متفاوت هستند. تفکر کردن، دشوار است و به همین دلیل، انسان ترجیح می‌دهد که قضاوت نابجا کند. انسان دانا می‌داند همه‌چیز در صلح و آرامش ساخته خواهد شد و در جنگ، فقط ویرانی و خرابی به بار می‌آید‌. انسان؛ هرقدر داناتر باشد، قضاوت کمتری انجام خواهد داد‌.
تا زمانی که شخص متوجه نشود که قضاوت دیگران چه تخریب‌هایی دارد و برای انجام آن مجبور به پرداخت چه بهای سنگینی خواهد شد، دست از قضاوت بر‌نمی‌دارد. البته در مواردی قضاوت، لازم و ضروری است که بسته به جایگاه و مسئولیت اشخاص دارد؛ برای مثال، راهنمای کنگره‌۶۰ می‌تواند رهجوی خود را قضاوت کند. قضاوت‌ها و اعمال هر شخص به خودش بازگردانده می‌شود و دست روزگار؛ طوری می‌چرخد که در همان شرایط قرار بگیرید تا ثابت شود در تاریکی‌ها همه، شبیه هم هستند.
وظیفه‌ هر شخص است که تمام نیروی خود را بر روی قضاوت خودش بگذارد و خصوصیات و صفات بد خود را تغییر دهد.
گر نداری دانش ترکیب رنگ
بین گل‌ها زشت یا زیبا مکن
خوب بودن، شرط انسان بودن است
عیب را در این و آن پیدا مکن

رابط سایت: همسفر ساره رهجوی راهنما همسفر صدیقه (لژیون هفتم)
تنظیم و ارسال: همسفر زینب رهجوی راهنما همسفر بنفشه (لژیون یکم)
همسفران نمایندگی خواجو