پذیرفتن مسئولیت مهم است، اما همه چیز نیست!

چهارمین جلسه از دوره بیستم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه همسفران آقا، نمایندگی پرستار، به استادی همسفر علیرضا، نگهبانی همسفر جواد و دبیری همسفر محمود، با دستور جلسه «وادی چهارم و تاثیر آن به روی من» پنج‌شنبه ۳۱ خرداد ۱۴۰۳، ساعت ۱۴ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان علیرضا هستم یک همسفر.
اول‌ازهمه، خدا را شکر می‌کنم و از نگهبان و راهنمای خودم تشکر می‌کنم که دوباره به من اجازه دادند که این جایگاه رو تجربه کنم، خدمت کنم و آموزش بگیرم.
وادی چهارم و تأثیر آن روی من. پیام وادی می‌گوید: در مسائل حیاتی مسئولیت دادن یا سپردن به خداوند یعنی سلب مسئولیت از خویشتن. در گذشته وقتی من با واژه؛ مسائل یا مسئولیت مواجه می‌شدم، ناخودآگاه یاد دوران دانشگاه می‌افتادم. سال ۹۵ وارد دانشگاه شدم و با محیط دانشگاه آشنا نبودم، محیط جدیدی بود که برای خو گرفتن و آشنا شدن با آن بایستی زمان سپری می‌شد.
شخصی به‌عنوان مسئول آموزش وظیفه هدایت دانشجویان را بر عهده داشت، وظیفه او این بود که دانشجویانی که دچار سردرگمی شده‌اند و کلاس‌ها را پیدا نمی‌کردن را راهنمایی کند. اما این شخص به‌درستی با وظایف خود آشنا نبود و در پاسخ به سؤالات ما می‌گفت: “نمی‌دانم” یا “خبر ندارم”. این موضوع باعث شد تا همه از عملکرد او ناراضی شوند. گاهی اوقات حتی ما اطلاعاتی را به او می‌رساندیم، مثلاً در مورد زمان برگزاری کلاس‌ها و او تشکر می‌کرد.
یک روز، یکی از دانشجویان گروهی دریکی از شبکه‌های اجتماعی ایجاد کرد تا مشکلات را حل کند. این دانشجو به‌عنوان رابط بین برنامه‌ریزی‌ها و استادها برای تشکیل کلاس‌ها عمل می‌کرد، درحالی‌که فرد مسئول، کاری انجام نمی‌داد. این موضوع نشان‌دهنده‌ی این است که مسئولیت گاهی اوقات به‌اشتباه به دیگران سپرده می‌شود، درحالی‌که افرادی که واقعاً مسئولیت دارند، غفلت می‌کنند.
در حال فکر بودم و دوربین را به سمت خودم آوردم.

به قول آقای مهندس که می‌فرمایند: “دوربین را بیاورید سمت خودتان.” دیدم که در زندگی‌ام، در بعضی جنبه‌ها، مثل همان مسئول آموزش، رفتار می‌کنم. یعنی صرفاً اسم مسئول را قبول می‌کنم، اما در عمل نشان نمی‌دهم که واقعاً مسئول هستم.
افراد زیادی در اطرافیانم دیده‌ام که هنگامی‌که مشکلی یا اشتباهی پیش می‌آید، می‌گویند: “بسپارش به من” یا “مسئولیتش را من به عهده می‌گیرم”، اما بعد از مدتی که می‌گذرد، می‌بینیم که اصلاً پیدایشان نمی‌شود. زنگ هم به آن‌ها می‌زنیم، می‌بینیم که گوشی‌شان را خاموش کرده‌اند. به نظرم خیلی بد است که ما فقط اسماً مسئول باشیم. بهتر است آدم مسئولیت اشتباهاتش را به عهده بگیرد، یعنی قدم اول این است که آدم اشتباهش را قبول کند. اما این کافی نیست.
منِ علیرضا با عملکردم باید آن را کامل کنم. اگر می‌خواهم مسئولیت کاره‌ایم را به‌خوبی انجام دهم، نباید صرفاً با دعا، راز و نیاز آن‌ها را به خداوند بسپارم.
من به این دنیا آمده‌ام تا روش‌های حل مشکلاتم را پیدا کنم، آموزش ببینم و مسئولیت‌های اشتباهات زندگی‌ام را بر عهده بگیرم تا بتوانم قدم‌به‌قدم ارتقا، پیشرفت و رشد کنم. این را هیچ‌وقت نباید فراموش کنیم.
ممنونم که به صحبت‌های من گوش کردید.

همچنین قبل از شروع جلسه, آزمون جامع که شامل کلیه منابع آموزشی می‌باشد برای آمادگی همسفران جهت شرکت در امتحان راهنمایی برگزار گردید.

تایپ، ویراستاری و بارگزاری: خدمتگزاران سایت همسفران آقا- شعبه پرستار