پذیرش مسئولیت اولین قدمی است که برای حل مشکل و معضلات می‌توانیم، برداریم

در مسائل حیاتی؛ به خدا وند مسئولیت دادن، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن. در حقیقت تمام وادی چهارم برگرفته از این آیه از کلام الله شریف است. "لَیسَ للاِنسانِ اِلاّ ما سَعی" که انسان هیچ چیز نیست مگر آنچه تلاش و کوشش کند. یعنی هیچ چیز به انسان مجانی داده نمی‌شود. این خیال خام و بیهوده است که بگوییم که من بنشینم و همه کارها و امورات زندگی خودم را به خداوند محول کنم. در وادی‌های گذشته هم خواندیم هیچ موجودی به اندازه خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند. این ها همه به هم مرتبط است که اگر من مسئولیت کار خود را به خداوند بسپارم؛ یعنی این بار مسئولیت را به عهده خداوند می‌گذارم. این‌که من بنشینم در خانه و مدام از خدا بخواهم که روزی من و فرزندانم را برسان و نه دنبال کار برای خودم می‌روم نه هیچ تلاشی می‌کنم و به صورت حق به جانب که هر آن کس که دندان دهد، نان دهد. با این‌ها مسئله ما درست نمی‌شود. مگر این که ما برای انجام کارهایمان سعی و تلاش کنیم، قطعاً خداوند هم به ما در مسیر کمک خواهد کرد.
خداوند می‌گوید از تو حرکت از من برکت، من اگر حرکتی نکنم قطعاً خداوند نمی‌تواند کمکی به من بکند. مثل این می‌ماند که سر سفره نشسته باشیم و فرزند ما یا یکی از اعضای خانواده لقمه‌ای در گلویش بپرد در این شرایط من مادر چه کاری انجام می‌دهم؟ آیا می‌نشینم و فقط خدا را صدا می‌زنم و می‌گویم که خدایا خودت فرزند من را نجات بده؟ یا خودم دست به کار می‌شوم و سعی می‌کنم با دادن آب یا زدن به پشت فرزندم به فرزندم کمک کنم؟ یا این‌که من برای قبولی کنکور تا صبح نماز شب بخوانم، یا ذکر بگویم و هیچ درس نخوانم، آیا در آن امتحان نمره قبولی را می‌گیرم؟ بنابراین باید خود من مسئولیت کار خودم را بپذیرم و پذیرش مسئولیت اولین قدمی است که برای حل مشکل و معضلات می‌توانیم برداریم.
خداوند به ما انسان ها اختیار داده و از همان اول خلقت ما را بر سر دو راهی قرار داده و آخر مسیر هر دو راه را به ما نشان داده است. یکی راه تقوا، درستی، صراط مستقیم و یکی راه فسق و فجور، راه بدی و ضدارزش‌ها؛ اگر به کارهای نیکو بپردازی رستگار می‌شوی‌و اگر به کارهای زشت بپردازی با خاک یکسان می‌گردی و انتخاب را به عهده خودمان گذاشته است. ما کار بد انجام بدهیم مسئولیتش به عهده خودمان است و کار نیک هم انجام بدهیم مسئولیت آن هم به عهده خودمان است. هیچ‌وقت نمی‌توانیم که کار اشتباه خودمان را به دیگران محول کنیم و بگوئیم که تقصیر مادرم، پدرم بود؛ اگر آن‌ها من را به دنیا نمی‌آوردند و یا این‌که از نظر مالی وضعیت خوبی داشتند، من با این مشکلات مواجه نمی‌شدم و ...
زمانی‌که ما به کنگره آمدیم، دیدیم که همه مسئولیت برعهده‌ خودمان است.
بدین‌سان ما از همه‌جا و از همه‌کس بریدیم و این بند‌سپردن مسئولیت بر‌دوش دیگران قطع شد و فهمیدیم که باید روی خودمان حساب کنیم. از همان لحظه‌ای که فهمیدیم و روی خودمان حساب کردیم، راه موفقیت برایمان آغاز شد.
من اگر بخواهم این موضوع را ربط بدهم به سفر سیگار؛ وقتی وارد لژیون ویلیام می‌شویم مثل مصرف‌کنندگان مواد مخدر به ما نیز می‌گویند همه چیز به عهده‌ خودت است؛ یعنی این‌که در کنگره از ما سوال نمی‌کنند که چرا سیگاری شدی، یا چرا مصرف‌کننده قلیان شدی، یا این‌که اولین بار چه‌ موقع مصرف کردی؟ کجا مصرف کردی؟  با چه کسی مصرف کردی؟ و ... فقط می‌گویند، که مصرف‌کننده شدی، اصلا مهم نیست؛ ولی درمانش به عهده خودت است. مسئول معتاد شدن نیستید؛ ولی مسئول درمانش که هستید و باید خودت این راه را پیش بروی و با راهنمایی‌های راهنمایان و کمک خداوند می‌توانید این راه را پیش ببرید و موفق شوید تا به پایان راه برسید.

نویسنده و تایپ: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر اشرف (لژیون هشتم)

ارسال: همسفر ملیکا رهجوی راهنما همسفر مهناز (لژیون دوم)

همسفران نمایندگی ابن‌سینا