بایستی به خود متکی باشیم

جلسه هشتم از دوره هشتم کارگاه‌های آموزش خصوصی همسفران نمایندگی ملایر با دستور‌ جلسه «وادی چهارم (در مسائل حیاتی به خداوند مسئولیت دادن یعنی سلب مسئولیت از خویشتن) و تأثیر آن روی من» با استادی راهنمای تازه‌واردین همسفر زهرا، نگهبانی راهنما همسفر سمیرا و دبیری همسفر الهام روز یک‌شنبه ۲۷ خرداد‌ماه سال ۱۴۰۳ ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

وادی‌ها همانند ستون‌هایی هستند که زیربنای جهان‌بینی ما را می‌سازند و قوانینی هستند که در جهان ما حاکم هستند و راه روش درست زندگی کردن را به ما می‌آموزند. وادی اول تا چهارم ما را آماده می‌کند تا حرکت درست و اصولی را برای ادامه زندگی آغاز کنیم. وادی اول جایگاه درست فکر کردن را به ما می‌آموزد، وادی دوم پوچی و نامیدی را از بین می‌برد، وادی سوم به ما می‌گوید هیچ‌کس به‌اندازه خودمان به فکر ما نیست پس منتظر کمک دیگران نباش و اما وادی چهارم به ما می‌فهماند که در مسائل حیاتی مسئولیت به عهده خودمان است. وقتی از مسائل حیاتی صحبت می‌کنیم یعنی هر مسئله‌ای که به حیات ما مربوط می‌شود (جسمی و فیزیکی)

 هیچ موجودی در دنیا نیست که مسئولیت‌هایش یک طرفه باشد؛ همیشه مسئولیت‌ها دو طرف هستند؛ مثل مسئولیتی که پدر و مادر نسبت به فرزند دارند و بالعکس، مسئولیتی که فرزند در مقابل پدر و مادر دارد. من خودم به این فکر افتادم که اگر در کاری موفق نشده‌ام به این دلیل نیست که خداوند به من نگاهی نکرده است، دلیلش این است که من خودم، کم کاری کردم.

آقای مهندس می‌فرمایند: «برای رهایی بایستی به خود متکی باشیم، مسئولیت گرفتار شدن در دام طوفان اعتیاد را خود بپذیریم؛ با کمال شهامت بدانیم که خود کرده‌ایم و این مسئولیت را بر گردن هیچ احدی نیاندازیم‌ و اگر‌ها و مگر‌ها را کنار بگذاریم.» اینجا به این اشاره شده است که افراد مصرف‌کننده نباید منتظر معجزه باشند و تنها مسئولیت درمان اعتیاد خود را بر عهده خداوند واگذار نکنند در صورتی خداوند به آنها کمک می‌کند که خود حرکت را آغاز کنند و لنگر کشتی را بکشند.

در کنگره به ما آموزش می‌دهند که مسئولیت کارها و تصمیمات ما بر‌عهده خودمان است و نه هیچ شخص دیگری؛ حتی خداوند هم مسئول کارهای ما نیست. خداوند به تنها موجودی که اختیار داد، خود انسان است و با اختیاری که به او داد می‌توانند تصمیم بگیرند و مسئولیت کارهایشان را بپذیرند، ولی ما انسان‌ها در تمام سطوح زندگی عادت کرده‌ایم که هر کاری را توجیه کنیم و بار مسئولیت کار خودمان را بر دوش دیگران قرار دهیم و از آنجایی که دستمان از همه‌جا کوتاه می‌شود؛ سریع بار مسئولیت خود را به خداوند واگذار می‌کنیم و می‌نشینیم تا خداوند مسئله ما را حل کند!

شاید داستان‌های بسیاری درباره جایگاه انسان، خلق انسان، جایگاه و وظیفه خداوندی و ضرب‌المثل «هر آن‌کس که دندان دهد، نان دهد» و این تفکر غلط که سرنوشت از قبل مقدر شده است را شنیده باشیم که البته اگر به این شکل تفکر داشته باشیم، معنی زندگی، حل مشکلات و رشد و تکامل را به‌خوبی دریافت نکرده‌ایم.

تفکر کنگره ۶۰ به ما می‌گوید: باید بدانیم برای تکامل، پا به این جهان فیزیکی گذاشته‌ایم و تمام مشکلات را برای رسیدن به تکامل انسانی خودمان حل نماییم. اگر ما بیکار هستیم، بی‌پول هستیم، مریض هستیم یا... و یا اینکه فرد سرشناسی هستیم و یا انسان موفقی هستیم باید بدانیم که مرکزیت و مهره اصلی خود خودمان هستیم در کنگره ۶۰ راهنما بر سر راه ما قرار می‌گیرد و به ما آموزش می‌دهد، راه را به رهجو نشان می‌دهد و این خود رهجو است که دوست دارد به سمت چاه برود و یا در مسیر صراط مستقیم قرار بگیرد. هیچ فردی فرد دیگری را درمان نمی‌کند بلکه خود شخص با تلاش و کوشش خود می‌تواند به رهایی برسد، پس باید به این موضوع اشاره کنیم که راهنما مانند قطب‌نما مسیر و راه درمان شخص را به او نشان می‌دهد و هدایت‌کننده‌ی رهجوی خود می‌باشد؛ این بستگی به خود رهجو دارد که بخواهد مسئولیت کارش را بپذیرد و در راهی که او را قرار داده‌اند، موفق بشود یا نه؟!

خداوند به انسان اختیار کامل داده است تا خیر و شر را خودش انتخاب کند و بار مسئولیت هر انتخاب بر عهده خود ماست؛ پس باید بدانیم تمام اتفاقات و مشکلاتی که برای ما پیش می‌آید بر دوش خود ما است و باید منتظر باشیم و عاقبت آن را ببینیم؛ این موضوع هم از مسئولیت‌پذیری می‌آید.

در این وادی از نفس می‌گوید «نفس، تعیین موجودیتی است که در هر صورت، ظاهر و باطن انسان را می‌نمایاند.» قسمت اصلی و یا اصل خودِ موجود است که تعیین موجودیت می‌کند، خواسته‌های معقول و نامعقول دارد. نفس نه جسم است و نه روح برای مثال نفس یک گیاه، گیاه را، نفس یک انسان، انسان را و نفس یک حیوان، حیوان را تعیین موجودیت می‌کند. نفس انسان بر‌مبنای خواسته‌ها و دانایی او در یک رتبه و یا یک درجه قرار می‌گیرد. نفس انسان سه مرحله دارد؛ نفس اماره، نفس لوامه، نفس مطمئنه. 

نفس اماره؛ یعنی شخصی که صفات حیوانی دارد، فقط خواسته‌های خودش مهم است. اگر شخص از نفس امرکننده عبور کند و وارد نفس لوامه (سرزنش‌کننده) شود به دانایی بالاتری دست پیدا کرده یعنی اگر کار خلافی انجام دهد فوری خودش را سرزنش کرده و دچار عذاب وجدان می‌شود، اگر دروغ بگوید و یا غیبت کند دچار عذاب وجدان می‌شود. وقتی که انسان مراحلی از نفس امرکننده و سرزنش‌کننده را با تزکیه و پالایش پشت سر گذاشت وارد نفس مطمئنه می‌شود در این مرحله معمولاً هیچ‌ کار غیرمعقول و غیرمنطقی انجام نمی‌دهد.

من از وادی چهارم آموختم که من اگر شخص موفقی هستم، خودم باعث این موضوع شده‌ام و اگر هم ناموفق هستم باز هم خودم در این موضوع دخیل هستم؛ پس برای رسیدن به اهداف منطقی و انسانی خود باید تلاش زیادی کنم و این را نباید نادیده گرفت که از خداوند متعال هم می‌توانیم کمک بگیریم ولی مسئولیت رسیدن به هدفمان فقط و فقط، خود خود ما هستیم.

مرزبانان کشیک: همسفر‌ منظر و مسافر امید
عکس: مرزبان خبری، همسفر رعنا
ویراستاری و ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر سمیرا (لژیون دوم)
همسفران نمایندگی ملایر