مشارکت راهنمای محترم مسافر پیام

به نام قدرت مطلق الله
" در مسائل حیاتی به خداوند مسئولیت دادن یعنی سلب مسئولیت از خویشتن "

ما در وادی اول که می‌گوید: با تفکر ساختارها آغاز می‌شود و بدون تفکر آنچه هست رو به زوال است، متوجه شدیم که برای انجام هر کاری بایستی تفکر کنیم و ساختار آنرا بنا کنیم وگرنه هر آنچه خواهیم ساخت محکوم به نابودی است. این موضوع حتی در مسائل منفی هم صدق می‌کند، مثلاً اگر بخواهیم یک باند تبهکاری راه بیندازیم، بایستی قبل از انجام آن عمل تفکر کنیم و تمام جوانب را بررسی کنیم، و یاد گرفتیم که باید به چه چیزی فکر کنیم و به چه چیزی فکر نکنیم، همه چیز مثل یک صفحه سفید نقاشی است.
وادی دوم و سوم و چهارم در کنگره از نظر من ویروس‌ها و آفت‌های تفکر را معرفی می‌کند. زمانی که من می‌خواهم یک ساختاری را بنا کنم یعنی همان حرکت درونی، این مسائل منفی به سراغ من می‌آید. وادی دوم آفت ناامیدی را گوشزد می‌کند، وادی سوم توقع نداشتن از دیگران را گوشزد می‌کند و در آخر وادی چهارم این سد را برای من ایجاد می‌کند که حتی از خداوند هم نباید بیش از اندازه توقع و انتظار داشته باشم و به نوعی رابطه من و خداوند را حدگذاری و مرزبندی می‌کند.
در مسیر حرکت انسان‌ها گاهی این حس ایجاد می‌شود که من همه چیز را می‌خواهم به خداوند واگذار کنم و من مسئولیتی را قبول نمی‌کنم، در صورتی که اگر خوب دقت کنم شرایطی که برای خودم بوجود آوردم کاملاً دست‌پخت خودم است و اگر کسی بتواند من را نجات دهد، خودم هستم و این خداوند است که بدلیل دادن اختیار مرا در هر جهت یاری می‌کند و به عقیده من اگر انسان را اشرف مخلوقات می‌دانند به دلیل داشتن اختیار است تا بتوانم خودم را از پایین‌ترین نقطه به بالاترین نقطه برسانم، بنابراین اگر با هر مسئله و مشکلی دست و پنجه نرم می‌کنم یا گرفتار اعمال خودم هستم، اولین نکته پذیرش آن موضوع است و اینکه خودم باعث همه این اتفاقات شده‌ام و اگر این مساله را متوجه شوم گویی بیشتر مسیر را طی کرده‌ام و در درجه بعدی قرار گرفتن در صراط مستقیم را از خداوند بخواهم که کمک و یاور من باشد که قطعاً هم اینگونه است و این آیه بسیار زیباست که میفرماید: اللهُ ولی الذی یخرجهم من الظلمات الی النور، من سرپرست و ولی کسانی هستم که از ظلمت به طرف نور حرکت می‌کنند.
با تشکر مسافر پیام