|
الـــســـلام ای نـــاجــی درمـــانــدگـــان
|
|
ای رهـایــــی بخش خیــــل مـــردگان
|
|
مُرده ای بودم چو چوبی خشک وخــواب
|
|
اژدهـــایی خشمـــگیـــن اندر عـــذاب
|
|
بـــوتـــه خـــاری در بیـــابـــان بـــودمـی
|
|
خشک و بی جــان و پریشان بــودمی
|
|
داغــــی صحــــرا خموشــــم کرده بــود
|
|
ساکت و بی جنــب و جوشم کرده‌بود
|
|
نــــه مرا ســــایه، نه بـــاری، میــوه ای
|
|
نه به سر شاخی، نه برگی، ریشه‌ای
|
|
زمــــهریر سخــــت و ســــوزان خـــزان
|
|
غصــــه وتنـــهایــــی و زخــــم زبــــان
|
|
شعـــله ی امــــید را خــــامـوش کـــرد
|
|
ذره عشقــــی بود، آن را نـــوش کرد
|
|
بـــود باران لیک خــس ها را چه سود؟!
|
|
نــــور خورشیـــدم مـــرا می‌کرد دود |
|
رهگـــذاری کــــز کـــنارم می‌گــذشت
|
|
خـــار بر پایش نشانیـــدم بـه دشت |
|
زهــــر آگیــــن بودمـــی انــــدر کــلام
|
|
قلـــب مهرآیین مـن شـــد در ظــلام |
|
کینــــه و نفــــرت سیاهش کــرده بود
|
|
خسته و سرد و خموشش کرده بود |
|
آتـــش کبــــر و حسد ســـوزانـده بود
|
|
شاه عقلم نفس را خوش بنده بــود |
|
شاهــــراه هــــر تنفــــس بستـه بود
|
|
من هوا میخواستم، اما چـه سـود؟! |
|
آنچنـــان در نفـــس خود بودم اسیــر
|
|
که نبـــردی ره بـر آن تــدبیــــر پیـــر |
|
سوز و سرمــای خزان شب تا به روز
|
|
آتـــش سوزان و گــرمـــای تـمــــوز |
|
زهـــر بر جـــان و تنـــم بنشانده بـود
|
|
دولت تــــاریکـی ام فــرمــــانده بـود |
|
قلب همچــون تخته سـنــگ اَسوَدی
|
|
داده بـود از دست، حـسِّ سـرمـدی |
|
عقل، زنـــدانی و مهـجور از هـــوس
|
|
همچو موری خُرد در دست مــگـس |
|
روزها در بغض و ضجّـــه، اشک و آه
|
|
شب نخـــوابیدن از آن زجر و گـنــاه |
|
روزگـــاران را تبـــاهـــم کــــرده بـود
|
|
آتـــش عصیـــان هلاکم کـرده بـــود |
|
ضجـــه از عـمـــق وجـــودم برمــدار
|
|
کای طبیـعت، ای خـدا، ای روزگـــار |
|
کاش مـوشـــی در بیــــابان بودمی
|
|
یــــا به انـــــواع بلایـــــا مُــــردمـی |
|
کــــاش حیــــوانی بُـدَم در لانـه ای
|
|
این‌چه‌جبر‌است بهر‌یک دُردانه ای؟! |
|
جمله بدبختی و خسـران و عــذاب
|
|
می‌شـــدم از زندگی هرلحظه آب |
|
لیـــک با حـــال نـــذار و ســـوز دل
|
|
زیر لــب می‌خوانـدم آوازی خـجـــل |
|
کای رحیم ای آنکه مهرت بی‌کـران
|
|
گفتـه بودی هــــر که آید مضطـران |
|
برگشـــایم درب رحــمـــت را بـر او
|
|
می‌نشـــانم در بَرَش یـک مــاهــرو |
|
همچـــو مَه راه تو را روشن کــنــد
|
|
چون مسیحا خار را سوسن کــنــد |
|
پس به یُمن گریه در شبـهـای تــار
|
|
توبـــه نستــــوه در لـیـــل و نــهــار |
|
شاهــــراه عشق بر رویـم گـشـود
|
|
ســـر زمیــــن مهـر در بر رخ نـمـود |
|
آمدم از آسمـــان بــانـــگ سـروش
|
|
قــــدر این گوهر بــدانــد زاد هـوش |
|
گوهـــری از بهـــر تــو آمـــد پـدیــد
|
|
رهنمای نور بـود است این سَـدیـد |
|
ای حسیـن ای مهربـان پــاک دیـن
|
|
ای تو فخـــر آسمــانهـــا و زمــیــن |
|
ای تـو شمــس و ما بدنبـالت دوان
|
|
تو چـو خضـــر و ما به همـرات روان |
|
واردم در جـمـع خــوبــان کـرده ای
|
|
مبـتــــلای ماهــرویـــان کـــرده ای |
|
هم ز تـنـهـــایی رهانـیـــدی مــرا
|
|
هـم به جمـع عشق ره دادی مـرا |
|
مُــرده ای بـودم تـو احیا کـرده ای
|
|
خــار را چون گل مـهیـــا کـرده ای |
|
دوزخ مــــا را نـمـــودی جــنّـــتـی
|
|
آفریـــن بر تــو که مـــا را رحمـتــی |
|
چون بهشتی کرده ای ایــران‌مــا
|
|
هــــم رهانیـــدی ز دوزخ جـان مـا |
|
چونکه چشمم رو‌به‌حق وا کرده‌ای
|
|
نـــور عشقی در دلم جاکــرده ای |
|
پس خدا داند که چون اجرت دهـد
|
|
بر فــــراز آسمــــان جایــت دهــد |
|
پس بگوید ای حسین ای پــاکـزاد
|
|
هم تویی الگوی بی نقص و تضـاد |
|
بیست ودوسال از برایم تاخــتـی
|
|
جـان خــــود را هم برایـــم باختی |
|
مرحبا ای عاشق بی چند و چون
|
|
هم مبارک بادت این جشن‌و‌شگون |