دریچه قلب‌های خود را باز کنیم تا عشق وارد آن شود

جلسه اول از دوره سوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره۶۰ نمایندگی محمدی‌پور قم به استادی راهنما همسفر معصومه، نگهبانی همسفر لیلا و دبیری همسفر نرگس با دستور جلسه «وادی چهاردهم (آنچه باور است، محبت است و آنچه نیست؛ ظروف تهی است) و تأثیر آن روی من» روز دوشنبه ۲۷ اسفندماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

خداوند را شاکرم که امروز توفیق خدمت در کنار شما عزیزان را به من عطا کرد. از ایجنت همسفر عطیه و مرزبانان که به خوبی خدمت می‌کنند سپاسگزارم. همچنین از راهنمایم همسفر معصومه که حال خوب امروزم را مدیون ایشان هستم تشکر می‌کنم. وادی چهاردهم بر مبنای محبت آغاز می‌گردد و جمع‌بندی کل وادی‌هاست. وادی اول تفکر را یاد می‌دهد، وادی دوم امید را می‌آورد، وادی سوم می‌گوید که هیچ‌کسی به فکر ما نیست و خودمان باید به فکر خود باشیم. وادی چهارم مسئولیت‌پذیری را یاد می‌دهد و تا می‌رسیم به وادی چهاردهم که وادی عشق و محبت است. اساس هر چیزی در هستی بر پایه عشق و محبت بنا شده است؛ محبتی که توأم با عشق، عقل و ایمان است. اگر بین انسان‌ها محبت نباشد، ظرف‌های آن‌ها خالی است و نمی‌توانند محبت دریافت یا ابراز کنند. برای درک عشق و محبت باید به آرامش رسیده باشیم. تنها چیزی که انسان‌ها را زنده نگه می‌دارد محبت است.

محبت به دو دسته تقسیم می‌شود؛ محبت عام و محبت خاص. محبت خاص شامل علاقه به اطرافیان مانند پدر، مادر، همسر و فرزندان است؛ در حالی که محبت عام شامل تمام مخلوقات خداوند، از جمله حیوانات و گیاهان، کوه، دشت، آسمان و همه انسان‌ها است در وادی چهاردهم از مثلث عشق صحبت می‌شود که شامل سایه‌ها، جاذبه و حس است. پدیدار شدن عشق نیازمند سایه است، یعنی چیزی که بتوانیم به آن ابراز عشق کنیم. جاذبه هر چیزی است که ما را به سمت خود جذب می‌کند و دافعه هر چیزی که ما را از خود دور می‌کند. این دو مکمل یکدیگر هستند؛ اگر خوبی را جذب کنیم، بدی دفع می‌شود و بالعکس.

حس اولین نیرویی است که عقل، عشق و ایمان را به کار می‌اندازد و باعث حرکت در ما می‌شود. اگر این سه پارامتر وجود داشته باشد، عشق پدیدار می‌گردد. عشق خود سه مرحله دارد: عشق مخلوق به مخلوق، عشق مخلوق به خالق و عشق خالق به مخلوق. در پیام سفر اول گفته می‌شود که در پایان سفر، پاداشی نیکو خواهید داشت که همان بند عشق بین شما و قدرت مطلق است.

ما به فرمان خداوند از دام اعتیاد نجات یافته‌ایم و این عشق است که بین ما برقرار است. کافی است دریچه قلب‌های خود را باز کنیم تا عشق وارد آن شود. ما در کنگره آموختیم که تفکر کنیم و از طریق تفکر به عشق برسیم. عشق یعنی گذشتن از خویشتن، خدمت بلاعوض و زندگی. عشق یعنی خود خداوند که صفات نیکو را به ما عطا کرده است. برای عاشق شدن باید ببخشیم و هرچه بخشنده‌تر باشیم، به دانایی و ارتقاء بیشتری می‌رسیم. عشق از لطیف‌ترین ارتعاشات است که حتی دل‌های سخت را نرم می‌کند. اگر دست خود را دراز کنیم، عشق در دستان ما قرار می‌گیرد، به شرط آن‌که از کینه، نفرت و حسادت خالی باشد. ما فرصت داریم که عشق را تجربه کنیم و این بستگی به معرفت و دانایی ما دارد.

برداشت من از این وادی از زمانی که وارد کنگره شدم این است که قلبم توانسته محبت را دریافت کند و این را مدیون آقای مهندس و خانواده محترمشان هستم، همچنین مسافرم که به این مکان مقدس قدم گذاشتم. عشق در این مکان موج می‌زند و بین ما رد و بدل می‌شود. اگر بین ما هیچ عشق و محبتی نبود، در اینجا جمع نمی‌شدیم. در کتاب عشق به زیبایی گفته شده که عشق مانند خورشیدی است که به همه هستی و نیستی یکسان می‌تابد. امیدوارم همه ما با عشق خدمت کنیم و با گذشتن و بخشیدن، انسان بودن خود را کامل کنیم. دست‌هایی که کمک می‌کنند، مقدس‌تر از لب‌هایی هستند که دعا می‌خوانند.

مرزبانان کشیک: همسفر بهار و مسافر حسین
تایپیست: همسفر سیران رهجوی راهنما همسفر عطیه (لژیون‌‌اول)
عکاس: همسفر سیران رهجوی راهنما همسفر عطیه (لژیون‌‌اول)
ویرایش و ارسال: همسفر الین نگهبان سایت
همسفران نمایندگی محمدی‌پور قم